ΕΙΝΑΙ συγκινητικά
όσα διαβάζομε για το μακάριο τέλος των άγιων ψυχών που σαν φωτεινά μετέωρα
πέρασαν από το γήινο κόσμο, για ν' αφήσουν σ' αυτόν την λάμψι του είναι τους,
και να πέσουν ύστερα ορμητικά στην απεραντοσύνη της αιωνιότητος.
Σαν έμαθαν οι πολυάριθμοι ασκηταί στο βουνό του Μεγάλου
Αντωνίου πως ο Αββάς Σισώης ήταν στα τελευταία του μαζεύτηκαν στην
καλύβα του να πάρουν την ευχή του. Η εκτίμησί τους γι' αυτόν δεν είχε όρια. Τον
έλεγαν «διαμάντι της Ερήμου» και πολύ δίκαια. Όλη του η μακρόχρονη ζωή ήταν
ένας αγώνας για την αγιότητα και τώρα στο θάνατό του έλαμψε σ' όλη της την
πληρότητα.