Άγιον Όρος: Ένα τάφος που ζει την Ανάσταση!

Είχα χαθεί μέσα στα ψηλά δέντρα, στους πυκνούς θάμνους, στους ήχους του αγέρα που συνόδευε τα κελαηδίσματα των πουλιών.

Που βρίσκομαι; Που είναι το μονοπάτι; Πως βρέθηκα εδώ;  Σαν να υπνοβατούσα τόση ώρα και τώρα ξάφνου ξύπνησα. Ξεκίνησα από την Σκήτη για πάω στο μοναστήρι αλλά...

Πάντως ακόμα είμαι μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας ...θάλασσα δεν ακούω, μονοπάτι δεν βλέπω, όμως κάτι μου ψιθυρίζει ότι καλά βαδίζω.

Γνωρίζει κάτι,τι περιμένει και λούφαξε προς το παρόν ο τούρκος;

Φώτο www.pronews

Είναι παιχνίδι για γερά νεύρα. Ο θύτης καραδοκεί το θύμα να το κατασπαράξει την κατάλληλη στιγμή. Αυτήν περιμένει ο Ερντογάν γιατί μας φοβάται ακόμα.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Ο αψυχολόγητος σουλτάνος παρακολουθεί την ψυχολογία του Ελληνικού Λαού, πως αντιδρά στα φλέγοντα Εθνικά θέματα που του ανοίγουν εν μέσω «μνημονιακού λοιμού- λιμού»

Παρακολουθεί την Ελληνική πολιτική σκήνη και τους θεατρινισμούς  να διαχειριστεί τις καυτές πατάτες του σκοπιανού και  του αλβανικού μετώπου  αλλά και του νέου επανοπροωθούμενου προσφυγικού εκ Γερμανίας.

Άγιος Γέρων Παΐσιος: “Κάποτε, ἐνῶ ἔλεγα τήν εὐχή τή νύχτα, ἤρθε μέσα μου μιά χαρά μεγάλη…”

Ο πατήρ Παΐσιος, ο ασκητής της Παναγούδας, αναφέρει τα εξής για το «φως του Θεού»:

Κάποτε, ενώ έλεγα την ευχή τη νύχτα, ήρθε μέσα μου μια χαρά μεγάλη.

Συνέχισα να λέω την ευχή και ξαφνικά το κελλί μου πλημμύρισε από φώς.

Ήταν λευκό με μια μικρή απόχρωση προς το γαλάζιο.

Η καρδιά μου χτυπούσε γλυκά.

Συνέχισα να κάνω κομποσχοίνι, μέχρι πού βγήκε ο ήλιος.

Το φώς ήταν τόσο δυνατό!

Πιο δυνατό από το φώς τον ηλίου.

Δια Χριστόν κλέφτης!

Στην Πνευματική ζωή, είναι ανάποδα τα πράγματα. Άμα κρατάς εσύ το άσχημο, τότε νοιώθεις όμορφα. Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νοιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό, στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο [1], μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση.