ΕΥΧΗ ΠΡΟ ΤΟΥ ΥΠΝΩΣΑΙ

-ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ-

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ τήν ἁγίαν Σου Μητέρα, τιμιωτέραν ἀναδείξας πασῶν τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων, Αὐτός Πανάγαθε διά τῶν πρεσβειῶν Αὐτῆς καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων, παρακλήθητι καί συγχώρησόν μοι τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἀχρείῳ δούλῳ Σου, εἴ τι ἤμαρτον σήμερον ὡς ἄνθρωπος ἤ μᾶλλον εἰπεῖν οὐχ ὡς ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ὡς ἀπάνθρωπος, τά ἑκούσιά μου πταίσματα καί τά ἀκούσια, τά ἐν λόγῳ τά ἐν ἔργῳ τά ἐν γνώσει καί ἀγνοία, τά ἐκ συναρπαγῆς καί ἀπροσεξίας καί πολλῆς μου ραθυμίας καί ἀμελείας γεγενημένα.

Πώς έγινε η ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος εκοιμήθη από εξάντληση στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της τρίτης του εξορίας από την αυτοκράτειρα Ευδοξία και τάφηκε στα Κόμανα του Πόντου.

Το σεπτό λείψανό του περίμενε επί τριάντα έτη, θαμμένο στον τόπο της εξορίας και του μαρτυρίου του. Όταν όμως το 434 μ.Χ. πατριάρχης εξελέγη ο μαθητής του Άγιος Πρόκλος , παρεκάλεσε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να ενεργήσει τα δέοντα, ώστε το λείψανο του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη.

…στην καλύβα του Παϊσίου του Μεγάλου

Παϊσίου Οσίου (19 Ιουνίου)

Μια μέρα πέρασαν από την καλύβα του Οσίου και Μεγάλου Παϊσίου, τρεις άνδρες κουρέληδες. Φαινόταν αξιοθρήνητοι και καταφρονεμένοι. Περάστε τους είπε. Ελάτε να μοιραστούμε τα λίγα παξιμάδια και βρεγμένα κουκιά που έχω. Ελάτε να πλύνω τα πόδια σας με δροσερό νερό, για να ξεκουραστούν λίγο. Ο Όσιος και μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας έφερε αμέσως νερό και άρχισε να πλένει τα πόδια των επισκεπτών του, λέγοντας συγχρόνως λόγια πνευματικής οικοδομής προς αυτούς. Ξαφνικά όμως τά’χασε. Ο τρίτος άνθρωπος του οποίου εκείνη την στιγμή έπλενε τα πόδια, έσκυψε τον αγκάλιασε στοργικά και τον φίλησε! Με φανερή την απορία, σήκωσε το κεφάλι του ο όσιος και είδε! Τί είδε; Είδε τον Σωτήρα, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό σ’΄ολη Του τη Δόξα, σ’όλη Του τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια. 

O Παράδεισος της Ψαλτικής Τέχνης

Ιάσων Ιερομόναχος

Πίσω απ’ το τάλαντο της Ψαλτικής κρύβεται ο Παράδεισος. Έλεγεν ένας παλαιός παπάς «από το πως ψάλλεις, φαίνεται πόσον αγώνα πνευματικό κάνεις».

Κι είναι αλήθεια. Στο διακόνημα της Ψαλτικής κρύβεται ένας παράδεισος του οποίου η κατάκτηση δε κρίνεται από το τάλαντο που χάρισεν ο Θεός στον ψάλλοντα, μα από τον τρόπο διαχείρισης του ταλάντου από τον Ιεροψάλτη.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΚΑΛΟΓΕΡΩΝ

Κάποτε ο Γέρων παπα-Δανιήλ (τέλη 19ου αιώνος – αρχές εικοστού), του Ησυχαστηρίου του Οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, επρόκειτο να κάνει Θεία Λειτουργία και από βραδύς πήγε στα όρια...του Ησυχαστηρίου του και φώναξε από τον φράκτη κάποιον γείτονα του Μοναχό, που ασκήτευε παρακάτω στον «Άγιο Συμεών τον Θεοδόχο», καλώντας τον να τον βοηθήσει στην Θεία Λειτουργία που θα επιτελούσε την άλλη μέρα πολύ πρωί. Ο Μοναχός ανταποκρίθηκε και του υποσχέθηκε ότι θα πήγαινε πολύ πρωί να τον συνδράμει στην Θεία Λειτουργία.