Τέλος, τέρμα και
άκρια δεν έχει το Άγιον Όρος
Όπου οδηγεί η
Παναγιά, γίνεσαι Χριστοφόρος
Ανόθευτή του η
ομορφιά, θάλασσα η ευλογία
αχείμαστή του η
άνοιξη, ζώσα η μαρτυρία.
Στων πρεσβευτών του
τις μορφές, θυσία του ελαχίστου
στων καντηλιών τους
τις φωτιές, η επίγνωση του απίστου.
Δεν είναι απόδημη η
καρδιά που γεύτηκε το Θείο
Να μεγαλώσει σαν
ποθεί της χάρης το δοχείο
Μύρια ψηφιά δεν μου
αρκούν μια εικόνα του να φτιάξω
Σε εικονοστάσι
αθωνικό να βρω να συνταιριάξω.
Και μύριες λέξεις κι
αν γραφτούν το αιώνιο δεν τ΄ αγγίζουν
Όνειρο αχειροποίητο
πλάθουν ψυχές που ελπίζουν.
Κάθε φορά που στου Άθωνα τα αγιομέρια πατάς, όταν το
άμοιαστο δαντέλωμα του γαλάζιου του σε σαγηνεύει και πάλι, νιώθεις πως
ξανασυναντάς μια καρδιά αφημένη, αγκυροβο-λημένη για πάντα εκεί. Δεν είναι
απόδημη η καρδιά που επιστρέφει σε μέρη που αναπαύεται! Άκουσε κάποτε ο Κύριος
το σπαραχτικό της “Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι” και δια πρεσβειών της Μάνας όλου
του κόσμου και πυλωρού του επίγειου τούτου παραδείσου, οικονόμησε ένα μόνιμο
ολοδικό της στασίδι-απάγκιο, σιμά σε πολυκάντηλο Θρονί, σε Προστασία Φοβερή, σε
Γοργοϋπήκοο βοηθό, σε Ελαιοβρύτισσα Γερόντισσα δεόμενη στον μέγα Χορηγό… Τον
πρώτο-πρώτο ζήλο μας αναζητάμε, σαν τον δρόμο ξαναπαίρνουμε για το Όρος. Τον
πλατυσμό της θηριάλωτης καρδιάς μας προσδοκάμε, σαν το άγριο στενεύει το άγιό
της.
