"Οἴμοι μέλαινα ψυχή!
ἕως πότε τῶν κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις; ἕως πότε τῇ ῥαθυμίᾳ κατάκεισαι; τί οὐκ ἐνθυμῇ
τὴν φοβερὰν ὥραν τοῦ θανάτου; τί οὐ τρέμεις ὅλη τὸ φρικτόν Βῆμα τοῦ Σωτῆρος;
ἆρα τί ἀπολογήσῃ, ἢ τί ἀποκριθήσῃ; τὰ ἔργα σου παρίστανται πρὸς ἔλεγχόν σου· αἱ
πράξεις σου ἐλέγχουσι κατηγοροῦσαι. Λοιπὸν ὦ ψυχή, ὁ χρόνος ἐφέστηκε· δράμε,
πρόφθασον, πίστει βόησον· Ἥμαρτον Κύριε, ἥμαρτόν σοι, ἀλλ᾽ οἶδα Φιλάνθρωπε τὸ
εὔσπλαγχνόν σου· ὁ ποιμὴν ὁ καλός, μὴ χωρίσῃς με, τῆς ἐκ δεξιῶν σου παραστάσεως,
διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος." (Δοξαστικὸν τῶν Ἀποστίχων την Κυριακή της Απόκρεω. Ἦχος
πλ. δ’.)
Αδελφοί η σημερινή
Κυριακή δεν ενδείκνυται για να τρομάξουμε και να φοβίσουμε τον κόσμο αλλά είναι
από μόνη της μεγάλη και φοβερή καθώς
είναι αφιερωμένη στη μέλλουσα Κρίση και την δεύτερη παρουσία του Κυρίου.
Και εμείς τι
κάνουμε; Βλέπουμε τα σημεία των καιρών ή διαβάζουμε μόνο τα σημεία του ουρανού;
(….καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών· πυῤῥάζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. ὑποκριταί, τὸ
μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ
δύνασθε γνῶναι; Ματθ. 16,3)