Τέτοιες στιγμές
νιώθουμε ότι πρέπει να κλαίμε και να χαιρόμαστε! Με δάκρυα κατάνυξης!
Ότι ο φόρος τιμής σε
τέτοιες πνευματικές μορφές μόνο η κατάνυξη και η συγκίνηση τους πρέπει. Και,
ίσως να είναι και ο μόνος τρόπος να τις νιώσουμε.
Αλλά και ο τόπος για
να τους συναντήσουμε.
Ότι γνωρίζοντας τους σωματικούς πνευματικούς τους κόπους -πολύ συχνά υπέρ φύση- κόπους αλλά και “μέθη” και έρωτα διά Χριστόν νιώθεις μετέωρος και ενεός από την τόση προσπάθεια και την βία για το ποθούμενο.
Ένας από τους πλέον
δημοφιλείς αγίους της Εκκλησίας μας είναι και ο άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός,
του οποίου το τίμιο λείψανο βρίσκεται στην Κέρκυρα, άφθαρτο εδώ και χίλια
επτακόσια χρόνια.
Καταγόταν από την Κύπρο. Γεννήθηκε στο χωριό Άσσια περί το 270 από αγρότες απλοϊκούς και φτωχούς, αλλά ευσεβείς γονείς. Ο ίδιος δεν είχε την ευκαιρία να λάβει σπουδαία εκπαίδευση, παρά μόνο τη στοιχειώδη. Όμως ενστάλαξαν οι γονείς του στην ψυχή του την ευσέβεια. Τα λίγα γράμματα, που έμαθε, τα χρησιμοποιούσε για τη μελέτη της Αγίας Γραφής και άλλων ψυχωφελών αναγνωσμάτων. Ακολούθησε το επάγγελμα των γονέων του, του ποιμένα προβάτων. Εκεί στα λιβάδια και στα δάση μελετούσε με πάθος το λόγο του Θεού προσευχόμενος αδιάλειπτα. Μέσα στο ποιμενικό σακίδιό του, μαζί με το λιτό φαγητό του, έφερε μαζί του την Αγία Γραφή. Όταν δεν μελετούσε, έψελνε ύμνους δοξολογίας και ευχαριστίας στο Θεό για τις άπειρες δωρεές Του, που απολάμβανε στη ζωή του. Πολύ συχνά σύναζε και άλλους ποιμένες, στους οποίους δίδασκε την πίστη στον αληθινό Θεό και την χριστιανική ζωή. Μια άσβεστη φλόγα έτρεφε στην καρδιά του, να οδηγήσει και άλλους ανθρώπους στην αληθινή εν Χριστώ ζωή και σωτηρία.
Ο Άγιος Σπυρίδων φροντίζει για την Πανήγυρη
Κάποτε στο Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, το Κερκυραίικο ενώ είχε πλησιάσει η εορτή του Αγίου, δεν είχαν βρει ακόμη ψάρια και οι Πατέρες ανησυχούσαν. Τα Καλογέρια έλεγαν στον Γέροντα να αγοράσουν βακαλάο, μια που δεν βρήκαν ψάρια. Ο Γέροντας τους έλεγε:
Στόμα που ευχαριστεί
πάντοτε τον Θεόν, ου μη στερηθή των ευλογιών του Θεού, και στόμα που γογγύζει
και πληγώνει τον μέγαν Ευεργέτην Του, είναι αδύνατον να μη τον παιδεύση ο Θεός.
Αυτός μας έδωσε το είναι μας. Αυτός μας χορηγεί την ζωήν.
Αυτός μας την διατηρεί με την ποικίλην θείαν Του πρόνοιαν. Αυτός, εχθρούς όντας πρότερον, δια του θανάτου του Υιού Αυτού μας κατήλλαξε και μας έκανε υιούς και κληρονόμους της βασιλείας Του! Αυτός μας καθαρίζει και αγιάζει δια μέσου των αγίων Του Μυστηρίων! Αυτός μας δίδει την ουράνιον και αγιωτάτην βρώσιν και πόσιν, δηλαδή το Πανάγιόν Του Σώμα και το Τίμιον Αίμα Του!
Πάντα μας κάνει
εντύπωση ο δήθεν σκανδαλισμός, «ευσεβών» και μη, από το χαστούκι που έδωσε ο
άγιος Νικόλαος στον Άρειο, μη ανεχόμενος τις βλασφημίες του, κατά την Α’
Οικουμενική Σύνοδο.
Ακόμη μεγαλύτερη
εντύπωση μας κάνει όταν «ευσεβείς υπερασπιστές» απολογούνται για την πράξη του
αυτή, λέγοντας ότι, ναι, ήταν απαράδεκτη και ότι μετανόησε δήθεν στην φυλακή
στην οποία επέτρεψε ο Χριστός να μπει για να του δοθεί χρόνος να μετανοήσει!!!
Ο άγιος Νικόλαος ήταν ένας λεβέντης άγιος. Το ότι ήταν πράος δεν σημαίνει ότι δεν ήταν λεβέντης, αγωνιστής, εν γνώσει ζηλωτής και γνήσιος εκφραστής της θεολογικής ακρίβειας και αλήθειας. Το ότι ήταν ταπεινός, δεν σημαίνει ότι δεν θα πέθαινε αν χρειαζόταν για τον Χριστό και την ακρίβεια των δογμάτων της Πίστεως. Ακριβώς το αντίθετο.
Άρμενο η παράκληση, πανί η ευχαριστία, πρωτόμπαρκη η
προσευχή, μα φτάνει ως τη Λυκία. Θαλασσομάχος βοηθός, Καραβοκύρης σώζει,
μέσα στο πέλαο Άγιος με το Σταυρό δεσπόζει
Άη Σπυρίδωνα Σοφέ, υπέρμαχε της πίστης, φωτιά νερό και
χώμα βρες, γίνε Τριάδος Μύστης!
Δεκέμβριος διαλεχτός , μα και κάθε μήνας και κάθε μέρα διαλεχτή , σαν έχει μέσα της προσευχή που τελειώνει με το δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών .
Φίλος Ιεραποστολής:
Θα ήθελα να στείλω μερικά καινούρια παιδικά παπούτσια για τα παιδάκια, τι
νούμερο περίπου φοράνε;
Ιεραπόστολος: Όσο το
δυνατόν μεγαλύτερο.
Φίλος Ιεραποστολής: Μα, πώς είναι δυνατόν;
Μέσα στο μισοσκόταδο
αχνοφαινόταν το φως από το κινητό της. Η εικόνα μιας νέας με το κινητό στο χέρι
παραπέμπει που αλλού; facebook, instagram κ.α
Καθώς η απόσταση όλο
και μίκραινε ίσα-ίσα που αναγνώριζες ότι κάποιος μιλάει…..
Ήταν η Αγγελική φοιτήτρια
Φ.Π.Ψ δίπλα στην γιαγιά της….
Το σερφάρισμα και οι ψίθυροι όμως δεν σχετίζονταν με κάποιο gossip site, αλλά με τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας….
ΦΩΤΟ: ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ
ΑΓΑΘΗ ΠΡΟΣΤΑΤΙΣ ΤΩΝ ΜΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΕΙΡΑ ΤΩΝ ΜΑΣΤΙΚΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ Η ΟΠΟΙΑ ΕΟΡΤΑΖΕΙ
ΣΤΙΣ 5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Αγαπώ τις μνήμες των Μαρτύρων, όταν μάλιστα συμβαίνει να
είναι γυναίκες που αγωνίζονται.
Όσο το σκεύος είναι ασθενέστερο, τόσο και η Χάρις είναι μεγαλύτερη και το βραβείο λαμπρότερο και τόσο η νίκη πιο περίφημη. Όχι τόσο για το ασθενικό σώμα των γυναικών, όσο διότι με εκείνες που άλλοτε ο διάβολος νίκησε, απ' αυτές τώρα κυριεύεται και νικιέται...
Και πώς να μην
κλαίει η ΠΑΝΑΓΙΑ του ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ στον ύψωμα της Νέας Ελβετίας στον Βύρωνα ,
όπου από εκεί πάνω κατοπτεύει όλον το κλεινόν άστυ των Αθηνών και φυσικά
ολάκερη την Ελλάδα, αλλά και όλον τον κόσμο απανταχού της γης. Κατοπτεύει αυτό
το μαύρο πνευματικό σύννεφο που μας σκέπασε και δεν λέει να φύγει και να
διαλυθεί.
Κατοπτεύει , περιπολεί και στις επάλξεις του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ Έθνους και κλαίει , κλαίει για αυτά που έρχονται και φυσικά για το αμετανόητο της φύσης μας.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Χήρα γυναίκα με τα
παιδιά και τα εγγόνια της στην έρμια
ξενιτειά λόγω της ανεργίας που προκάλεσαν τα μνημόνια που ήρθαν για να «
σώσουν» την Ελλάδα μας, έβρισκε παρηγοριά και παραμυθία στις ΘΕΙΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ
στην διπλανή της Εκκλησία που τις
παρακολουθούσε ανελλιπώς πρωί- πρωί ή το εσπέρας.
«τι ήταν αυτό που μας βρήκε Θεούλη μου» μονολογούσε για το κλείσιμο των ιερών ναών στους πιστούς;» «που θα βρω παρηγοριά τέτοιες μέρες μέσα στις κρύες γιορτινές μέρες του χειμώνα που σκοτεινιάζει τόσο γρήγορα η ημέρα;»