Όσοι όμως δεν μετανοούν και δεν πιστεύουν, αυτοί μοιάζουν
με τον εχθρό.
Ο Κύριος μας αξίωσε να είμαστε όμοιοι με Αυτόν, κι ο
Κύριος είναι τόσο πράος και ταπεινός, που αν Τον έβλεπες, θα ήθελες από την
πολλή χαρά να πης:
«Κύριε, λιώνω από τη χάρη Σου».
Εκείνη όμως τη στιγμή δεν μπορείς να πης ούτε μια λέξη για
τον Θεό, γιατί η ψυχή σου έχει αλλάξει από την άφθονη έκχυση του Αγίου
Πνεύματος.
Έτσι ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, όταν είδε τον Κύριο, δεν μπόρεσε να μιλήση.
Εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος γιόρταζε τα Χριστούγεννα με
περισσότερη κατάνυξη.
Σ’ ένα μακρινό χωριό,
λοιπόν, ο παπάς έκανε κάθε χρόνο μια φάτνη στη μέση της εκκλησίας, την παραμονή
των Χριστουγέννων.
Οι κάτοικοι πήγαιναν πρώτα πρώτα στην εκκλησία, για ν’ ακούσουν τη θεία λειτουργία, γονάτιζαν κι άναβαν το κεράκι τους μπροστά στη φάτνη. Κάθε κεράκι έπρεπε να σβήσει από μόνο του, λιώνοντας σιγά σιγά, γι’ αυτό γύρω από τη φάτνη ήταν αμέτρητα κεράκια, όσα και οι πιστοί, κι η εκκλησία λαμποκοπούσε κι έφεγγε σαν να ήταν ο ήλιος μέσα της.
(Προσωπική μαρτυρία από καλή φίλη, την δίνουμε όπως μας
απεστάλει)
"Πριν αρκετά χρόνια επισκέφθηκα το αγιασμένο
προσκύνημα της Ιεράς Μονής του Αγίου Ραφαήλ, στη Λέσβο. Εκεί παρέμεινα για
κάποιες ημέρες, και ανάμεσα σε όλα τα θαυμαστά, μου συνέβη και το εξής
περιστατικό:
Ετοιμάστηκα περιχαρής για να μεταλάβω μια Παρασκευή πρωί -η θεία λειτουργία γινόταν εκεί σε καθημερινή βάση- και καθώς περίμενα τη σειρά μου κατά την ώρα της θείας μεταλήψεως, πρόσεξα μπροστά μου μια γυναικούλα, η οποία έβγαζε μια πολύ έντονη δυσωδία, ανυπόφορη, όμοια σχεδόν με οσμή σήψης.
Ο Ιβάν Ίλιτς Σέρκιεφ γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1829 στη Σούρα, μικρό χωριό στην επαρχία του Αρχαγγέλου, στο Ρωσικό Άπω Βορρά, από γονείς φτωχούς. Ο πατέρας του ήταν νεωκόρος και του εμφύσησε την αγάπη για την Εκκλησία, τις Ακολουθίες και την προσευχή˙ τον δίδαξε επίσης να μη ζητά καταφύγιο και παρηγοριά για τις δοκιμασίες του παρά μόνον στον Θεό. Στο σχολείο, ο μικρός Ιβάν δυσκολευόταν πολύ να μάθει γράμματα˙ ο Θεός όμως άκουσε τις παρακλήσεις του και εν μια νυκτή τον απάλλαξε από την νωθρότητα του πνεύματος˙ ο Ιωάννης έγινε τόσο λαμπρός μαθητής ώστε κέρδισε υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή της Αγίας Πετρούπολης. Ως σπουδαστής, ενδιαφερόταν για όλες τις επιστήμες, μελετούσε πολύ, αλλά αναζητούσε πάνω απ’ όλα την προσευχή και την δοξολογία του Κυρίου σε μοναχικούς περιπάτους στη φύση.
Καθώς ζούμε τα
Χριστούγεννα, η μορφή της Αγίας Θεοτόκου, της Παναχράντου Μητέρας του Κυρίου
μας, καταλαμβάνει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των πιστών.
Έκτακτο το μεγαλείο της, διότι μόνην εκείνην εξέλεξε ο Θεός να γίνει εκλεκτό όργανο, από την οποία ο Μονογενής Του Υιός θα προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση και θα ερχόταν μεταξύ των ανθρώπων ως Σωτήρας και Λυτρωτής.
Με τη νηστεία καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες
της διαστροφής – η γαστριμαργία – ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του
διαβόλου.
Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριος μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας, μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη.
Γράφει ο Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Λίγα χρόνια μετά την επίσκεψη της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Άθωνα της Ελληνικοτάτης Μακεδονίας και την απόβαση του Αποστόλου Παύλου στην μακεδονική ακτογραμμή στον λιμένα της αρχαίας Νέαπολης , της μετέπειτα βυζαντινής Χριστουπόλεως που τιμούσε τον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ και της σημερινής Καβάλας, της Ελλάδος των νεοελλήνων εκείνων πολιτικών που χάρισαν σε άλλους ιστορία και όνομα , λες και η ιστορία ήταν κτήμα τους, να την κάνουν ότι θέλουν ...ΠΑΤΑΝΕ λοιπόν αυτά αγιασμένα ποδαράκια στην Μακεδονία μας του ίδιου του παιδιού που ευλόγησε ο ΚΥΡΙΟΣ κρατώντας το στην αγκαλιά του.
Κύριος διασκεδάζει βουλάς εθνών, αθετεί δε λογισμούς λαών και
αθετεί βουλάς αρχόντων"...
Όταν προ ολίγων ετών οι άνθρωποι ήσαν ταραγμένοι ότι ο Αντίχριστος έρχεται, ότι θα έλθουν πόλεμοι και άλλα παρόμοια ο π. Κλεόπας τους έλεγε με δυνατή φωνή:
(στην Μαρία που ανέβηκε στον Σταυρό απο μικρό παιδί και
περιμένει με χαμόγελο την ανάσταση... )
Χρειάστηκε για μερικές μέρες, να μείνω στο νοσοκομείο κάνοντας συντροφιά σε έναν νέο άνθρωπο ο οποίος υποβλήθηκε σε σοβαρή χειρουργική επέμβαση ["Ν": είναι γυναίκα, όπως φαίνεται παρακάτω]. Και ομολογώ ότι αποκόμισα εμπειρίες και βιώματα που δεν μπορεί να στα προσφέρει κανένα βιβλίο και καμία ομιλία όσο υπέροχη ή «πνευματική» κι αν είναι.