Έπεσες; Να
ξανασηκωθείς! Δεν είναι φοβερό ο παλαιστής να πέσει.
Φοβερό είναι να
μείνει στην πτώση του.
Ούτε είναι δύσκολο ο
πολεμιστής να τραυματισθεί. Το κακό είναι μετά τον τραυματισμό να απογοητευθεί
και να παραμελήσει το τραύμα.
Πόσοι αθλητές ύστερα
από πολλές αποτυχίες αναδείχθηκαν νικητές!
Μόνον όσοι δεν πολεμούν, δεν τραυματίζονται...
Ένας Τούρκος από το
χωριό Τελέληδες είχε μολύνει το Αγίασμα του Αγίου Χρυσοστόμου, και ο Άγιος
Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για να τον παιδαγωγήσει, τον τιμώρησε και γύρισε το
πρόσωπο του πίσω στις πλάτες του. Τον έφεραν και αυτόν στον Χατζεφεντή, για να
τον διαβάσει να γίνει καλά. Ο Πατήρ όμως τον κράτησε μια εβδομάδα, χωρίς να τον
διαβάσει.
Ο Ψάλτης του, που έβλεπε να κρατεί τον Τούρκο μια εβδομάδα, παραξενεύθηκε και είπε στον Πατέρα Αρσένιο:
«Κύριε καί Δέσποτα
τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δέ
σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ,
δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι
εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».
Το μοναδικό που πρέπει να κάνουμε πίσω από την πλάτη του
συνανθρώπου μας, είναι να προσευχόμαστε γι΄ αυτόν...
Πόσο, μα πόσο πολύ
απέχουμε Χριστέ μου...
Δώσε μας Κύριε τη δύναμη να το πετύχουμε στο ελάχιστο που μπορούμε...
Φωτο: η κοίμηση του Αγίου
Εφραίμ του Σύρου τοιχογραφία ΙΜ Παντοκράτορος Αγίου όρους
Ανάμεσα στα ολίγα σωζόμενα πνευματικά διαμάντια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ισάξιος στην πολυμάθεια με τον Μέγα Βασίλειο, στην γλυκύτητα και στην γλαφυρότητα του λόγου με τον Θείο Χρυσόστομο, σύγχρονος και με τους δύο, είναι ο Όσιος και Θεοφόρος Πατέρας μας και Οικουμενικός Διδάσκαλος, Εφραίμ ο Σύρος.
Ἄς μήν κυριευόμαστε λοιπόν ἀπό ἐκεῖνο τό φόβο πού ἔχει σχέση μέ τά πράγματα καί τίς καταστάσεις τοῦ μάταιου αὐτοῦ κόσμου. Νά μήν φοβόμαστε δηλαδή ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει φόβος (Α’ Ἰωάν. 4, 18). Γιατί ποιός ἀνθρώπινος φόβος μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τό θεῖο φόβο; Καί ποιά φθαρτή ἀνθρώπινη δόξα μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τήν μεγαλωσύνη, τήν ἀνέκφραστη δύναμη καί τήν ἄφθαρτη δόξα τοῦ Θεοῦ;
Ένα απόγευμα καθόταν στο μπαλκόνι κοιτάζοντας προς την θάλασσα ο Γέρο Γελάσιος. Είχε εκπλαγεί από την φανταστική ομορφιά της Δημιουργίας του Θεού και αναφωνούσε: Τί ωραία είναι τα πάντα μπροστά μου, η θάλασσα, ο ουρανός, τα δάση, τα πουλιά, τα λουλούδια!! Γιατί Χριστέ μου έφτιαξες ένα τέτοιο θαυμαστό κόσμο; Και άκουσε φωνή να του λέγει δυνατά; Γισ σ'ένα τα έφτιαξα Γέροντα. Και αμέσως Ο παππούς τον ερώτησε: Και εγώ τι να κάνω για Σένα, Χριστέ μου; Να με αγαπάς σαν Πατέρα και να μέ φοβάσαι σαν Θεό".