Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας τεμπέλης άνθρωπος. Πάντα αναζητούσε τον ευκολότερο τρόπο για να χορτάσει την πείνα του. Μια μέρα, ενώ έψαχνε τι να φάει, είδε ένα περιβόλι με κατάφορτα τα δέντρα από τους καρπούς τους.
Κοίταξε τριγύρω του και δεν είδε κανέναν να το φυλάγει, οπότε αποφάσισε να μπει και να κλέψει μερικά φρούτα. Αλλά μόλις μπήκε μέσα κι άρχισε να σκαρφαλώνει σε μια μηλιά, τον είδε ο ιδιοκτήτης και έτρεξε να τον συλλάβει.
Λίγο-λίγο συνήθισε την καρδιά σου να λέει για τον καθέναν από τους
αδελφούς: ''Στα αλήθεια, αυτός είναι πιο
προχωρημένος από μένα στον δρόμο του Θεού''. Και πάλι: ''Αυτός είναι καλύτερος από μένα''. Και έτσι σιγά-σιγά θα φθάσεις
στο σημείο να βάζεις τον εαυτό σου κάτω από όλους, και θα κατοικήσει μέσα σου
το Πνεύμα του Θεού. Ενώ, αν περιφρονήσεις έναν άνθρωπο, φεύγει η Χάρη του Θεού
από σένα και παραδίνεις τον εαυτό σου σε σαρκικούς μολυσμούς και σου
σκληρύνεται η καρδιά και δεν θα υπάρχει καμιά κατάνυξη μέσα σου.
epanosifi
Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). «Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ. «Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. «Ελέησέ με!». Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: «Ελέησέ με!».
Είναι φορές που η παιδαγωγία του Θεού φαντάζει σκληρή, πολύ
σκληρή, νοιώθεις κείνο το ''στύψιμο'' από τα χέρια Του τα τρυπημένα που λες
«Θεέ μου φτάνει δεν έχει άλλο….».Κι όμως δεν σταματά μέχρι να βγει και η
τελευταία σταγόνα της ψυχής σου η ευωδιαστή…..
Αύριο στο Ευαγγέλιο θα ακούσουμε το περιστατικό με την Χαναναία…..
Να χτυπάς την θύρα του ελέους Του (Θεού) και όχι απλά να μην σου ανοίγει αλλά να σε διώχνει κιόλας…..
“Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι, Παρθένε τὸ Χαῖρε, σὺν τῇ φωνῇ ἐσαρκοῦτο, ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης, ἐν σοὶ τῇ ἁγίᾳ κιβωτῷ, ὡς ἔφη ὁ δίκαιος Δαυΐδ. Ἐδείχθης πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, βαστάσασα τὸν Κτίστην σου, δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν σοί, δόξα τῷ προελθόντι ἐκ σοῦ, δόξα τῷ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς, διὰ τοῦ τόκου σου.”
Αδελφέ, να το ξέρεις
ότι, όσο είμαστε σε αυτή τη ζωή, βαδίζουμε ανάμεσα σε παγίδες· γι’ αυτό, ας
προσέχουμε πάντοτε τον εαυτό μας να μην πέσουμε μέσα σε παγίδα θανάτου.
Γιατί είναι γεμάτες γλυκύτητα οι παγίδες του πονηρού, τις οποίες συνεχώς βάζει κρυφά μπροστά στην ψυχή μας, για να την παγιδεύσει και να την γκρεμίσει στην αιώνια κόλαση. Είναι δηλαδή πολύ βλαβερό να χαλαρώνουμε με τη μελέτη των κακών λογισμών και να τους αφήνουμε να μπαίνουν μέσα στην ψυχή μας.