☦"Π. Αριστείδης ο άνθρωπος που έβλεπε τον Θεό"

Ο μακαριστός άγιος επίσκοπος Αντώνιος Σιατίστης συνέλεγε την πνευματική γύρη, ανακαλύπτοντας ιερείς που αγωνίζονταν τον καλό αγώνα προς την σωτηρία και την αγιότητα!

Επισκεπτόταν τέσσερις θεοφόρους πατέρες και είχε πνευματική επικοινωνία μαζί τους! Οι τρεις Άγιοι πατέρες ήταν ο  π. Αμβρόσιος Λάζαρης στην Ιερά  Μονή Δαδίου, ο π.  Παναγιώτης στα Βραγγιανά των Αγράφων και ο  π. Ιωάννης Καλαΐδης στις Σέρρες! Ο τέταρτος ήταν εκείνος που ήταν μαζί μας εν ζωή μέχρι σήμερα, ταπεινός και πλήρης χαρισμάτων, ένας Άγιος ανάμεσα μας, ο π. Αριστείδης Παπαδόπουλος από τη Μικρόπολη Δράμας.

☦Υποχώρηση της θάλασσας…Βοά το ρήγμα του Κορινθιακού…Ανέβηκε το ραδόνιο…

Ο Σεισμολόγος κ.Λεκκας συνέδεσε το φαινόμενο της υποχώρησης των νερών της Θάλασσας σε ολη τη Χώρα σε επερχόμενους σεισμούς…Ο Σεισμολόγος κ.Τσελέντης  ανέφερε οτι βοά το ρήγμα του Κορινθιακού. Η περιοχή του Κορινθιακού φαίνεται ότι είναι διεγερμένη έχουμε βάλει περαιτέρω σεισμολογικά όργανα προς το Ανατολικό τμήμα ενώ παρακολουθούμε και με τα ΒΑΝ και με το δίκτυο ραδόνιο που έχουμε εγκαταστήσει την ευρύτερη περιοχή.” Να προετοιμαστείτε ειπε..

☦ «Μη φοβού, αλλά πίστευε»

Όταν αποφασίσουμε να μην μας ενδιαφέρει αν θα πληγωθούμε, τότε θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε για να ζήσουμε και να αγαπήσουμε πραγματικά. Και τον Θεό και τον άνθρωπο.

Η ανασφάλεια είναι εγωϊσμός. Αν θέλουμε να αγαπήσουμε χωρίς να τσαλακωθούμε και αν συμβεί να πληγωθούμε γινόμαστε θηρία, τότε υπάρχει πρόβλημα. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε για να μην πληγωθούμε, φοβόμαστε να πάμε στον Χριστό για να μην μας ελέγξει η καθαρότητα της αγάπης Του , φοβόμαστε να πάμε στον γιατρό μην τύχει κι ακούσουμε κάτι δυσάρεστο. Ζώντας στον φόβο είναι σαν να έχεις πεθάνει. Η εικόνα απο τα ματωμένα καρφιά του Χριστού μπορεί να μας σοκάρει, όμως είναι η αγάπη στα καλύτερα της. Η αγάπη αν είχε σύζυγο, αυτός θα ήταν ο πόνος και καρπός του έρωτα τους η αγιότητα. Οι Άγιοι δεν φοβήθηκαν αλλά δόθηκαν, παραδόθηκαν, γι΄αυτό τράβηξαν απίστευτα μαρτύρια που όμως με τη χάρη του Κυρίου έμοιαζαν με δροσιά.

☦ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ο παπά- Αριστείδης

ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΓΕΡΟΝΤΑ του έλεγες και απέναντι σου είχες ένα χαμογελαστό παιδί που το φωτεινό πρόσωπο του σου άνοιγε την θέα στον Ουρανό.

Πολλά θα γραφούν, πολλά θα ειπωθούν για τον παπά - Αριστείδη από την Μικρόπολη της Αν. Μακεδονίας προσωπικά θα σας μεταφέρουμε το εξής:

"πήγε κάποιος σε μια αγρυπνία του Γέροντα (αγαπούσε πολύ τις αγρυπνίες ο παππούλης), συγκεκριμένα παραβρέθηκε στην Αγρυπνία του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου που ευλαβείτο ο παπα- Αριστείδης και δεν παρέλειπε πάντα να  τιμάει τον ΑΓΙΟ αυτό.

☦Κυριακή τῆς κρίσεως (ΑΠΟΚΡΕΩ) - Σημεῖον ἀναφορᾶς στή ζωή μας

ΚΗΡΥΓΜΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὅποιον σκέφτεσαι, σ’ αὐτόν καί ἀνήκεις. Ἐάν λαχταρᾶς τόν Ἰησοῦ, θυμᾶσαι πάντοτε τούς λόγους Του. Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, oἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι.

Ὅλες οἱ ἡμέρες, ὅλες οἱ νύχτες, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί μαζί τους ὅλη ἡ δημιουργία, σπεύδουν πρός τήν ἔσχατη ἡμέρα κατά τήν ὁποία θά τελειώσει τό μυστήριο αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ χρόνος τότε ἑνώνεται μέ τήν αἰωνιότητα, ἑνώνεται τό ἐν χρόνῳ μέ τόν ἀΐδιο Θεό, τό κτῖσμα μέ τόν Κτίστη ἐν Χριστῷ. Ἐκείνη τήν ἡμέρα, ὁ χρόνος θά παύσει νά ὑπάρχει, θά εἰσέλθει μυστηριακά τό κτιστό στό ἄκτιστο, στήν αἰωνιότητα.

Στήν θεία Ἀποκάλυψη ὀνομάζεται ἐσχάτη ἡμέρα[1].Λέγεται καί μεγάλη ἡμέρα[2]. Λέγεται καί ἡμέρα κρίσεως, ἡμέρα ὀργῆς καί ἀποκαλύψεως καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ[3].

☦ Αγία Ματρώνα: «Θα βάλουν μπροστά σας τον «Σταυρό» και το «Ψωμί» και θα σας πούν διαλέξτε!»

Η Άννα Βιμπόρνοβα θυμάται… «Επισκέφθηκα την Ματρώνα τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής, λίγο πριν πεθάνει.

–Μη φοβάσαι μου λέει, δεν θα ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θα ξαπλώσουμε έτσι,και θα σηκωθούμε «αλλιώς»…

– Πως αλλιώς; την ρωτάω.

– Να,-μου λέει- θα γυρίσουμε στο «ξύλινο»…

☦ “Ο Θεός ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ”

Με όλη τη δύναμη της αδύναμης φωνής μου κράζω, Κύριε, κι΄ εγώ το ίδιο εναγώνια και έναγχα.

Δεν μου χρειάζεται τίποτα πιο βαθειά και πιο άμεσα από Το έλεός σου. Μια απροσμέτρητη ντροπή με αναγκάζει να χαμηλώνω το βλέμμα. Καθώς βλέπω το ίδιό μου το βλέμμα μέσα μου, αντικρύζω τον προδότη εαυτό μου.

Τίποτα δεν μου κοστίζει τόσο πολύ, όσο το ότι προσέβαλα και πλήγωσα την αγάπη Σου.

☦ «Δηλαδή τρεις λαϊκοί, εκ των οποίων ο ένας αβάπτιστος, αισθάνονται την άρρητη και υπερκόσμια ευωδία κι' εμείς, τάχα μοναχοί και ασκητές, τίποτα»

Βγήκαμε απ' τις κατάψυχες και πυκνοδασωμένες κατηφόρες και χαμηλώνοντας αρκετά «πιάσαμε» να προσπερνούμε της Ευωδιάς τα ξέφωτα, όπου ούτε ίχνος χιονιού υπήρχε κι' όπου αισθητό μας έγινε το άλλο κλίμα με σαφή τα δείγματα της ανοίξεως, λες και βρεθήκαμε απ' την μια στιγμή στην άλλη σε άλλη ήπειρο και γεωλογική ζώνη. Μας άγγιζαν τής σουσούρας τα θυσανωτά χειμιωνανθάκια, μας χαιρετούσαν δειλά απ' τα πλάγια αρκετές τολμηρές ανεμώνες.