Σε καιρό πειρασμού μη αφήνεις τη θέση σου· μη
λιποτακτήσεις· μη θελήσεις να δείξεις του άλλου το σφάλμα…
Και τώρα που νικήθηκες και έπεσες μία φορά να είσαι άγρυπνος στο εξής σε αυτό το πάθος. Διότι ο πειρασμός πάντοτε στέκει πλάι σου· και σ’ όποιον πόλεμο νικήθηκε μία φορά -και εκατό χρόνια να περάσουν- μόλις έλθει ο άνθρωπος σ’ εκείνο το πράγμα, που νικήθηκε την πρώτη φορά, αμέσως τον ρίχνει και πάλι..
Η Παρθενία της Θεοτόκου, δεν είναι μόνο η σωματική της αγνότητα και ηθική ακεραιότητα από βάθους καρδίας, αλλά πρώτιστα το ότι ουδέποτε χώρισε από την Αγάπη του Τριαδικού Θεού, από τη Σύλληψή της μέχρι την Κοίμησή της. Τότε, μόλις θαύμασα και τους σύγχρονους Αγίους Πορφύριο, Παΐσιο, Ιάκωβο, Ιωσήφ Ησυχαστή, Εφραίμ Κατουνακιώτη και άλλους, ότι και αυτοί είχαν αυτή την Παρθενία, μου ήλθε η αντίληψη, ότι και όσοι εκ Μετανοίας δεν χωρίζουν από την Αγάπη προς τον Τριαδικό Θεό και αυτοί δεν υπολείπονται στη Ζωή του Θεού, όπως η Αγία Μαρία η Αιγυπτία.
Κάποτε πλησίασε τόν
νομπελίστα ποιητή μας Γιώργο Σεφέρη, ένας ξένος διαπρεπής συνομιλητής,
«πειράζων αύτόν καί λέγων»: «Μά πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά άπόγονοι
τού Λεωνίδα καί τού Θεμιστοκλή;».
Άπαντά ό Σεφέρης: «Όχι, είμαστε άπόγονοι μονάχα τής μάνας μας, πού μᾶς μίλησε Έλληνικά, πού προσευχήθηκε Έλληνικά, πού μᾶς νανούρισε μέ παραμύθια γιά τόν Όδυσσέα, τόν Ήρακλή, τόν Λεωνίδα καί τόν Παπαφλέσσα, καί ένιωσε τήν ψυχή της νά βουρκώνει τήν Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στό ξόδι τού νεκρού Θεανθρώπου!».
Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σ᾿ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς.
Θ.Π.: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΝΝΟΕΙ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ
ΜΟΝΟ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΑΥΡΙΑΝΗΣ ΜΠΟΡΕΙ…
ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΕΧΕΙΣ !!!
Πόσο δύσκολο εἶναι νά πᾶς πέντε λεπτά νά ἐξομολογηθεῖς; Γιά πέντε λεπτά νά χάσεις μιά αἰωνιότητα ἀξίζει; Γιατί μετά θάνατον δέν μπορεῖς νά μετανοήσεις.
Αυτά που βιώνουμε σήμερα και άλλα που έρχονται ανοίγουν τους σκοτεινούς διαδρόμους
της ιστορίας και αποκαλύπτουν αλήθειες μαζί με τους πνευματικούς νόμους που
ευθυγραμμίζονται με φοβερή ευστοχία.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Θα μιλήσουμε για την ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ από την Θεσσαλονίκη που εορτάζει στις 27 Μαρτίου, θα μιλήσουμε για τους Καταλανούς και για την όμορφη Βαρκελώνη, αλλά η Θεσσαλονίκη μας είναι πιο όμορφη.
Την πρώτη Κυριακή των Νηστειών της Μ. Τεσσαρακοστής γιορτάζει η Εκκλησία μας την νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον των αιρέσων. Το ιδιαίτερο ιστορικό γεγονός, που αποτέλεσε την βάση και την απαρχή του εορτασμού αυτού, ήταν η νίκη της Εκκλησίας εναντίον της εικονομαχίας. Οι εικονομάχοι πρέσβευαν ότι η χρήση των εικόνων είναι αντιχριστιανική. Δεν δέχονταν την προσκύνηση της εικόνας του Χριστού, όπως και την τιμή των εικόνων και των ιερών λειψάνων των αγίων. Η τοποθέτησή τους αυτή δεν ήταν επιφανειακή, αλλά προχωρούσε βαθύτερα ως την άρνηση της απεικονίσεως του Χριστού, πράγμα που οδηγεί τελικά στην άρνηση της σαρκώσεώς του και της παρουσίας του ως αληθινού ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Η απόληξη αυτή της εικονομαχίας φανερώνει και τον αιρετικό χαρακτήρα της• μαρτυρεί ότι ήταν πραγματική αίρεση.
17ος αιών – Από το βιβλίο "Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και η Θεολογία του" του μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, σελ. κη’ – μβ’. Πρόλογος του αγίου Νικοδήμου στα μεταφρασμένα από αυτόν Παλαμικά συγγράμματα, τα οποία όμως αποτεφρώθησαν από πυρκαϊά στο τυπογραφείο της Βενετίας.
Αλλοίμονο στον καιρόν εκείνο που δεν σε αγαπούσα, λέγει κάπου προς τον Θεό, φλεγόμενος από έρωτα, ο άγιος Αυγουστίνος. Εγώ δε μεταβάλλοντας ελαφρώς τον λόγο, θα έλεγα αναλόγως: αλλοίμονο στον καιρόν εκείνο που δεν είχαν εκδοθή διά του τύπου τα πάνσοφα και θαυμαστά και θεόβροντα συγγράμματα του μεγάλου φωστήρος της Θεσσαλονίκης Γρηγορίου. Ας χαθή ο φθόνος! Μάλλον δε ο πατήρ του φθόνου, ο οποίος άφησε τα συγγράμματα αυτά κάπου τέσσερις αιώνες και πλέον μέσα στο σκότος, παραπεταμένα σε μίαν άκρη, και μόλις να σωθούν από την φθοράν, αυτά που ήσαν όχι μόνον άξια αλλά και υπεράξια να ιδούν το φως της οικουμένης ολοκλήρου, για να μην ειπώ άξια και του ιδίου του ουρανού.
Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς
Ἡ (νηστεία εἶναι) ὁδός, μέ τήν ὁποία ἐσύ καί ἐγώ βαδίζουμε πρός τήν Ἀνάστασι. Τήν ἀνάστασι τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ναί. Καί ἐσύ καί ἐγώ. Γι’ αὐτό ἡ νηστεία εἶναι θαυμαστή. Γιατί εἶναι ἕνας δρόμος. Γιά ποῦ; Γιά τήν Ἀνάστασι. Καί λοιπόν, αὐτό τί σημαίνει; Σημαίνει Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ θανάτου· Ἀνάστασι – νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας· Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Αὐτό εἶναι ἡ νηστεία!