Μήνες νοσηλευόταν στο μεγάλο Νοσοκομείο ο κύριος Πέτρος. Ήταν το βαρύτερο περιστατικό στην πτέρυγά του. Από το διπλανό του κρεββάτι στο θάλαμο είχαν περάσει πολλοί άρρωστοι. Άλλοι έφευγαν γρήγορα για να συνεχίσουν υγιείς τη ζωή τους, και άλλοι για την αιώνια ζωή.
Σε μια πορεία κάλεσε ο Χριστός τους μαθητές στο ξεκίνημα της επίγειας δράσης Του, σε μια συνοδοιπορια βλέπουμε τώρα στο τέλος, να επιλέγει και πάλι να τους αποκαλυφθεί. Χρειάζεται ανάληψη ευθύνης και χάραξη πορείας προσωπικής.
Ένας Θεός που γνωρίζει να γίνεται συνοδοιπόρος και φίλος, όχι εξουσιαστής. Ένας Θεός που θα μπαίνει στις πορείες σου για να σε βγάζει στις δικές Του. Θα περπατά τον δρόμο σου ανοίγοντας σου τον δικό Του, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, χωρίς να σε πιέζει. Πάντα θα ξεκινάς από κάποια Ιεροσόλυμα ανεκπληρωτων προσδοκιών προς κάποια Εμμαους ευχαριστιακης πλήρωσης και στη πορεία θα αναφλεγεσαι.
Να ζούμε τον Χριστό μόνοι και για τον εαυτό μας, σε διάσταση από τους άλλους, σημαίνει να ζούμε την ανεπάρκεια του ανθρωπίνου όντος για τη Xριστιανική ζωή. Αντιθέτως, όταν δύο, τρεις, τέσσερεις ή περισσότεροι συναθροίζονται για τον ίδιο σκοπό, η δύναμη του καθενός πολλαπλασιάζεται στο άπειρο. Λέει η Γραφή: ''Οὐαὶ τῷ ἑνί''. Απ’ εναντίας οι δύο μπορούν ήδη να είναι ακλόνητοι.
...Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγγάης και ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική. Έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε μόνο πρόσφορο.