Ο μετανοήσας ληστής στον Παράδεισο
Απολυτίκιον Ήχος βαρύς
Κατέλυσας τώ Σταυρώ σου τόν θάνατον, ηνέωξας τώ Ληστή τόν Παράδεισον, τών Μυροφόρων τόν θρήνον μετέβαλες, καί τοίς σοίς Αποστόλοις κηρύττειν επέταξας, ότι ανέστης Χριστέ ο Θεός, παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.
Ο ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΣΥ
ΚΛΗΣΙΝ ΕΙΛΗΦΩΣ ΦΕΡΕΙΣ.
ἮΧΟΝ ΤΟΝ ΑΠΛΟΥΝ, ΤΟΝ
ΒΑΡΟΥΣ ΕΠΩΝΥΜΟΝ,
Ο ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΕΝ
ΒΟΑΙΣ ΜΙΣΩΝ ΦΙΛΕΙ.
ἈΝΔΡΩΝ ΔΕ ΑΣΜΑ
ΔΕΥΤΕΡΟΤΡΙΤΕ ΒΡΕΜΕΙΣ.
ὯΝ ΠΟΙΚΙΛΟΣ ΔΕ, ΤΟΕΣ ΑΠΛΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΟΥΣ
ΔΥΟ ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΙ ΝΕΑΡΟΙ ΨΑΛΤΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΗΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΟ ΩΡΑΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΜΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.
-ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΠΟΙΟ ΩΡΑΙΟΣ ΗΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΣ ΛΕΕΙ Ο ΕΝΑΣ, ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ?
-ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΡΥΣ, ΛΕΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ.
ΟΤΑΝ ΨΑΛΛΩ ΤΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΒΑΡΕΩΣ ΗΧΟΥ «ΚΑΤΕΛΥΣΑΣ ΤΩ ΣΤΑΥΡΩ ΣΟΥ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ» ΠΑΛΛΕΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ. Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΗΝ ΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΨΑΛΛΕΤAI ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ… «ΚΑΤΕΛΥΣΑΣ ΤΩ ΣΤΑΥΡΩ ΣΟΥ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ»
Να είσαι πράος και να μην θυμώνεις, επειδή ο θυμός είναι καρπός της φιλαρέσκειας και της ισχυρογνωμοσύνης, ενώ η πραότητα είναι ο καρπός της ταπεινής καρδιάς και της άρνησης της δικής μας βούλησης.
Ο Θεός είναι Αγάπη. Η
αγάπη είναι ο ύμνος του Παραδείσου! Η αγάπη, όπως την δίδαξε ο Κύριος, όχι
παραποιημένη από τους ανθρώπους, είναι έκφραση της θυσίας. Είναι της καρδιάς
καρπός και της προαιρέσεως προσφορά…
Ο Θεός είναι Αγάπη. «Ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ», βροντοφωνεί ο απόστολος της αγάπης, Ιωάννης ο Ευαγγελιστής.
Ταπείνωση είναι το
κάτω σκαλοπάτι των αρετών. Αγάπη είναι το επάνω σκαλοπάτι.
Γιατί δεν αγιάζουμε
σήμερα;
Γιατί δεν έχουμε
ταπείνωση.
— Το κάνει από καιρό σε καιρό. Παίρνει το κόσκινο και κοσκινίζει. Μας δοκιμάζει και συγχρόνως μας παιδαγωγεί. “Εν θλίψει εμνήσθημέν σου, Κύριε”, λέγει ο προφήτης Ησαΐας. Μέσα στις θλίψεις και στους πειρασμούς σε θυμηθήκαμε, Κύριε. Κατά την Κατοχή, αλλά και μετά, είχαμε πλησιάσει περισσότερο τον Θεό. Θυμάμαι στην πατρίδα μου, την Μεσσηνία, κάπου στο 1947 είχαν γίνει πάλι σεισμοί. Και οι Εκκλησίες γέμισαν. Πάνω στο ταρακούνημα τρέχουμε όλοι. Μετά από λίγο δυστυχώς ξεχνάμε τον Θεό.Όταν έγινε ο σεισμός του 1981 στην Αθήνα, μου έλεγε φίλος ιατρός ότι άκριβώς εκείνη την στιγμή κάποιος γνωστός του μάλωνε με την γυναίκα του και βλασφημούσε. Η γυναίκα του του έλεγε: “Μη βλαστημάς, μωρέ, μη βλαστημάς, γιατί θα ρίξει φωτιά ο Θεός από τον ουρανό”. Αυτός συνέχισε. Εκείνη την ώρα αρχίζει το ταρακούνημα, οπότε αρχίζει να λέει: “Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον”!
