Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής ήταν στην Αθήνα. Τότε πρωτογνώρισε μια γριούλα Μοναχή ονόματι Μακαρία, μικρασιάτισσα που καλογέρευε μόνη της σε ένα απέριττο φτωχικό σπιτάκι. Δεν υπήρχαν τότε Μοναστήρια. Ήταν ένας σωστός επίγειος άγγελος. Αξιώθηκα με την ευχή της, έλεγε, να δω κι εγώ ο άθλιος και πανάθλιος ουράνιους Αγγέλους. Αυτή η Γερόντισσα είχε μία εικόνα χάρτινη της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, πολύ θαυματουργή που την είχε φέρει από την Μικρά Ασία.
π. Δημητρίου Μπόκου
Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι το αντίδοτο που δόθηκε στον άνθρωπο για να συνέρχεται από την κραιπάλη της ζωής και τη μέθη της ηδονοθηρίας. Στον αντίποδα της ασυδοσίας των παθών και του βακχικού αποκριάτικου ξεφαντώματος η Εκκλησία προβάλλει ως ενδεδειγμένο τρόπο ζωής και πνευματικής ανόδου την άσκηση. Στη βασική επιδίωξη του σύγχρονου ανθρώπου για άμεση πρόσβαση σε ό,τι αρεστό και ευχάριστο, σε ό,τι θωπεύει το εγωκεντρικό θέλημα, αντιπαρατίθεται η αναζήτηση του ορθού και αληθινού βίου. Ύψιστο κριτήριο στην αναζήτηση αυτή, η αμετακίνητη κρίση του Θεού, εν αντιθέσει προς τα ευμετάβολα θελήματα του ανθρώπου. «Δίκαιος ει, Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου… Θεός, αληθινά τα έργα αυτού».
Ο έρωτας προς τον
Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει
σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει. Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο
άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες
υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό.
Αγιος Πορφυριος
Καυσοκαλυβίτης
proskynitis
Μας ειδοποίησε ο ΑΓΙΟΣ
ΠΑΙΣΙΟΣ τον Οκτώβριο του 2018, εμφανίστηκε ολοζώντανος και μας είπε:
«έρχεται μεγάλο ΚΑΚΟ στον κόσμο»
τι να της κάνω τις
αναλύσεις επί των αναλύσεων όταν εμφανίζεται κοτζαμάν ΑΓΙΟΣ και τα λέει όλα;
Αδελφοί το παρακάτω άρθρο- μαρτυρία μας το διάβασαν πολλοί γιατί αναδημοσιεύτηκε πολλές φορές από πάρα πολλά ιστολόγια και όλοι αναρωτιόμασταν "τι κακό θα είναι αυτό στον κόσμο;" που να ξέραμε τι θα έβλεπαν τα ματάκια μας
(Άγιος Νικόλαος
Βελιμίροβιτς - Αγιορείτης Άγιος)
Μνήμη 5 Μαρτίου
Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 στο χωριό Λέλιτς της κεντροδυτικής Σερβίας. Ήταν το πρώτο από τα εννέα τέκνα των ευσεβών αγροτών Δραγομίρου και Αικατερίνης. Ασθενικός στη σωματική του διάπλαση και κράση, επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του, την μεγάλη του αγάπη προς την Εκκλησία και το Θεό και την κλίση προς τον μοναχικό βίο. Σπούδασε, παρά το γεγονός της μεγάλης πτωχείας της οικογενείας του, στη θεολογική σχολή του Βελιγραδίου, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη της Ελβετίας (1908), διδάκτωρ στην Οξφόρδη της Αγγλίας (1909) και στο Χάλλε της Γερμανίας (1911). Γνώριζε επτά γλώσσες μεταξύ των οποίων και στην ελληνική.
“Μη νομίσετε ότι ήρθα να βάλω ειρήνη πάνω στη γη. Δεν ήρθα
να βάλω ειρήνη αλλά μάχαιρα. Γιατί ήρθα να διχάσω άνθρωπο κατά του πατέρα του
και θυγατέρα κατά της μητέρας της και νύφη κατά της πεθεράς της. Και εχθροί του
ανθρώπου θα είναι οι οικιακοί του.
Όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα περισσότερο από εμένα δεν μου είναι άξιος, και όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα περισσότερο από εμένα δεν μου είναι άξιος.