Τον Γαβριήλ τον ασκητή τίποτα δεν βυθίζει
Εκεί που πάτησε η Αγνή Αγίασμα αναβλύζει.
Σταυροί με αλμύρα πάνω
τους, κυματοθραύστες πίστης,
κι άψυχα ακόμα ψέλνουνε το Δόξα εν υψίστοις!
Κυρά μου σε παρακαλώ, την πόρτα να μην κλείσεις
Ψίθυρος δίπλα στις καρδιές
μάνας Πορταϊτίσσης
Καντηλοφώτιστο θρονί, ήλιος μες στο σκοτάδι.
Ένα παράθυρο ανοιχτό, καρτέρι για σημάδι!
«…..Πόσο νόημα αποκτούν τα γραφτά
του λόγιου Δεσπότη, ιδίως όταν
εισέρχεσαι στο παρεκκλήσι της Πορταϊτισσας . Δεν έχεις ανάγκη τίποτα να
θυμηθείς από όλα όσα έχεις διαβάσει ή έχεις ακούσει ..
Γεμίζει η ψυχή σου από την θέα Της ! Να αρθρώσει λέξη η γλώσσα ή ο νους δεν καταφέρνει ! Μόνο της ψυχής τα μάτια , δεν χορταίνουν να ρουφάνε την κάθε ιερή στιγμή ! Παράκληση ξεκινά μπροστά στην Πορταϊτισσα.
