☦“Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…”

Φωτο ο σεπτός και ταπεινός τάφος του Γέροντος Δανιήλ (από ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ)

Από χώμα μ’ έπλασες Δημιουργέ μου.

Σε μια σκοτεινή μήτρα ταξίδεψα.

Σε μια σκοτεινή άβυσσο θα φύγω πάλι

για το ταξίδι στην αιωνιότητα.

«Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…»

☦ Ζούμε τα χρόνια του: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Λιγοστεύουν οι φίλοι... Δεν είναι μόνο που αρνούνται να σε νοιαστούν στα στενάχωρα άμα διαρκούν, είναι και που τα γενικώς δύσκολα της εποχής μας, μάς ξεφλουδίζουν, βγάζουν από μέσα μας κρυμμένα μας τερατάκια. Και τι εκπλήξεις χαρακτήρων δεν είδαμε!...

Οι προσποιήσεις και οι υποκρισίες απαιτούν μεγάλο κόπο στην πορεία. Άμα οι καιροί γίνονται ζόρικοι, αγχώδεις και κουραστικοί, εγκαταλείπουμε τις επιφανειακές ευγένειες των παλιών εύκολων εποχών και αγριεύει, αποθρασύνεται ο πιο εγωκεντρικός εαυτός μας.

☦ Ε, τώρα, άλλο ο ήλιος και άλλο ο φακός. Το ίδιο είναι;

''Είδες, παιδί μου; Πολλοί σήμερα οι μορφωμένοι, λίγοι όμως οι ευτυχισμένοι. Γιατί; Γιατί το γεμάτο μυαλό και η άδεια ψυχή δε σου δίνουν χαρά. Τη χαρά πρέπει να κατέβεις στην ψυχή να την πάρεις.

Σου πουλάει και το μυαλό αλλά μέχρι να βγεις από το μαγαζί του, έλιωσε.

☦ Αντιμισθία ελέους προς τους κεκοιμημένους

Μια νοσοκόμα σε μεγάλο Νοσοκομείο των Αθηνών, η Α. , διηγήθηκε στον π. Συμεών τον Αγιορείτη που εγκαταβιώνει στην Καλλιάγρα:

«Είχα σκλήρυνση κατά πλάκας και ήμουν στα πρόθυρα της παραλύσεως. Οι γιατροί μου έδωσαν ένα μήνα άδεια. Ενώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεββάτι αλλά ξύπνια, βλέπω την Παναγία να μου λέγη:

«Α, σήκω επάνω, είσαι καλά πλέον». Σηκώθηκα και την άλλη μέρα πήγα στην δουλειά μου στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί όταν με είδαν τα έχασαν. Με εξέτασαν και με βρήκαν υγιή.