☦ «Μένε μεθ’ ἡμῶν τῶν δούλων σου, μένε ἀεί, ὦ Πορταΐτισσα ἔνδοξε, καί μή χωρισθῇς, ἀπό τῆς ποίμνης Σου πώποτε, τά ἡμῶν παραβλέπουσα πταίσματα· Σέ γάρ φῶς καί προστάτιν, ζωήν, πνοήν, ἐπιγραφόμεθα».

☦ Με ρώτησε κάποτε κάποιος: "Τι είναι αυτό που θαυμάζεις και πας σε γεροντάκια...Ιακώβους, Παϊσίους, Πορφυρίους;

Επειδή δεν τρώνε και δεν κοιμούνται; Είναι καλό αυτό;  Να καταστρέφεις το σώμα;" Δεν θυμάμαι τι είπα τότε ...

Θυμάμαι μόνο ότι μίλησα με συστολή... φοβούμενος να περιγράψω το μυστήριο  της Αγιότητος...

Πώς να περιγράψεις άλλωστε εύκολα τον ουρανό;;;

Σήμερα όμως ενθυμούμενος τα "αρώματα τους" αναπολών και πανηγυρίζων λέω...

☦ Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος μεταδίδει τη χαρά των Χριστουγέννων στην άλογη κτίση

Οι χαριτωμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι του Θεού, μεταδίδουν τα συναισθήματά τους, τη χαρά και τη λύπη τους σε όλη την κτίση. Η άλογη κτίση συγχαίρει και συνοδυνάται με αυτούς. Οι προπτωτικές καταστάσεις επαναλαμβάνονται, για να μας διαβεβαιώσουν ότι υπάρχει Θεός, ότι υπάρχει ατελεύτητη μακαριότητα, την οποία έχασαν οι προπάτορες με την παρακοή στο θέλημα του Θεού και την πτώση στην αμαρτία, και ότι από αυτή τη γη μπορούν να απολαύσουν πάλι την ευφροσύνη των ουρανών οι «καθαροί την καρδίαν» (Ματθ. ε΄ 8). Οι χαριτωμένοι άνθρωποι μεταδίδουν τη χαρά και στα πουλιά και στα ζώα και στα δένδρα, σε ολάκερη την κτίση.

☦ Στην εποχή του ιερού Χρυσοστόμου (4ος αι.) ζούσε κάποιος πλούσιος, που ανήκε μαζί με τη γυναίκα του, στην αίρεση του Μακεδονίου.

Κάποτε, ακούγοντας τη διδαχή του αγίου, μετανόησε και επέστρεψε στην αλήθεια της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Η γυναίκα του όμως, ενώ με το στόμα ομολογούσε την πίστη της στο ορθόδοξο δόγμα, με την καρδιά της ακολουθούσε την αίρεση.

Σε μια μεγάλη γιορτή λοιπόν της Εκκλησίας, που συνήθιζαν να κοινωνούν πολλοί χριστιανοί, συνέβη το εξής περιστατικό:

☦ Έφυγαν οι γέροντες και μείναμε ορφανοί;

Βλέπετε οι σύγχρονοι Γέροντες, ο π. Πορφύριος, ο π. Παίσιος, ο π.Γεράσιμος, ο π. Ιάκωβος, κοιμήθηκαν σχεδόν κοντά ο ένας στον άλλον και σκεπτόμενος αυτό ο κ. Εμμανουηλίδης(Αρεοπαγίτης επί τιμή) στο γραφείο του με παράπονο μου είπε μια μέρα:

«Τι θα γίνει τώρα; Έφυγε ο π. Πορφύριος, έφυγε ο π. Παίσιος, έφυγε και ο π. Ιάκωβος που ήταν πιο προσιτός σε μας, γιατί τον βλέπαμε πιο συχνά και εξομολογούμεθα στο πετραχήλι του, τι θα γίνει τώρα, μείναμε ορφανοί;».