Ο Χριστός βαδίζει αργά
μέσα στην ιστορία.
Αργά σαν βαθύ ποτάμι,
που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να
του φτιάξει φράγμα.
Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού. Ο δρόμος Του είναι δύσκολος. Γι' αυτό βαδίζει αργά.
Πλησιάζει η μεγάλη ημέρα της Γεννήσεως του Κυρίου και όλοι
εμείς οι χριστιανοί προετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε το Σωτήρα Χριστό!
Γη και ουρανός ετοιμάζονται, σύμφωνα με την υμνολογία της
Εκκλησίας μας, να προσφέρουν ότι καλλίτερο για τον Θεάνθρωπο:
Οι Άγγελοι τους ύμνους , οι ουρανοί τον υπέρλαμπρο Αστέρα,
οι Μάγοι θα φέρουν τα δώρα, οι ποιμένες θα διαλαλήσουν το θαύμα, η γη θα δώσει
το σπήλαιο και η έρημος την Φάτνη.
Εμείς τι; Εμείς, ότι πιο όμορφο και αξιόλογο πέρασε από την ανθρωπότητα: Την Αειπάρθενο Μαρία.
«Στὰ σαράντα τέσσερά μου χρόνια ὁ Θεὸς μοῦ φανέρωσε αὐτό, ποὺ θὰ μὲ κράταγε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου σταθερὸ στὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό, ποὺ εἶχα ἐπιλέξει:
Τὸ τῆς «ἀτιμίας πόμα καθάρσιον» ποὺ λέει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης. Ἀπὸ τότε μέχρι τὴν τελευταία μου ἀναπνοή, οὔτε στιγμὴ δὲ μ' ἄφησε ἡ συκοφαντία, ἡ προσβολή, ἡ περιφρόνηση.