Σάββατο 25 Μαρτίου 2023

☦ Η ΠΑΝΙΣΧΥΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο Χριστός θεραπεύει ένα νεαρό παιδί από πνεύμα πονηρό (δαιμόνιο), πράγμα που είχαν δοκιμάσει να κάνουν νωρίτερα, αλλά χωρίς επιτυχία και οι μαθητές του. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν τα κατάφεραν αυτοί, ο Χριστός τους απάντησε, ότι αυτό το γένος των δαιμόνων δεν βγαίνει, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία (Κυριακή Δ΄ Νηστειών). Είναι η δεύτερη φορά μέσα στον χρόνο που ακούμε για το περιστατικό αυτό, μας το εκθέτει και ο Ματθαίος στην παραπλήσια δική του εκδοχή (Κυριακή Ι΄ Ματθαίου).

☦ «Εύρες πολλήν Χάριν παρά Θεού, Μήτερ του Δεσπότου, Μεγαλόχαρη, αληθώς, Κεχαριτωμένη, ως Γαβριήλ εβόα, Βασίλισσα Αγγέλων, φρούρει τους δούλους σου»

Ὅσιος Παΐσιος: “Χαιρόμαστε γιατί η Παναγία μας έβγαλε ασπροπρόσωπους”

Η Παναγία έφερε στον κόσμο την χαρά

–Γέροντα, μπορείτε να μας ψάλετε το Μεγαλυνάριο που είχατε γράψει για την Παναγία;

–Έλα να το ψάλουμε μαζί. «Εύρες πολλήν Χάριν παρά Θεού, Μήτερ του Δεσπότου, Μεγαλόχαρη, αληθώς, Κεχαριτωμένη, ως Γαβριήλ εβόα, Βασίλισσα Αγγέλων, φρούρει τους δούλους σου». Να σού πω τώρα και ένα δογματικό: Η Παναγία ήταν Κόρη και Μητέρα, Δούλη και Βασίλισσα, Βασίλισσα όλου του κόσμου. Χωράει στον νού του ανθρώπου αυτό; Και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι κάτι το υπερφυσικό, έξω της λογικής.

☦ Η Θεολογία των δακρύων

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

Είπαν πως ο Χριστιανισμός κάνει τον άνθρωπο κατηφή και μελαγχολικό. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και τα δάκρυα που χύνει εξ αιτίας της φυγαδεύει την χαρά από την ψυχή του. Έτσι είπαν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

☦ “Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ! Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ” !!!

«Ἦταν πρωί, Σάββατο τοῦ Λαζάρου 10 Ἀπριλίου τοῦ 1826, ὅταν συγκροτήθηκε τό νεκροδόξαστο ἐκεῖνο συμβούλιο ἀποφάσεως. Ἦταν ἕνα συμβούλιο θανάτου. Οἱ καπεταναῖοι εἶχαν ἀναλάβει νά διερευνήσουν μέ ἀνιχνευτές τήν ὕπαρξη μυστικοῦ δρόμου - διόδου γιά ἀκίνδυνο πέρασμα τῶν Ἐλεύθερων Πολιορκημένων στήν ἐλευθερία. Κανένας ὅμως δέν ἔφερε ἐλπιδοφόρα πληροφορία. Οἱ λόχμες καί οἱ στενωποί φυλάγονταν ἄγρυπνα ἀπό τούς πολιορκητές σέ βάθος χώρου καί τόπου. Γενική ἦταν ἡ κατήφεια καί ἡ σιωπηλή θλίψη. Τή σιωπή τῆς στιγμῆς ἔσπασε ἡ βροντώδης καί σταθερή ἔκρηξη τοῦ τρανοδύναμου ἀρχηγοῦ τῆς Φρουρᾶς, τοῦ Θανάση Ραζη­Κότσικα: