Τώρα που ένας δημοσιογραφικός αγώνας από την εκπομπή μου στο Alter και από τα κείμενά μου στο newsbomb για τα ελληνικά πετρέλαια και το φυσικό αέριο που έχει η πατρίδα μας δικαιώνεται επίσημα και στη Βουλή, θέλω να γράψω δυο λόγια από καρδιάς. Όχι γιατί καμαρώνω τον εαυτό μου ή για να ζητήσω τα διαπιστευτήρια δημοσιογραφικής ταυτότητας.
Μην ξεχνάτε ότι είμαι σχεδόν «40 χρόνια φούρναρης».
Για δυο άλλους λόγους γράφω σήμερα αυτό το σημείωμα: ο πρώτος είναι ο φίλος μου ο Θοδωρής ο Πάγκαλος και ο δεύτερος είναι για να θυμηθούμε λίγο σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς και για τη δημοσιογραφία (με τα «παπαγαλάκια», τις λίστες με τα ονόματα δημοσιογράφων που παίρνουν το κατιτίς τους από τα κρατικά μυστικά κονδύλια κλπ.) ποιο είναι το καθήκον του δημοσιογράφου.
Ο Θοδωρής ο Πάγκαλος, πριν ενάμιση χρόνο, όταν φώναζα μόνος σαν τον «τρελό του χωριού» στην τηλεόραση, ότι έχουμε κοιτάσματα πετρελαίου που φθάνουν μέχρι τον υποθαλάσσιο χώρο του Καστελόριζου, βγήκε στο βήμα της Βουλής, με ειρωνεύτηκε και μου ζήτησε να του παραδώσω τα κλειδιά των πετρελαίων στην Ελλάδα.
Τώρα που η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι υπάρχουν κοιτάσματα (και δεν είναι τα μόνα) σε τρεις περιοχές της Ελλάδας και καλεί τις ξένες εταιρίες να συμμετέχουν στις έρευνες, ο μέγιστος Θοδωρής κατάπιε τη γλώσσα του και απέδειξε για μια ακόμα φορά την ασχετοσύνη του και την εγωπάθειά του. Ο δεύτερος λόγος που γράφω αυτό το σημείωμα σήμερα είναι για να πω το αυτονόητο: ο δημοσιογράφος έχει ένα και μοναδικό καθήκον, να αποκαλύπτει γεγονότα, να διασταυρώνει πληροφορίες και να λέει την αλήθεια έτσι απλά.
Αυτό είναι το καθήκον μας.
Όλα τα άλλα («παπαγαλάκια», «γκλαμουριές», κυκλοφορώ και με συνοδεύουν μπράβοι γιατί κινδυνεύω, μεσάζοντες και δάσκαλοι-δημοσιογράφοι διαφόρων λαμογιών) είναι για τα σκουπίδια. Και δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι για τα σκουπίδια, ούτε είναι «αλήτες, ρουφιάνοι» όπως μας κράζουν οι νέοι στις διαδηλώσεις.