Του Δημήτρη Μυ
Η διανομή του πλούτου πάντοτε ήταν μια υπόθεση απλή και άδικη: Ο δυνατότερος τσέπωνε τα περισσότερα. Οι δυσκολίες ξεκινούν όταν κάποιοι αισθάνονται πως δυνάμωσαν και μπορούν να διεκδικήσουν μια άλλη μοιρασιά.
● Κάπως έτσι ξεκινούν οι εντάσεις, οι τριβές και οι συγκρούσεις.
● Κάπως έτσι μπορεί να δει κανείς τον άγριο νομισματικό πόλεμο μεταξύ δολαρίου και του ευρώ, μεταξύ των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου.
● Κάπως έτσι αποκτούν την πραγματική τους (ελάχιστη) διάσταση οι εγχώριες πολιτικές καρικατούρες, οι οποίες μπορούν να δουν λίγο μόνο μπροστά από τη μύτη τους. Μέχρι την καρέκλα που διεκδικούν...Ας αγνοήσουμε όμως – για λίγο – τις καρικατούρες και ας προσπαθήσουμε να δούμε το μεγάλο παιχνίδι. Όσο προσπαθεί κάποιος να βγάλει μια άκρη έχοντας κατά νου το παιχνίδι των αγορών και μόνο, πάντα θα έχει ένα μεγάλο κενό στο παζλ: Οι οικονομικοί - νομισματικοί πόλεμοι έχουν σαφές – ή υποκρύπτουν – σε κάθε περίπτωση ένα πολιτικό περιεχόμενο. Όσο κι αν οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν πως το αόρατο χέρι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς λειτουργεί προς όφελος της παγκόσμιας κοινότητας, η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Με άλλα λόγια όσο οι Ευρωπαίοι (Γερμανογάλλοι) αρνούνται να σπρώξουν 2 και βάλε τρισεκατομμύρια στη διεθνή πιάτσα, τόσο θα έρχονται οι (αμερικανικοί) οίκοι αξιολόγησης να απειλούν ότι θα τινάξουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα. Μιας και μιλάμε για τον πλούτο και τη διανομή του, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι, εκτός από το χαρτί και το άυλο χρηματιστηριακό χρήμα, υπάρχουν χειροπιαστά, πανάκριβα και στρατηγικά αγαθά, όπως η ενέργεια. Αν στην περίπτωση του νομισματικού πολέμου είναι δύσκολο να δει και να κατανοήσει κανείς τα στρατόπεδα (καθώς το χρήμα δεν έχει πατρίδα), στην περίπτωση της μάχης για την πρόσβαση και τη διανομή της ενέργειας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Όσα συμβαίνουν αυτήν την περίοδο στη Συρία και το Ιράν δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως έχουν να κάνουν με τον έλεγχο της μεγαλύτερης ενεργειακής δεξαμενής του πλανήτη. Η διαχείριση αυτής της δεξαμενής έχει να κάνει με το παγκόσμιο παιχνίδι επιρροής που εξελίσσεται με κλιμακούμενη ένταση μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας και Γερμανίας... Παρακολουθώντας την άγρια σύγκρουση για τη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς τραπεζογραμμάτια, αλλά γεωπολιτικές θέσεις:
● Θα κρατήσει η Γερμανία – και με τι κόστος – την Ευρώπη υπό τον έλεγχό της;
● Θα διατηρήσουν οι ΗΠΑ την επιρροή τους στη Νότια Ευρώπη και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ;
● Θα απομακρυνθεί το καθεστώς Άσαντ από τη Συρία και μαζί με αυτό η ρωσική παρουσία στη Μεσόγειο;
● Πώς θα απαντήσει η Κίνα, που καλύπτει το 30% των ενεργειακών της αναγκών από το Ιράν, στη δυτική προσπάθεια αποσταθεροποίησης των μουλάδων της Τεχεράνης;
Που βρίσκεται η Ελλάδα μέσα σε αυτόν τον χαμό; Στη γωνία, πτωχευμένη, πρώτη απώλεια στο ευρωπαϊκό πεδίο της μάχης, λάφυρο για τους νικητές...