Κι έτσι, φτάσαμε ως εδώ. Να χάνει η σκέψη τη λογική κι η λογική τη σκέψη. Ο χρεωκοπημένος να δέχεται να υπερδανειστεί για να καταφέρει να εγκλωβιστεί στους τόκους των τοκογλύφων. Και να το καμαρώνει για επιτυχία. Κι αυτά που ξέραμε, ότι οι τράπεζες δε δανείζουν επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να χρεωκοπήσουν, τα ξεχνάμε. Όταν τράπεζες είναι η Γερμανία και η Troika Bank σε δανείζουν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Επειδή ξέρουν ότι θα χρεωκοπήσεις και στον πλειστηριασμό δε θα μείνει τίποτα δικό σου. Ουσιαστικά εξαγοράζουν χωρίς λεφτά. Τα δάνειά τους μπαίνουν αυτομάτως στους δικούς τους λογαριασμούς κι εσύ μόνο υποθηκεύεις. Θα ήταν ο ορισμός του κορόιδου, αν δεν ήταν ο ορισμός του προδότη. Και παραπάνω από προδότης. Διότι δεν άνοιξε απλώς την κερκόπορτα, αλλά την κεντρική πύλη. Την ώρα που η χώρα σου έχει χρεωκοπήσει ανεπίσημα και λείπει μόνο η επίσημη ανακοίνωση, δεν την παραδίδεις στο αγγλικό δίκαιο. Με νύχια και με δόντια παλεύεις να μείνει στο ελληνικό, ώστε να κρατήσει τη ρίζα κι ας κοπεί το δέντρο. Δεν το ξεριζώνεις. Αν το κάνεις, τότε ναι, είσαι για κρεμάλα, αλλά δυστυχώς δε βρίσκεται κανείς να σε κρεμάσει. Με ποια σύμβαση προσλήφθηκαν άραγε αυτοί οι ηγέτες από την Τρόικα; Πόσα να παίρνουν το μήνα; Κακοφάγωτα. Κι ούτε ένας δικαστής σ’ αυτή την έρημο. Να απαγγείλει κατηγορίες στον Γιώργο Παπανδρέου και να τον τιμωρήσει παραδειγματικά για όσα έκανε μήπως και τρομάξουν οι υπόλοιποι. Να μην τα ξανακάνουν. Διορισμένες συνειδήσεις παντού. Σκουλικιασμένες. Υποχρεωμένες. Με τα χείλη τους βρεγμένα από κατουρημένες ποδιές. Βουτυροσπόνδυλοι θεσμοί και θεσμικοί. Πρόθυμοι που προήχθησαν σε προσκυνημένους.
Είναι «εθνικό καθήκον για τη σωτηρία της χώρας» να θυσιαστούν εργάτες, αλλά «λαϊκισμός» αν ρωτήσεις «πόσα θα χάσουν οι βουλευτές από το μισθό τους;». Είναι «τιμή μας» να θυσιαστούμε για την οικονομία της πατρίδος, αλλά «μικροπρέπεια» να ρωτάς «πόσα αρπάζει ο Παπούλιας;». Μαλάκες. Ναι, εμείς. Όλοι. Είμαστε, λέει, μουδιασμένοι από το σοκ. Ποιο σοκ μωρέ; Είδατε ποτέ σοκ να κρατάει 2,5 ολόκληρα χρόνια; Το σοκ είναι στιγμιαίο. Το ξεπερνάς και συνεχίζεις. 700 μέρες και νύχτες, σοκαρισμένοι είμαστε; Σε ποιον θα το πούμε και θα μας πάρει σοβαρά; Ούτε ο καθρέφτης μας δεν θα το αντέξει. Ακούμε ψύχραιμοι τον βουλευτή να λέει «ο τόπος χρειάζεται πολιτική σταθερότητα». Ο βουλευτής! Βαφτίζει «πολιτική σταθερότητα» ένα διορισμένο πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση έκτρωμα. Ο βουλευτής! Βαφτίζει «αποσταθεροποίηση» τις εκλογές. Και να μην ορμάει κάποιος να τον αρπάξει από το λαιμό και να του πει «τι λες ρε ηλίθιε;». Πνιγήκαμε σε μια κουταλιά νερό. Η Ιστορία θα γελάει μαζί μας. Μήτε χέρια χτυπήσαμε, μήτε πόδια για να βγούμε στη στεριά. Κι ας ήταν στο μισό μέτρο. Ούτε μια απλωτή δεν κάναμε. Πηγμένα μυαλά. «Η χώρα ζει κρισίμους στιγμάς». Ω ρε που μπλέξαμε! Το μόνο που άλλαξε από το 1967 είναι η καθαρεύουσα. Τώρα μας το λένε στη δημοτική. Αλλά και πάλι φασίστες. Στα χέρια του Καρατζαφέρη. Προσεχώς και στου Μιχαλολιάκου. Κι άραγε, ποιοι δεν είναι φασίστες; Μήπως δεν είναι οι βουλευτίσκοι που λένε μεταξύ τους «Ποιες εκλογές ρε μαλακάκο; Θες να χάσουμε τα μπικικίνια και τα γούστα;». Ναι, αυτά λένε. Έτσι τα λένε. Οι εκλεγμένοι αντιμετωπίζουν τις εκλογές σα λέπρα. Υποψιάζομαι ότι μπορεί να εύχονται να είναι οι τελευταίοι εκλεγμένοι. Από το φόβο μήπως έχουν εκλεγεί για τελευταία φορά και δεν ξαναδούν έδρανο. Κι ύστερα θα πρέπει να δουλέψουν. «Είσαι μαλάκας ρε που θα ξαναγυρίσω στη δουλειά; Πας καλά;». Κι εμείς; Εμείς ξαπλώσαμε και σταυρώσαμε τα χέρια. Έτοιμοι δια παν ενδεχόμενον. Μη μας βρουν κοκαλωμένους και τους ταλαιπωρήσουμε να μας χώσουν στο φέρετρο. Όπως πάντα, έτσι και τώρα, βολικοί άνθρωποι.