Της Ζέζας Ζήκου
Και, ω του θαύματος, από εκεί που θα κατέβαζε ρολά η χώρα, με σύνεση η κυβέρνηση Παπαδήμου και οι τρεις αρχηγοί συμφώνησαν με την τρόικα για τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης. Το αντάλλαγμα, βέβαια, για τη νέα διάσωση είναι τα σκληρά και επώδυνα (για τους πολλούς, πάντοτε) μέτρα που αφορούν αποκλειστικά μισθούς και συντάξεις εργασιακού μεσαίωνα. Oντως, σαν ανέκδοτο ακούγεται, αλλά μας γλίτωσαν από τη χρεοκοπία λένε... Αδιαφορώ για το τι λέει ο καθείς, όμως από την κοινωνία θα κριθεί η επόμενη ημέρα της Ελλάδας του νέου Μνημονίου. Ο Γιουνκέρ από χθες προεξοφλούσε επίσημα το αποτέλεσμα της συμφωνίας. Κανονικά θα πραγματοποιηθεί σήμερα το Eurogroup, ανακοίνωσε ο επικεφαλής του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, σύμφωνα με το Reuters. Νωρίτερα, ο κ. Γιουνκέρ είχε δηλώσει πως δεν ήταν σίγουρος για τη σύγκληση του Eurogroup το βράδυ της Πέμπτης και οι σχετικές αποφάσεις θα λαμβάνονταν εφόσον οι Ελληνες είχαν καταλήξει σε τελικές αποφάσεις. Αυτά...Να, λοιπόν, ο φαύλος κύκλος: η Ελλάδα δανείστηκε με την πρώτη δανειακή σύμβαση για να σωθεί (και πιθανότατα εκείνη τη στιγμή δεν είχε άλλη λύση), και ξανά τώρα, αφού αντιλήφθηκαν όλοι –και οι εταίροι μας– τις μαύρες τρύπες, έσπευσαν να μας δανείσουν ξανά για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία μας. Μόνιμη Δανεία του Βορρά. Τι ξεπεσμός. Το να αφεθεί ένα ευρωπαϊκό κράτος να βρεθεί σε κατάσταση στάσης πληρωμών του χρέους του, δεν το έχουν ξεπεράσει, ωστόσο πειραματίζονται με περισσό κυνισμό. Αυτό είναι το πείραμα και εμείς το πειραματόζωο.
Ενα από τα κρίσιμα προβλήματα είναι τα κρατικά χρέη και ο κίνδυνος χρεοκοπιών κρατών. Μέχρι πρόσφατα ακόμη και αφού είχε ξεσπάσει το δημοσιονομικό σοκ της Ελλάδας, οι τράπεζες στον δυτικό κόσμο δεν ανησυχούσαν και τόσο γι’ αυτά τα θέματα, καθώς θεωρούνταν απόλυτα βέβαιο ότι η πιστοληπτική ικανότητα των χωρών της Ευρωζώνης και των ΗΠΑ ήταν απόλυτα ασφαλής. Ο κίνδυνος χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους και της κήρυξης στάσης πληρωμών είναι υπαρκτός και αυτό έγινε αντικείμενο πειραματισμών και κερδοσκοπίας. Αλλά και κατασκευή μιας φανταστικής ισορροπίας υπό τον τρόμο του διαβόητου «πολιτικού κόστους» από επαγγελματίες της ιδεολογικής ανοησίας, ευνοημένους ενός συστήματος που έφτιαξαν στα μέτρα τους, κατορθώνοντας στην πορεία να καταστρέψουν τόσο την ανώτατη εκπαίδευση όσο και την επιχειρηματικότητα και να οδηγήσουν την Ελλάδα στο σημερινό σημείο. Η κυβέρνηση, η πρώην... και η επόμενη, καλλιεργώντας τον πανικό περί χρεοκοπίας και μετά ενεργώντας σαν να μην καταλαβαίνει τι έχει πει, έδωσε υπόβαθρο στη συνωμοσιολογική άποψη ότι, μην αντέχοντας το βάρος των μεταρρυθμίσεων και της λιτότητας που απαιτείται, άφησε μοιρολατρικά την υπόθεση στην τρόικα έτσι ώστε να φορέσει στη χώρα τον απαραίτητο ζουρλομανδύα με τα διαβόητα Μνημόνια. Ομως, χρεοκοπία χώρας–μέλους της ΟΝΕ και με εθνικό νόμισμα το ευρώ αποτελεί έγκλημα του 21ου αιώνα. Τέτοια χρεοκοπία δεν θα μπορούσε να συμβεί σε ένα κράτος που είναι στην Οικονομική Ενωση του ευρώ, απλούστατα διότι το κοινό νόμισμα δεν είναι εθνικό για να μπορεί μια χώρα να το υποτιμήσει ούτε υπάρχει μηχανισμός αποχώρησης ή εκδίωξης αν η οικονομία της έχει πρόβλημα, ακόμη και σοβαρό. Τι εγκληματική αυταπάτη! Μολονότι κανένας ηγέτης στον κόσμο δεν θα βύθιζε εκουσίως τη χώρα του στην οικονομική καταστροφή, όμως δεν λειτουργούν έτσι οι αγορές, που είναι καθαρά ιδιοτελείς. Η «κίβδηλη ανάπτυξη» έχει οδηγήσει στην πλήρη κατάρρευση την οικονομία και σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Αν το 2004 η Αθήνα ήταν ένα αργό τρένο, που καταστράφηκαν τα βαγόνια του το ένα μετά το άλλο, από τον Οκτώβριο του 2009 ήταν μια υπερταχεία που όδευε προς την καταστροφή. Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη στο τρίγωνο του διαβόλου: δημόσιο έλλειμμα, δημόσιο χρέος και έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών, σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα – ιδού το «ελληνικό παράδοξο». Και η διεθνής αξιοπιστία της χώρας έχει διασυρθεί. Στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες είναι ανύπαρκτη. Τους «δουλέψαμε» το 2004 με την πλαστή απογραφή, μπήκαμε στην «επιτήρηση», βγήκαμε από την «επιτήρηση» το 2007 με ψεύτικα (όπως αποδείχτηκε) στοιχεία, αλλάξαμε το έλλειμμα του 2008 πέντε φορές, κρύβαμε το έλλειμμα μέχρι τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 και μετά τα σαΐνια του Παπανδρέου το εμφάνισαν διπλάσιο. Και ήρθε το Μνημόνιο, πριν από ένα χρόνο, και μετά το χάος του χρέους...