(Ἰωάν. ΙΒ΄ 1-18)
Γράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰωήλ Κωνστάνταρος
Γιά μία ἀκόμα φορᾶ, ἡ ἀνέκφραστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἀξιώνει νά ἀκούσουμε καί νά ζήσουμε τά γεγονότα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων τό βράδυ, σ΄ ὅλους τους ναούς μας, θά ἀκούγεται ὁ συγκλονιστικός ὕμνος: «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται…». Βεβαίως, ὅπως βλέπουμε στήν Εὐαγγελική περικοπή, οἱ Ἰουδαῖοι, μέ τούς κλάδους τῶν φοινίκων στά χέρια, ἔτρεξαν μέ ἐνθουσιασμό νά ὑποδεχθοῦν τόν Κύριο Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα. «Καί ἔκραζον ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωάν. ΙΒ΄ 13). Δήλ. Δόξα καί τιμή σέ Αὐτόν πού ὑποδεχόμαστε. Εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶναι αὐτός, πού ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Κύριο ὡς ἀντιπρόσωπός του. Αὐτός εἶναι ὁ ἔνδοξος βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, πού τόσο καιρό περιμέναμε. Ἔτσι, τή στιγμή ἐκείνη πραγματοποιήθηκε αὐτό πού αἰῶνες πρίν εἶχε προφητεύσει ὁ προφήτης Ζαχαρίας: «Μή φοβοῦ, θύγατερ Σιῶν, ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου» (Ἰωάν. ΙΒ΄ 15). Δήλ. Μή φοβᾶσαι, Ἱερουσαλήμ, κόρη τοῦ ὅρους Σιῶν, ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται, ὄχι ὡς τύραννος καί κατακτητής ἐπάνω σέ ἵππο ἤ σέ ἅρμα πολεμικό, ἀλλά καθήμενος ἐπάνω σέ πουλάρι ὄνου. Ἄς ἐμβαθύνουμε ὅμως γιά...λίγο στόν θαυμαστό αὐτόν προφητικό λόγο. Ὁ Πρόφ. Ζαχαρίας, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στήν Βαβυλώνα κατά τήν περίοδο τῆς αἰχμαλωσίας, στό Θ΄κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ κάνει λόγο περί τοῦ θριάμβου τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Στούς πρώτους ὀκτώ στίχους, βλέπει τήν νέα γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Μοναδικές δήλ. καί καταπληκτικές ὁράσεις!..., ἐνῶ στούς στίχους ἐννέα καί δέκα, βλέπει τόν ἐλευθερωτή Βασιλιά! Ξαφνικά ὁ ὁρίζοντας τῆς σκέψεώς του, εὐρύνεται ὅλως παραδόξως, ὥστε ἐκ τῶν στενῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, μεταπηδᾶ στήν Μεσσιανική πραγματικότητα τῆς παγκοσμίου εἰρήνης, καί μπροστά του ἐμφανίζεται ὁ Βασιλέας, ὁ ὁποῖος θά ἔλθει εἰρηνικός καί ταπεινός. Τό γεγονός ἄλλωστε ὅτι ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι αὐτός ὁ «Βασιλεύς», γίνεται πλέον φανερό καί πραγματικότητα, ἀπό τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα. Ὁ Βασιλέας Χριστός εἶναι ὁ ἀπόλυτος καί κυρίαρχος ἄρχοντας οὐρανοῦ καί γής!
Ὁ Θεός Πατήρ, τόν κατέστησε Βασιλέα «Ἐπί Σιῶν ὅρος τό ἅγιον αὐτοῦ». Ἡ ἀναμονή αἰώνων ὁλοκλήρων της ἐλεύσεώς του, ἀπό τόν Ἰσραήλ ἀλλά καί ὁλόκληρο τόν κόσμο «πάντα τά ἔθνη», ἔχει πλέον λήξει. Τό «πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἦρθε. Καί τώρα «ἰδού ἔρχεται», βρίσκεται «ἐπί θύραις»! «Ἔρχεται σοῖ». Ἔρχεται σέ σένα Σιῶν. Ὁ Πρόφ. Ζαχαρίας, βλέπει ἐναργώς τόν Θεό Λόγο πού θά σαρκωθεῖ καί θά γίνει ἐν χρόνω ἄνθρωπος. Θά ἔλθει «εἰς τά ἴδια», στήν χώρα ἡ ὁποία ὡς γῆ τῆς ἐπαγγελίας ἦταν ξεχωρισμένη πρό πολλοῦ ἀπό τόν Θεό ὡς ἰδιαιτέρως δική του. Γί΄αὐτό λοιπόν «χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιῶν. Κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ», καί ἑτοιμάσου νά τόν ὑποδεχθεῖς μέ τό «Ὡσαννά»! Ἤδη λοιπόν ἡ προφητεία ἀφοῦ θραύει τά στενά Ἰουδαϊκά ὅρια, μᾶς μεταφέρει ἐντός του Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δήλ. τῆς Ἐκκλησίας Του! Δέν περιορίζεται σέ κάποιο ἔθνος ὁ Μεσσίας, ἀλλά ἐλευθερώνει ὡς Βασιλιάς ὅλους τους ἀνθρώπους πού εἶναι ὑποδουλωμένοι στήν ἁμαρτία, στόν διάβολο καί στόν θάνατο. (Ἐννοεῖται ὅτι ἐλευθερώνει ὅσους θέλουν νά ἐλευθερωθοῦν καί ἀποδέχονται τήν Θεότητά Του καί ἄρα τήν ἐλευθερία Του). Ἡ προφητεία τώρα παρουσιάζει δυναμικά τό βασιλικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο φυσικά συνδέεται ἄμεσα τόσο μέ τό Ἀρχιερατικό, ὅσο καί μέ τό Προφητικό του ἀξίωμα! Ὁπωσδήποτε ἡ μεγαλοπρεπής περιγραφή τοῦ Μεσσία, τόν καθιστά κατεξοχήν ἀξιαγάπητο στά συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Εἶναι τό πρόσωπο πού λαχταροῦμε καί ἀγαποῦμε. Εἶναι αὐτός πού προσδοκοῦμε ἀργά ἤ γρήγορα νά βρεθοῦμε κοντά του. Στήν Βασιλεία του, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος». Καί πάλι κατά τό Ἱερό κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι ἅ) Δίκαιος β)Σώζων γ)Πραΰς! Εἶναι ὁ κατεξοχήν πράος καί ταπεινός ἀπό τήν ἀρχή ἕως τό τέλος. Ὁ ἴδιος ἄλλωστε τό διακήρυξε ξεκάθαρα «…πράος εἰμί καί ταπεινός τή καρδία» (Μάτθ. ΙΑ΄29). Καί ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι ταπεινός καί ἁπλούς καί πράος, παρόλο ὅτι εἶναι «Ὁ Βασιλεύς», γί΄αὐτό, εἰσερχόμενος στήν πόλη του, δέν εἰσέρχεται καθήμενος σέ μεγαλοπρεπῆ ἵππον ἤ σέ κάποιο πολεμικό ἅρμα, ὅπως δηλαδή συνήθιζαν οἱ ἄρχοντες καί οἱ βασιλεῖς τόν καιρό ἐκεῖνο ἤ καί σήμερα, μέ διαφορετικά βεβαίως μέσα, ἀλλά ἔρχεται ἐπάνω «ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον». Ἐπάνω δήλ. σέ ζῶο πού χαρακτηρίζεται γιά τήν εὐτέλεια, τήν ἀργοπορία στίς κινήσεις του καί ἱκανό νά παρέχει μόνο ὑπηρεσία μεταφορική. Ἔρχεται σ΄ἕνα ζῶο πού χρησιμοποιεῖτο ἀπό τίς λαϊκές τάξεις. Ἀπό τοῦ πτωχούς καί ταπεινούς. Ἦλθε ὁ Κύριος στήν Ἱερουσαλήμ, καθήμενος «ἐπί πώλου ὄνου», ἐπάνω στόν ὁποῖον εἶχαν ἁπλώσει τά πτωχά ἐνδύματά τους οἱ πτωχοί καί ἁπλοϊκοί μαθητές του.
Ἄλλ΄ ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι ὁ Κύριος ὅταν ἦλθε στή γῆ «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβῶν» (Φιλιπ. Β΄ 7) καί ἔζησε μέσα στήν ἐσχάτη πτωχεία! Καί τό σημαντικότερο, ἡ βασιλεία τοῦ «Βασιλέως» Χριστοῦ, δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου! Ἀγαπητοί μου. Ὁ Ἰουδαϊκός λαός, ὁ τόσο ἄστατος, μέσα σέ ὅλη τήν ἔκταση τῆς ἱστορίας του, ὑποδέχθηκε τόν βασιλέα τῶν βασιλευόντων, Κύριον Ἰησοῦν μέ τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Δυστυχῶς γιά τόν λαό αὐτό, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, παρασυρόμενος ἀπό τό σαπισμένο θρησκευτικό του κατεστημένο, φώναζε «ἄρον ἄρον στάυρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. ΙΘ΄15), καί τό ἀκόμα χειρότερο «τό αἷμα αὐτοῦ ἔφ΄ἠμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἠμῶν» (Μάτθ. ΚΖ΄ 25)! (Γεγονός δήλ. ποῦ πραγματοποιεῖται σέ κάθε ἐποχή... ἀρκεῖ κανείς νά θέλει νά βλέπει κατάματα τήν ἱστορική πραγματικότητα).
Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι κι ἐμεῖς, ἀπό σήμερα ὑποδεχόμαστε μέ τά βαΐα τῶν κλάδων στά χέρια (δήλ. τά καλά καί θεάρεστα ἔργα) τόν Κύριο ὁ ὁποῖος ἔρχεται «ἴνα σταυρωθῆ». Ἄς προσέξουμε ὅμως μήπως παρασυρθοῦμε στίς ἐπιλογές τῆς ζωῆς μας (ἀπό τά μικρότερα ἕως καί τά μεγαλύτερα), καί καταντήσουμε ἀρνητές τῆς Θεότητός του μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται στήν ζωή μας, διότι, «ἀδύνατον γάρ τούς ἅπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου καί μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Ἁγίου καί καλόν γευσαμένους Θεοῦ ρῆμα δυνάμεις τέ μέλλοντος αἰῶνος, καί παραπεσόντας, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυρούντας ἐαυτοῖς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καί παραδειγματίζοντας» (Ἑβρ. ΣΤ΄4-6). Δήλ. Εἶναι ἀδύνατο ἐκείνους, πού μία φορά βαπτίστηκαν, καί γεύθηκαν τήν δωρεά τήν ἐπουράνια, καί ἔγιναν μέτοχοι Πνεύματος Ἁγίου, καί ἀπήλαυσαν τόν ὡραῖο λόγο τοῦ Θεοῦ καί τά θαύματα τοῦ νέου κόσμου πού ἔμελλε νά ἔρθει (διά τοῦ Μεσσίου), καί πάρ΄ὅλα αὐτά ἐξέπεσαν, εἶναι ἀδύνατον (μετά τήν ἀνακαίνιση διά τοῦ βαπτίσματος) νά τούς ἀνακαινίσει κανείς πάλι διά μετανοίας, ἀνθρώπους πού ξανασταυρώνουν ὅσον ἐξαρτᾶται ἄπ΄αὐτούς καί διαπομπεύουν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Ἀδελφοί μου. Καλή καί εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα. Εἴθε τό Θεῖον δράμα πού θά ζήσουμε μέσω τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν στούς ναούς μας, νά συγκλονίσει τήν ὕπαρξή μας, καί ὁ «πράος καί ταπεινός Βασιλεύς Ἰησοῦς» νά μᾶς ἀξιώσει καί τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του! Ἀμήν.
π. Ἰωήλ. ioil.konitsa@gmail.com