Να πούμε σ’ έναν κόσμο που αγωνιά και φοβάται, τι
προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία, όχι για να κάνουμε «Επανάσταση για την Επανάσταση», αλλά για να σωθούμε. Τώρα που οι
άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα πλασματικά αδιέξοδα του σήμερα, πρέπει να
απαντήσουμε στο ξεχείλισμα αυτών των επαναστάσεων με αίσθημα αυθεντικής
επανάστασης. Θα πει ίσως κάποιος: υπάρχουν ακόμη περιθώρια; Σίγουρα υπάρχουν! Η
πνευματική ζωή, η ζωή κοντά στο Χριστό δεν είναι μια χύμα υπόθεση. Έχει
κανόνες, προτεραιότητες, σαφή ιεράρχηση, σαφή μέθοδο. Πιο συγκεκριμένα:
Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το προσωπικό μας
εσωτερικό χάος.
Προσπαθούμε να επουλώσουμε και να γεφυρώσουμε τις
αντιφατικές πλευρές του.
Να το θεραπεύσουμε ριζικά με τη μετάνοια και την
εξομολόγηση, και
Να ακούμε διαρκώς τα μηνύματα της συνείδησης μας, κάνοντας
την όσο γίνεται πιο ευαίσθητη, ειλικρινή και ανυπόκριτη.
Και αφού περάσουμε επιτυχώς τα πρώτα αυτά τεστ της
προσωπικής μας αντίστασης και μπει τάξη, προσπαθούμε:
Να αξιοποιήσουμε
αυτή την πολύτιμη « πείρα» μας στο περιβάλλον μας.
Να δείχνουμε με πολλή αγάπη κάποια « κακώς κείμενα» των
διπλανών μας.
Αφού σκύψουμε πάνω τους και τους αγκαλιάσουμε με
ενδιαφέρον, την προσευχή μας και την πρόθυμη διάθεση μας να κάνουμε κόπους και
θυσίες γι’ αυτούς. Έτσι βαδίζουμε σωστά. Οι « άλλες» συνταγές είναι ασπιρίνες,
παχιά λόγια και αέρας κοπανιστός! Θα το καταλάβουμε αυτό αν κατανοήσουμε το
παρακάτω περιστατικό: Πριν χρόνια ένας φοιτητής φουσκωμένος από ιδέες του
συρμού, ρώτησε τον αγιορείτη μοναχό Παίσιο:
-Πάτερ Παίσιε, βλέπω και ανθρώπους μακριά από τον Χριστό να ριψοκινδυνεύουν, να
βάζουν τα στήθια τους άφοβα μπροστά στα τανκς
και να θυσιάζουν τη ζωή τους γι’ αυτό που πιστεύουν, και υποκλίνομαι.
Τους θαυμάζω. Τότε ο αγιασμένος Γέροντας του απάντησε με σοβαρότητα:
-Όλες αυτές οι
θυσίες και επαναστάσεις, παιδί μου, είναι εύκολες, γιατί δεν χρειάζονται
μετάνοια!
Αρχιμ. Γρηγ. Λίχα, " ΧΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ
ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ"
sinodiporos