Του Άρη Χατζηστεφάνου
Κάπου εκεί, μεταξύ τυριού και ψαροκόκαλου, η Ελλάδα
πίστεψε ότι έκατσε στο τραπέζι των ισχυρών και απέκτησε έναν στρατηγικό
σύμμαχο. Το ελληνικό ΥΠΕΞ, το Μαξίμου και η προεδρία της Δημοκρατίας επιδόθηκαν
σε έναν πρωτοφανή αγώνα αυτεξευτελισμού για τουλάχιστον δυο χρόνια. Δεν είχαν
το θάρρος να ζητήσουν ούτε τα κλεμμένα από το Ισραήλ πλοία του Στόλου της
Ελευθερίας (ή έστω τις πιστωτικές κάρτες των επιβαινόντων, τις οποίες
χρησιμοποιούσαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες). Ο Κ. Παπούλιας, που κάποτε βοηθούσε
τον ηρωικό αγώνα του Αραφάτ, προσέφερε πολιτική γη και ύδωρ, ενώ μια στρατιά
γνωστών δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών ανέλαβαν να αναπαράγουν (συχνά μαζί με τα
ορθογραφικά λάθη) τα κείμενα που τους μοίραζε η ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα.
Οι άμοιροι ακροδεξιοί και υπερπατριώτες (του προεδρικού ΠΑΣΟΚ
συμπεριλαμβανομένου) κόντεψαν να χάσουν τα λογικά τους, αφού από τη μια έπρεπε
να συντηρούν τον έμφυτο αντισημιτισμό τους και από την άλλη να υποτάσσονται
καθημερινά στο Ισραήλ. Το βαθύ κράτος και ο κορμός των μυστικών υπηρεσιών
ανέλαβαν να στηρίξουν το νέο δόγμα αφήνοντας συχνά να διαρρέουν πληροφορίες για
υποτιθέμενες σχέσεις των φιλοπαλαιστινιακών οργανώσεων με ακραίες ισλαμικές
οργανώσεις και με την Τουρκία.
Η στάση των ελληνικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ είχε
τρομακτικές συνέπειες. Καταρχάς και καταρχήν ήταν βαθιά ανήθικη. Συμμάχησαν με
ένα κράτος που κατηγορείται για φρικτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Πρόδωσαν τον παλαιστινιακό λαό που εδώ και δεκαετίες στέκεται στα πόδια του
δίνοντας μαθήματα αξιοπρέπειας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ακόμη όμως και από μια
«ρεαλιστική» οπτική των διεθνών σχέσεων, η στάση τους είναι ασυγχώρητη.
Υιοθετώντας τις θέσεις ενός κατακτητή, εκμηδένισαν τη διπλωματική
επιχειρηματολογία στην οποία είχε στηριχθεί ο αγώνας για το Κυπριακό από το
1974. Ο Γ. Παπανδρέου, η Ντ. Μπακογιάννη, ο Κ. Παπούλιας, και αργότερα ο Ευ.
Βενιζέλος και ο Α. Σαμαράς, οι πρωτεργάτες δηλαδή της υποταγής στη σφαίρα
επιρροής του Ισραήλ, υποστήριζαν ότι απέκτησαν έναν στρατηγικό σύμμαχο, ενώ
στην πραγματικότητα έκλειναν την πόρτα στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο. Σχέσεις
που είχαν οικοδομηθεί με προσπάθειες δεκαετιών, αν όχι αιώνων, τινάχθηκαν στον
αέρα.
Δεν έδρασαν φυσικά εν αγνοία του «αθώου» ελληνικού λαού.
Όσοι προειδοποιούσαν ότι μια κυβέρνηση που συμπαρατάσσεται με εγκληματίες
πολέμου γρήγορα θα στραφεί και στο εσωτερικό για να πραγματοποιήσει μια
«κοινωνική γενοκτονία», αντιμετωπίζονταν ως περίεργοι διεθνιστές ή και εθνικοί
μειοδότες – ακόμη και από ένα τμήμα των Αγανακτισμένων των πλατειών.
Δημοσιογράφοι, που εδώ και χρόνια βρίσκονται προσκολλημένοι σε συγκεκριμένα
πολιτικά γραφεία, εξηγούσαν στον κόσμο ότι τώρα είναι καλύτερα να ξεχάσει τους
Παλαιστίνιους και να κοιτάξει μήπως εκμεταλλευτεί κανένα κοιτασματάκι φυσικού
αερίου και τη βολέψει. Πόσο καλά έδενε αυτή η ιστορία... Μην ασχολείστε,
έλεγαν, με τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης και της ελληνικής οικονομίας –
εδώ υπάρχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Εσείς απλώς θα κάνετε τα στραβά μάτια
στις σφαγές Παλαιστινίων και εμείς θα σας ξαναφέρουμε την παλιά ζωή που τόσο
αγαπήσατε...Κάθε υποταγμένος λαός δεν έχει άλλωστε και την υποταγμένη ηγεσία
που του αξίζει;
anti-ntp