Η στάση του που φαντάζει προσβλητική για τον
κοινοβουλευτισμό και το ρόλο του βουλευτή είναι μια κυνική αποτύπωση της
πραγματικότητας που υποκριτικά αποφεύγουμε να παραδεχτούμε κι έχει τις ρίζες
της στο πλαίσιο λειτουργίας του κοινοβουλίου και του κομματικού συστήματος.
Στον τρόπο με τον οποίο καθορίζεται η παρεμβατικότητα των βουλευτών με
τηλεοπτικούς όρους και ρυθμίζεται η ανάδειξη στελεχών με βάση κιτρινισμένα
τυπικά κομματικά ένσημα.
Ο κάθε Ταμήλος είναι
το σύμπτωμα κι όχι το πρόβλημα. Είναι το αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας που θεωρεί ότι εφόσον
υπάρχει μια ομάδα (η ισχυρή μειοψηφία) που μπορεί να καθορίζει και να
διαχειρίζεται πολιτικές επιλογές, η ποιότητα, η γνωστική επάρκεια, η οξυδέρκεια,
η διορατικότητα, η πρωτογενής αντίληψη και παρεμβατικότητα στα γεγονότα δεν
είναι απαραίτητο προσόν για την ενασχόληση με την πολιτική.
Είναι το απόσταγμα της αντίληψης που πολιτικά και
κοινωνικά διαρρέει μεγάλο μέρος του συλλογικού μας γίγνεσθαι. Το όφελος
προηγείται της ωφέλειας, η εικόνα «καλύπτει» τη νόηση, το ήθος περιορίζεται στο
νόμιμο, η ικανότητα αξιολογείται με πρόσκαιρους όρους.
Πριν «κακολογήσουμε» τον βουλευτή, τυπικό παράδειγμα μιας
κουλτούρας του παρελθόντος που συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως να μην
αντιλαμβάνεται τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται, ας ρίξουμε μια ματιά
μέσα μας. Σε εκείνα τα στοιχεία μας που ανέδειξαν, συντήρησαν ακόμα και
εξύμνησαν, έμμεσα ή άμεσα, για προσωπικό όφελος ή από κομματικό πατριωτισμό,
ανάλογες πρακτικές, θέσεις κι επιλογές.
Άλλωστε η
αυτοεπίγνωση είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα για την κάθαρση!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
http://logia-starata.blogspot.gr