Οι απαντήσεις αφοπλιστικές, ((μα για να φύγουν τα βάσανα της καθημερινότητας μας)), ((χάθηκαν οι ελπίδες και φθάσαμε στο σημείο να μαλώνουμε μεταξύ μας και με τις οικογένειες μας)), ((με τα φορομπηχτικά μέτρα δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα)), ((αλλά μας κάνουν και χονδρή πλάκα, ενώ γνωρίζουν ότι εδώ πάνω οι Μικρασιάτες γονείς μας έχουν υποφέρει τα μέγιστα από την Τουρκιά, είμασθε υποχρεωμένοι να βλέπουμε τα σήριαλ των γειτόνων με δήθεν εξευρωπαισμένο profil και το πρωί να μετράμε τα ψιλά μας για να μπορέσουμε να πληρώσουμε τα δυσβάστακτα ΧΑΡΑΤΣΙΑ που έβαλαν στα κεφάλια μας για να μην μας διώξουν όπως λένε από την Ευρωπαική ένωση)). Ο ΚΟΜΠΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΠΙΑ ΣΤΟ ΚΤΕΝΙ...
Τελικά από τρελό, παιδί και πονεμένο ακούς μεγάλες αλήθειες. Όμως εγώ επιμένω με πνεύμα αντιλογίας να μπω στον νόημα αυτής της καινούργιας ευχής με απλές και αυθόρμητες ερωτήσεις. ((Καλά ρε παίδες εμείς δεν τους ψηφίσαμε? Πώς έγιναν εξουσία? Από μόνοι τους? Μεταξύ μας δεν περιφερότανε και τάζανε λαγούς με πετραχήλια? Όταν έριχναν τον παρά τον πολύ και τους διορισμούς από το παράθυρο ήταν καλά?))
Οι συνομιλητές έχουν σκύψει το κεφάλι, δεν ντρέπονται
εμένα , αλλά το κοινό αποχαυνωμένο ((δημοκρατικό παρελθόν)) μας, της ευκαιριακής
αρπαχτής και της μεγάλης αδιαφορίας όλων μας απέναντι στις αυθεντικές υποχρεώσεις της γνήσιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που
δυστυχώς δεν γευθήκαμε.
Αναγκασμένος να σπάσω αυτή την γιορτινή κατήφεια, εύχομαι
και εγώ με την σειρά μου στους πονεμένους φίλους ((τα χρόνια πολλά)), αλλά μέσα
από την καρδιά μου βγαίνει και μια παρηγορητική ευχούλα ((άντε παιδιά του χρόνου τέτοιες ημέρες να ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, να
γλυκάνουμε τον πόνο μας με σαραγλί στις ακτές του Βοσπόρου, δίχως τα χαράτσια και τα τουρκικά
σήριαλ στο κεφάλι μας)).
Βλέπω τα μάτια τους να γυαλίζουν από χαρά. Στο μυαλό τους
ζωγραφίζεται ότι καλύτερο φέρνουν από τα ρωμέικα ακούσματα των γονιών τους από
τις ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ. Ένας μάλιστα φίλος Κωνσταντινουπολίτης τη καταγωγή
σκύβει και με φιλάει ((νάσαι καλά
βρε λεβέντη μου γιατί μου θύμισες τον μακαρίτη τον παππού μου, που τέτοιες
μέρες κάθε χρόνο σαν παιδιά μας έλεγε ότι εσείς θα χαρείτε Ρωμέικα Χριστούγεννα
ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ)). ΑΜΗΝ του είπα.
Αυτό ήταν και με τα
λόγια αυτά έπεσε επάνω μας τέτοια ΧΑΡΑ που τα ξεχάσαμε όλα. Πήραμε μια βαθειά
ανάσα και αφήσαμε πίσω μας φόρους, χαράτσια και βάσανα. Το πρόσωπο μας
κοκκίνισε και γίναμε σαν παιδιά. Θυμήθηκα το« Ω Σόλων, Σόλων, Eλληνες αεί
παίδες εστέ, γέρων δε Eλλην ουκ έστι» «Νέοι εστέ τας ψυχάς πάντες» (ΠΛΑΤΩΝ,
ΤΙΜΑΙΟΣ)
Εκείνο το μεσημεριανό είχε μια ηλιόλουστη ανάπαυλα μέσα
στην παγωνιά. Πήγα και κάθησα κοντά στην χειμωνιάτικη θάλασσα, ο ορίζοντας ήταν
καθαρός και φαινόταν ολοκάθαρα η εξέδρα άντλησης του πετρελαίου του ΠΡΙΝΟΥ. Η
σκέψη μου φτερούγισε και ο λογισμός μου εξ αιτίας των προηγούμενων
συναπαντημάτων μου έφερνε μέσα μου αμείλικτα ερωτήματα. Γιατί οι Ταγοί μας,
έφεραν αυτόν τον Λαό σε αυτό το χάλι? Γιατί
δώσανε στους Τούρκους δικαιώματα να μιλούν για γκρίζες ζώνες? Γιατί καταχρεωθήκαμε με τα κλεμμένα των
απατεώνων και καταχραστών, ανοίγοντας την όρεξη των τοκογλύφων για τον ορυκτό
πλούτο μας? Πόσοι λύκοι κυκλοφορούνε γύρω από τα σύνορα μας και θέλουν να
μας πιουν το αίμα ? Πόσα φίδια έχουμε στον κόρφο μας? Πόσοι καρχαρίες θέλουν να ταισθούν με τα πετρέλαια των Θαλασσών μας? ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ((γιατί ο κόμπος έφτασε στο κτένι))!!!
Δεν αφέθηκα για πολύ σε αυτές τις σκέψεις, η ματιά μου
έφυγε ανατολικά πέρα εκεί στην Σαμοθράκη που φαινόταν αχνά στον ορίζοντα και
νοερά μεταφέρθηκε στα ΣΤΕΝΑ του ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΥ
Τότε μια σκέψη με κατέκλυσε ((θα περάσουμε και εμείς τα δικά μας ΝΟΗΤΑ ΣΤΕΝΑ, αλλά σε πείσμα των
εχθρών και των φίλων μας θα φτάσουμε στην ΙΘΑΚΗ, στο ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ, γιατί είναι
ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ)).
ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ