Γιατί λοιπόν δεν
ξεσηκώνεται ο κόσμος;
Αφενός, μας έχουν πείσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση,
αφετέρου το πολιτικό σύστημα και το σύστημα προπαγάνδας των ΜΜΕ δεν επιτρέπει
να ξεχωρίσει κάποια ηγετική φυσιογνωμία ή κάποια κοινωνική κίνηση που θα ηγηθεί
μιας αντίδρασης. Όλα παίζονται μέσα από το κλειστό θεατρικό και
κρατικοπαρασιτικό πολιτικό σύστημα, το οποίο ελέγχεται και καθοδηγείται από
αντιλαϊκά συμφέροντα.
Από την αρχή αυτής της υπόθεσης, εδώ και τρία χρόνια, μας
τρομοκράτησαν και μας έπεισαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ενώ λύσεις
υπήρχαν πολλές. Έτσι σιγά σιγά και διαχρονικά περιόριζαν τις εναλλακτικές
λύσεις και έκαναν τη θέση μας όλο και πιο δύσκολη. Ταυτόχρονα, το πολιτικό
σύστημα, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, είχε διαπαιδαγωγήσει το λαό
στα μέτρα του. Είχε εντάξει το λαό στην πολιτική μέσα από δίκτυα εκλογικής
πελατείας και πολιτικής πατρωνίας και κυρίως μέσα από κομματικά ελεγχόμενα
συνδικάτα. Καμία λαϊκή διεργασία στο παρελθόν ποτέ δεν αφέθηκε να εκδηλωθεί
αυθόρμητα. Οι ανεξάρτητες φωνές απομονώθηκαν. Από τα δημοτικά σχολεία μέχρι την
κυβέρνηση και τον ΠτΔ, όλα ήταν αυστηρά κομματικοποιημένα και όπως
αποδεικνύεται σήμερα, απόλυτα καθοδηγούμενα από τα συμφέροντα που έλεγχαν τα
κόμματα.
Επομένως σήμερα, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεσηκωθεί ο
κόσμος ακόμα και αν οι δανειστές τον βγάλουν από τα σπίτια του και γυρνάει
γυμνός στους δρόμους. Μεγάλη απόδειξη αυτού είναι τόσο οι άνεργοι μισθωτοί όσο
και οι άνεργοι ελεύθεροι επαγγελματίες. Από τη στιγμή που τους πρόδωσαν και
τους εγκατέλειψαν οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, έμειναν εντελώς απροετοίμαστοι
και ασύνδετοι για να αντιδράσουν. Έτσι αναγκαστικά οδηγούμαστε όλοι στον πάτο,
περιμένοντας πλέον από τις εταιρίες δημοσκοπήσεων να μας υποδείξουν τι πρέπει
να ψηφίσουμε.
Θα περάσουν πολλές δεκαετίες πλέον για να καταλάβει ο λαός
ότι τα διάφορα «ξέφωτα» και τα διάφορα «φώτα στα τούνελ» που του τάζουν είναι
απλά απάτη για να τον κρατούν καθηλωμένο στον καναπέ, έστω και ασκεπή σε λίγο.
Ένας καναπές και μια
τηλεοπτική οθόνη θα είναι σύντομα η μόνη μας περιουσία, αλλά ταυτόχρονα και οι
αλυσίδες της σκλαβιάς μας.