Πριν από την «τελική
λύση»: ο γεωπολιτικός αφοπλισμός της Ελλάδας
Στην Τουρκία (και
όχι μόνο) ο έλεγχος της ελληνικής ενεργειακής υποδομής - Με «αντιδράσεις εκτός
ορίων» απειλούν οι ΗΠΑ για να αποκλείσουν τους Ρώσους από ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ
«Το Ελληνικόν Έθνος,
δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού
Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την
μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας.»
Ψήφισμα της Γ’ Εθνοσυνελεύσεως, Επίδαυρος
«Ο λαός κύριοι, τού οποίου παρρησιάζετε
το πρόσωπον, δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την Εθνικήν και
Πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσητε, νά την διαιωνίσητε»
Διαμαρτυρία του Αλέξανδρου Υψηλάντη για το ως άνω ψήφισμα
«Μια ανεξάρτητη
Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε αγγλική, είτε ρωσική. Δεν
πρέπει να είναι ρωσική, άρα θα είναι αγγλική»
Sir Edmund Lyons, πρέσβης στην Αθήνα, προς την
κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος, 1844
Toυ
Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Με αντίδραση «κάθε τύπου», «εκτός ορίων» απειλεί η
Ουάσιγκτων την Αθήνα, προκειμένου να αποτρέψει την είσοδο των Ρώσων στη ΔΕΠΑ
και τη ΔΕΣΦΑ, την ίδια στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση σκέπτεται να «δώσει»,
για να ικανοποιήσει τις ΗΠΑ, την ελληνική ενεργειακή υποδομή στο Αζερμπαϊτζάν,
χώρα, σε μεγάλο βαθμό, υπό τον έλεγχο της Τουρκίας!
Ένα από τα «βαρύτερα» όπλα του ελληνικού λαού, έθνους των
ξεσηκωμένων κατά Σβορώνο (αλλά και μια από τις βασικότερες, ιστορικά, αιτίες
καταστροφών του) είναι η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, που
παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, Ρωσίας και «θερμών θαλασσών».
Δυστυχώς, η «γεωπολιτική» έγινε τελευταία, όπως και τόσα
άλλα, «μόδα», γελοιοποιούμενη στο στόμα Ελλήνων πολιτικών, που χρησιμοποιούν
την έννοια σε βαθμό ευθέως αντίστροφο προς τον βαθμό κατανόησής της. Οι
πολιτικοί μας έχουν μοναδική ικανότητα να αρπάζουν ιδέες που τους φαίνονται
«φανταιζί» και να τις καταστρέφουν, μαζί με μας – ενίοτε και με τους εαυτούς
τους ακόμα. Αν, όταν άρχιζα τη δημοσιογραφική μου καριέρα, ήταν πηγή μεγάλης
ικανοποίησης αν κάποιος πολιτικός πρόσεχε αυτά που έγραφα, τώρα μάλλον με
ανησυχεί η προοπτική, τόσο μεγάλη είναι η ικανότητά τους να στραβώνουν τα ίσια.
Στα χέρια ενός σχετικά ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους,
η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου είναι σημαντικότατο διαπραγματευτικό
όπλο για τον ελληνικό λαό. Χωρίς τέτοιο κράτος, η «γεωπολιτική» γίνεται τρόπος
ελέγχου, υποδούλωσης και καταστροφής για τη χώρα. Γι’ αυτό το κοινωνικό, το
δημοκρατικό και το εθνικό είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένα στην Ελλάδα, χώρας στις
παρυφές πρώτου και τρίτου κόσμου, στο μεταίχμιο των κόσμων της Δύσης, της Μέσης
Ανατολής και των Σλάβων, μεταξύ των οποίων κόσμων καλείται να ισορροπήσει,
πραγματοποιώντας την ανεξαρτησία της.
Τα εξωφρενικά της
ενέργειας
Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται
να παραχωρήσει στην Τουρκία σημαίνοντα ρόλο ελέγχου στην ελληνική ενεργειακή
υποδομή; ‘Ότι η Αθήνα ετοιμάζεται, υπό
την ασφυκτική πίεση των ΗΠΑ, να παραχωρήσει το μεγαλύτερο ίσως «χαρτί» που
διαθέτει (ακόμα) το ελληνικό κράτος, τη «γεωπολιτική» και «γεωενεργειακή»
υπεραξία της Ελλάδας, χωρίς απολύτως κανένα αντάλλαγμα, σε διάφορες, ελάχιστα
φιλικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία; Και ότι, με τον τρόπο
αυτό, παραιτείται των τελευταίων όπλων που η χώρα διαθέτει για τη σωτηρία της,
ενώ διαταράσσει σοβαρά τις σχέσεις της με τη Ρωσία, μια παραδοσιακή φιλική
δύναμη, από τα ελάχιστα, αν όχι το μόνο, πιθανό, δυνητικό έστω στήριγμα της
Ελλάδας, μαζί με τους υπόλοιπους λαούς της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Κι όμως, αυτά ακριβώς συμβαίνουν. Ο αναλυτής που θέλει να
κάνει κανονικά τη δουλειά του στη σημερινή Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρές
δυσκολίες. Κυρίως, τα όσα συμβαίνουν είναι τόσο εξωφρενικά και δυσάρεστα, που κανείς
δεν θέλει να τον πιστέψει κι αν τον πιστέψει, δεν ξέρει τι να κάνει. Οι
περισσότεροι (περιλαμβανομένης της μεγάλης πλειοψηφίας του πολιτικού
προσωπικού) κάνουν «αυτοπλύση εγκεφάλου». Τροποποιούμε στο μυαλό μας την
πραγματικότητα, ώστε να γίνει «αντιμετωπίσιμη».
Υποτίθεται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για να μειωθεί
το χρέος ή να γίνει πιο «ανταγωνιστική» η οικονομία, τα κριτήριά τους είναι
αυστηρά οικονομικά. Αν όντως ήταν έτσι, αν το πρόγραμμα σωτηρίας ήταν σωτηρίας,
έστω εσφαλμένο, και όχι υποδούλωσης-καταστροφής του ελληνικού έθνους-κράτους,
τότε, τα προς εκποίηση περιουσιακά στοιχεία του θα πήγαιναν στον πλειοδότη.
Νεοφιλελευθερισμός
και γεωπολιτική: η ιδιωτικοποίηση ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ
Δεν είναι όμως έτσι. ‘Όταν ο πλειοδότης είναι ρωσικές
εταιρείες και το περιουσιακό στοιχείο η ενεργειακή υποδομή της Ελλάδας, δεν
ισχύουν τέτοια κριτήρια. Υπό την ασφυκτική πίεση της Ουάσιγκτον, το «εθνικό
ταμείο εκποίησης», ΤΑΙΠΕΔ, αποφάσισε να τροποποιήσει στο μέσο του διαγωνισμού
για την εκχώρηση της ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ τους όρους για να μην κατακυρωθούν στις
ρωσικές εταιρείες οι ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ.
‘Ετσι, σκέπτονται τώρα να δώσουν τη δυνατότητα να συγκροτηθεί
εκ των ενόντων ένα «κονσόρτσιουμ» της αζερικής κρατικής εταιρείας πετρελαίων
και των ομίλων Βαρδινογιάννη και Μυτιληναίου (ο τελευταίος κύριο εργαλείο
αμερικανικής οικονομικο-στρατηγικής διείσδυσης στα Βαλκάνια), για να πάρει τη
«δουλειά». Εναλλακτική λύση ένα κονσόρτσιουμ Αζέρων και ευρωπαϊκών (υπό
αγγλοσαξωνικό έλεγχο εταιρειών).
Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. ‘Όπως
απεκάλυψαν πέρυσι τα «Επίκαιρα», ένας αμερικανός Υφυπουργός και ο Πρέσβης των
ΗΠΑ στην Αθήνα προκάλεσαν, παρουσία τους, εσπευσμένη συνεδρίαση της Επιτροπής
Αποκρατικοποιήσεων, μεγαλοβδομαδιάτικα. Η συνεδρίαση απέρριψε για τυπικούς
λόγους μία ρωσική εταιρεία κατά την πρώτη φάση του διαγωνισμού. ‘Ηταν μάλιστα
τέτοια η πρεμούρα απόρριψης των ρωσικών προτάσεων, που η σχετική απόφαση δεν
κοινοποιήθηκε καν με επίσημο έγγραφο του ελληνικού κράτους, αλλά με βιαστικά
συνταγμένο χαρτί τηςRothschild and Sons, συμβούλου ιδιωτικοποιήσεων
της κυβέρνησης (που νομικά εκπροσωπεί ο Υπουργός Δένδιας, αν είναι ορθές οι
σχετικές αναρτήσεις στο διαδίκτυο). Παράγων με γνώση των τότε διαμειφθέντων,
μας μετέφερε ως εξής το «κλίμα»: «Μόνο μπαζούκας δεν άρχισαν να ρίχνουν στους
δρόμους της Αθήνας οι διάφοροι ξένοι ενδιαφερόμενοι για το θέμα. Τέτοια ήταν η
λύσσα να πάρουν τους αγωγούς».
Δεν είναι, ας σημειωθεί, μόνο ότι οι Ρώσοι πλειοδοτούν.
Υπόσχονται ομοίως εγγύηση μακροχρόνιου και οικονομικού εφοδιασμού της Ελλάδας
και σημαντικά έργα επενδύσεων σε αποθηκευτικούς χώρους και σταθμούς
υγροποίησης. Να σημειωθεί ότι η ΔΕΠΑ πουλάει φυσικό αέριο. Αν η ΓΚΑΖΠΡΟΜ
αρχίσει να μην της πουλάει αέριο και να το διοχετεύει στην «Προμηθέας», η ΔΕΠΑ
μένει χωρίς αντικείμενο και αξία!
Η “οικονομική αξία” των συγκεκριμένων, υπό
αποκρατικοποίηση, «περιουσιακών στοιχείων» δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε
πεντακόσια δισεκατομμύρια. Ισούται με το κόστος της εθνικής ανεξαρτησίας της
Ελλάδας και της «γεωπολιτικής αξίας» της! Ο έλεγχος των «ενεργειακών οδών», και,
μαζί, η δυνατότητα της Αθήνας να παραχωρήσει ή να απαγορεύσει τη χρήση του
ελληνικού εδάφους και των θαλασσών στην Τουρκία, τη Ρωσία, το Ισραήλ ή τις
μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, είναι ένα από τα ισχυρότερα «χαρτιά» του
ελληνικού λαού και κράτους, για να σωθούν από την καταστροφή. Πολύ φυσικά,
θέλουν να του το αρπάξουν, μαζί με όλα τα υπόλοιπα (αυτό ακριβώς εξυπηρετεί και
ο «πυρετός των πετρελαίων»), προτού φτάσουμε στην «τελική λύση» του «ελληνικού
ζητήματος».
Παρεμπιπτόντως, είναι απορίας άξιον πως οι νεοφιλελεύθεροι
αντίπαλοι του κράτους θεωρούν λογικό να «ιδιωτικοποιούν» περιουσία του
ελληνικού δημοσίου προς όφελος όχι «ιδιωτών επενδυτών», αλλά ξένων κρατών! Δεν
θα ανοίξουμε εδώ τον άλλο, μάλλον βρομερό και «εθνοκτόνο» φάκελο των
ιδιωτικοποιήσεων, δηλαδή της λεηλασίας του ελληνικού δημοσίου απευθείας πλέον
από τους «Πιστωτές» δια του ΤΑΙΠΕΔ, και μάλιστα με αντίτιμο που δεν προσεγγίζει
ούτε από μακριά την αξία των εκποιούμενων στοιχείων και δεν βοηθάει στην
αντιμετώπιση του χρέους. Δεν πρόκειται δυστυχώς για μια ακόμη κλοπή του
ελληνικού λαού, αλλά αφαιρεί από τη χώρα κρίσιμα εργαλεία για την ανάπτυξη, την
εθνική ανεξαρτησία και την εθνική άμυνα.
Οι φίλοι από το
Μπακού και ο … Ραούφ Ντενκτάς!
Τα εξωφρενικά όμως δεν σταματάνε πουθενά σε αυτό το έργο,
για τη συγγραφή του οποίου μοιάζουν να συνεργάστηκαν Μαρκήσιος Ντε Σαντ και
Ιονέσκο. Τι ακριβώς είναι το Αζερμπαϊτζάν που, δια της κρατικής εταιρείας
πετρελαίων του, διεκδικεί τη ΔΕΣΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ και, δι’ αυτών, σημαντικό,
«στρατηγικό» έλεγχο της Ελλάδας; Μετά την ίδια την Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν
είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διατηρεί τόσο καλές σχέσεις, σε όλους τους
τομείς, με το δημιούργημα του τουρκικού στρατού εισβολής, την «Τουρκική
Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» δηλαδή, την οποία και έχει σχεδόν αναγνωρίσει.
Φαίνεται ότι, ως ανταμοιβή, η κυβέρνηση της Αθήνας σκέπτεται να δώσει τώρα στο
Μπακού τη στρατηγική υπεραξία της Ελλάδας.
Δύο κράτη διατηρούν δεσπόζουσα επιρροή και έλεγχο επί του
Αζερμπαϊτζάν. Το ένα είναι η εθνικά συγγενής Τουρκία, που επενέβη τακτικά στα
εσωτερικά του και συνδιαμόρφωσε τις κυβερνώσες ελίτ του μετά το 1989. Το
δεύτερο είναι το Ισραήλ, που διεισδύει, εξοπλίζει και θέλει να χρησιμοποιήσει
το Μπακού κατά της Τεχεράνης. Το Αζερμπαϊτζάν είναι η κυριότερη απειλή για την
Αρμενία, παραδοσιακό φίλο και σύμμαχο της Ελλάδας. Για να συνοψίσουμε: η Αθήνα
σκέπτεται να δώσει τον έλεγχο των αγωγών της σε ένα κράτος που διατηρεί
στενότατες σχέσεις με την Τουρκία και τις χειρότερες δυνατές με τρεις από τους
παραδοσιακότερους, σταθερότερους φίλους της Ελλάδας, την Αρμενία, τη Ρωσία και
το Ιράν! Εμείς τώρα πως πρέπει να τα σχολιάσουμε αυτά; ‘Ότι και να πούμε,
κατώτερο θα είναι της πραγματικότητας. Ελπίζουμε πάντα, ακόμα, ότι η κυβέρνηση
αυτή θα βρει έναν τρόπο τουλάχιστο να κηρύξει άγονο τον διαγωνισμό.
«Είναι η Αμερική
ηλίθιε…»
Σημειωτέον ότι υπάρχει μια άλλη, εξόχως σημαντική,
στρατηγικής αξίας πτυχή στην υπόθεση αυτή. Αν κάτι αποδεικνύουν οι εξελίξεις
περί τη ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της
Αμερικής ουδέποτε έπαυσαν να είναι ο στρατηγικός επικυρίαρχος της Ελλάδας που
δεν έγινε ακριβώς αποικία της Γερμανίας, όπως από άγνοια ή άλλα κίνητρα
υποστηρίζει σειρά σχολιαστών. Αυτό είναι ένα τεράστιο, κρίσιμα σημαντικό
θέμα, στο οποίο θα χρειαστεί να επανέλθουμε αναλυτικά, γιατί ενδεχομένως
υποκρύπτει πολύ μεγάλη παγίδα για τον ελληνικό λαό. Υπενθυμίζουμε πάντως ότι α)
η κυβέρνηση Παπανδρέου, που μας έβαλε στο Μνημόνιο και τις Δανειακές, ήταν ίσως
η πιο φιλοαμερικανική, καλύτερα «αμερικανική» κυβέρνηση της ιστορίας μας, β)
ότι είναι δεσπόζουσα η αμερικανική επιρροή στο ΔΝΤ, γ) ότι η Γερμανία, αν
«διαμεσολαβεί» μεταξύ «αγορών» και Ελλάδας, και έχει επί μέρους κέρδη από την
ελληνική κρίση, δεν οργανώνει ένα «Τέταρτο Ράιχ» στην Ευρώπη, αλλά το «Ράιχ του
Χρήματος», στο οποίο, βλακωδώς και ανιστόρητα, κατά τη γνώμη μας, το Βερολίνο
θέλει να νομίζει ότι θα διατηρήσει τον κυριαρχικό, ηγεμονικό ρόλο του στην
Ευρώπη.
Αξίζει, στο σημείο αυτό, να υπογραμμίσουμε ότι η Γερμανία
έχει συγκρουστεί σοβαρά με τις ΗΠΑ για τα ενεργειακά θέματα. Πρώτον, για την
πολιτική τους απέναντι στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπου η Ουάσιγκτον
υποστήριξε διάφορα σχέδια με κύριο τον αγωγό Μπακού-Τζεϊχάν προκειμένου να τις
«απεξαρτήσει» από τη Μόσχα (και να τις εξαρτήσει από την ίδια και την ‘Αγκυρα).
Δεύτερον, η Γερμανία έφτιαξε, παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις, τον αγωγόNordStream,
βόρειο αντίστοιχο τουSouthStream, αγωγούς που η Ουάσιγκτων δεν θέλει να βλέπει
ούτε ζωγραφιστούς!
Η Κομισιόν επίσης, στα ενεργειακά ζητήματα, ακολουθεί
περισσότερο αμερικανική παρά γερμανική γραμμή, γεγονός δηλωτικό του τι
πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη. ‘Ενας από τους λόγους που η ‘Αγκελα Μέρκελ
έπνεε μένεα κατά του Γιώργου Παπανδρέου και διευκόλυνε την επίθεση των αγορών
κατά της Ελλάδας, ήταν ακριβώς ότι ο πρώην πρωθυπουργός υπήρξε ακραία
φιλοαμερικανός, σφοδρός πολέμιος της ρωσικής πολιτικής Καραμανλή και των
ανοιγμάτων προς τη Μόσχα και φανατικός οπαδός της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ!
Λέγεται μάλιστα ότι η Μέρκελ έχει συμφωνήσει να μη φέρει ουσιαστικές
αντιρρήσεις στην απόκτηση, από τους Ρώσους, της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.
Τρία στρατηγικά
σχέδια για την Ελλάδα, χωρίς την Ελλάδα…
Αξίζει να σημειώσουμε επίσης, ότι η απόκτηση της ΔΕΠΑ και της
ΔΕΣΦΑ δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο επιχειρείται η υφαρπαγή της
γεωπολιτικής-στρατηγικής αξίας της Ελλάδας. ‘Ενας άλλος είναι η σύνδεσή της με
διάφορα σχέδια αγωγών, χωρίς κανένα αντάλλαγμα για την ίδια και επί στρατηγική
ζημία της. Κατ’ ουσίαν τρία στρατηγικά σχέδια έχουν εκπονηθεί για τη διέλευση
ενεργειακών πόρων από τον ελληνικό χώρο. Τα αναφέρουμε για να ξεκαθαρίσουν οι
αναγνώστες μας τι συμβαίνει και οι «χειριστές» τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει
τη χώρα:
-το σχέδιο ισραηλινού «δυτικού διαδρόμου», στον οποίο το
Τελ-Αβίβ θέλει να προσδώσει και στρατιωτική διάσταση, για να αποκτήσει
«στρατηγικό βάθος» εν όψει και πιθανού μείζονος πολέμου στη Μέση Ανατολή. Στον
διάδρομο αυτό πιθανώς θα προστεθούν και τα κουρδικά πετρέλαια της Exxon(ο
Πρόεδρος της εταιρείας αυτής λέγεται ότι τηλεφώνησε το 2004 σε ιδιοκτήτη
μεγάλης καθημερινής εφημερίδας, απαιτώντας να στηρίξει, πάση θυσία, το σχέδιο
Ανάν)
-το σχέδιο μεταφοράς πόρων μέσω Τουρκίας, που πάει
μαζί την αναβίωση της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης» (αγωγός ΤΑΡ)
-τα ελληνορωσικά σχέδια τύπου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη καιSouthStream,
που πάνε ενδεχομένως μαζί με ελληνορωσική αμυντική συνεργασία
Τέλος, όλα αυτά συμβαδίζουν με την προτίμηση της μιας ή
της άλλης πετρελαϊκής εταιρείας για την εκμετάλλευση, προς όφελος των πιστωτών
υπό τις παρούσες συνθήκες, τη διαρπαγή δηλαδή, για να είμαστε ακριβέστεροι, των
τυχόν ευρεθησομένων ελληνικών ενεργειακών κοιτασμάτων.
Το κριτήριο, για τέτοιου είδους αποφάσεις, δεν μπορεί να
είναι οικονομικό, τακτικό ή το σύνηθες, ποιος από τους ενδιαφερόμενους είναι
ισχυρότερος. Το κριτήριο οφείλει να είναι ποιος σχεδιασμός εξυπηρετεί την
κεντρική εθνική επιδίωξη, την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας μας.
Το στρατηγικό διακύβευμα αυτών των υποθέσεων «ισούται» με
τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδας. Στα χέρια μιας άξιας εθνικής ηγεσίας μπορεί να
γίνει το χαρτί έναντι του οποίου θα αποκτήσουμε πάλι κοινωνία και κράτος
βιώσιμα. Επειδή όμως, ότι και να κάνουμε ή να μην κάνουμε εμείς, το διακύβευμα
για τους άλλους είναι τεράστιο για να το αγνοήσουν, δεν θα μας αφήσουν σε χλωρό
κλαρί, αν μας βρούνε «μπόσικους», «ξέφραγο αμπέλι».
Μόνο η εμφάνιση μιας ψυχωμένης, ανεξάρτητης, στρατηγικά
οξυδερκούς ηγεσίας, σε συνδυασμό με πανεθνική, ενεργό κινητοποίηση του
ελληνικού λαού, σε μια γροθιά, θα μπορούσε να σώσει την Ελλάδα στις σημερινές
συνθήκες.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα», 14.2.2013