Λένε: «Οι Εβραϊκές
Κοινότητες της Θήβας, της Ναυπάκτου και της Πάτρας εξαλείφθηκαν παντελώς από
τους επαναστατημένους Έλληνες».
Η Ναύπακτος λόγω των ισχυρών οχυρώσεων της
έμεινε στα χέρια των Τούρκων και ήταν η στρατιωτική τους βάση στην περιοχή. Η
Ναύπακτος παραδόθηκε στις 18 Απριλίου 1829. δεν έγινε καμία σφαγή . Φεύγοντας
οι Τούρκοι και οι Εβραίοι , άφησαν πίσω τους ελάχιστες οικογένειες Ελλήνων, οι
οποίες, μάλιστα, ήρθαν σε αντιπαράθεση με τους Μποτσαραίους, και τους
Τζαβελαίους , στούς οποίους το νεοσύστατο ελληνικό κράτος παραχώρησε τα
τουρκικά αρχοντικά, ως αντιστάθμισμα για την προσφορά τους στον Αγώνα.
Η Θήβα κατελήφθη αμαχητί στις αρχές του
Απριλίου 1821, διότι οι Τούρκοι και οι Εβραίοι της πόλης είχαν ήδη καταφύγει
στη Χαλκίδα μαζί με τις οικογένειές τους. Τον Ιούνιο του 1821, ο Ομέρ Βρυώνης
ανακατέλαβε τη Θήβα, η οποία κάηκε από τον Δράμαλη το 1822. Η Θήβα πέρασε σε
ελληνικά χέρια, χωρίς καμιά σφαγή, μετά τη μάχη της Πέτρας.
Σύμφωνα με τα εβραϊκά στοιχεία και τον Πουκεβίλ το
1818 υπήρχαν στην Πάτρα 17 εβραϊκές
οικογένειες και μία συναγωγή, καθώς και ορισμένοι Ρωμανιώτες, που είχαν
εξελληνίσει τα ονόματά τους και μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, και κάποιοι που
είχαν γίνει για πολιτικούς λόγους Χριστιανοί. Όλοι αυτοί συγκεντρώθηκαν στο
Κάστρο, μαζί με τους Τούρκους. Στην Κοινότητα των Πατρών υπάγονταν και οι
Εβραίοι του Μεσολογγίου και του Αγρινίου. Όπως ανέφερε ο Άγγλος κατάσκοπος
Leak, στο Αγρίνιο το 1804, υπήρχαν, 40 εβραϊκές κατοικίες.
Λένε: «Ο
Κολοκοτρώνης εξολόθρευσε στην Τριπολιτσά 5.000 Εβραίους».
Σύμφωνα με τον άγγλο κατάσκοπο Gordon, στην Τρίπολη
κατοικούσαν 7000 Τούρκοι, 7.000 Έλληνες και 1.000 Εβραίοι. Άλλοι, τους Εβραίους
τους εκτιμούσαν σε 400. Όσοι Έλληνες πρόλαβαν έφυγαν από την Τρίπολη στην οποία
κατέφυγαν οι Μπαρδουνιώτες και οι Λαλαίοι Τούρκοι.
Ο εβραϊκός πληθυσμός της πολιορκημένης πόλης ήταν από
400-1000. Πως σφάχτηκαν λοιπόν 5000; Άλλοι μοντέρνοι Μιχάουζεν πιο
αυτοσυγκρατημένοι μιλάνε για 2000 εβραίους νεκρούς. Σύμφωνα με τα όσα
γράφηκαν σε Αμερική και Αγγλία το 1835 και το 1839, που ήταν πιο κοντά στα
γεγονότα, τα θύματα της σφαγής της Τριπόλεως ήσαν 6000-8000.
Ο αριθμός αυτός ήταν φουσκωμένος, διότι ήδη τις πρώτες
μέρες του Σεπτεμβρίου, κατά την ανακωχή, μέγα πλήθος πεινασμένων γυναικών και
παιδιών βγήκαν από την πόλη και αφέθηκαν να μένουν στα μετόπισθεν του ελληνικού
στρατοπέδου, στον δρόμο προς Καλάβρυτα και να διατρέφονται όπως μπορούσαν.
Αυτοί αργότερα υπολογίστηκαν στους 3000-4000.
Ορισμένοι από του πλουσίους Εβραίους και Τούρκους της
Τρίπολης, έκαναν ιδιωτικές διαπραγματεύσεις με οπλαρχηγούς για την ασφαλή έξοδό
τους από την πολιορκημένη πόλη καταβάλλοντας το κατάλληλο αντίτιμο, όπως λέγει
και ο πράκτορας Ρεμπώ . Οι περισσότεροι από τους 400 εβραίους της πόλης είχαν
ήδη φύγει με αυτόν τον τρόπο πριν την άλωση.
Οι περίπου 4000 Αλβανοί της πόλης έφυγαν για την Ήπειρο
υπό την προστασία του Κολοκοτρώνη με ξεχωριστή συμφωνία. Οι περισσότεροι από
τους 3.500 στρατιώτες του Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκαν στις μάχες μέχρι την
άλωση.
Επομένως από τους 10-12.000 πολιορκημένους, είχαν
απομείνει 3-4000, εκ των οποίων οι εβραίοι ήσαν λιγότεροι από 200. Εάν
υποθέσουμε ότι δεν σκοτώθηκαν όλοι, η περίφημη «σφαγή της Τρίπολης», είχε
λιγότερα από 3000 θύματα, μεταξύ των οποίων θα ήσαν και καμιά εκατοστή Εβραίοι,
που τους έκαναν τώρα 5000.
Ο βασικός Μινχάουζεν εκτός από τον πράκτορα Ρεμπώ,
που ήταν στο στρατόπεδο της Τρίπολης, ήταν ο πράκτορας Τζωρτζ Φίνλεϋ που
στάλθηκε στην Ελλάδα μαζί με τον Βύρωνα το 1823 και ο οποίος υποστήριζε την
πολιτική του Λονδίνου, όπως την διατύπωσε ο Μπένθαμ για την παραμονή στην
ελλάδα των αυτοχθόνων Εβραίων και Μουσουλμάνων. Ο Φίνλεϋ λάνσαρε τη
θεωρία της «σφαγής» επειδή οι «Φιλικοί» υπαγόρευσαν την εξολόθρευση ολόκληρου
του τουρκικού πληθυσμού της Πελοποννήσου.
Η «Εταιρεία των Φίλων», των Φιλογενών, προετοίμαζε
την επανάσταση στην Πελοπόννησο από το 1817. Μέχρι το 1820 έγιναν για
λογαριασμό της πολλές και διαφορετικές εκτιμήσεις για τον ελληνικό και τον
Τουρκικό πληθυσμό, και τους δυνάμενους να «φέρουν όπλα», ορισμένες από τις
οποίες έχει δημοσιεύσει ο Φιλήμων.
Οι κάτοικοι του Πασαλικίου της Πελοποννήσου στις αρχές του
19ου αιώνα, ήσαν γύρω στις 400,000 Έλληνες, 40,000 μωαμεθανοί και 2,000
εβραίοι.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Αποστόλων της Εταιρείας, το
1818 και το 1820, οι Τούρκοι ενήλικοι άνδρες, συνολικά υπολογίζονταν από 12.000
ως 15.000. Και ο συνολικός τουρκικός πληθυσμός 40-45000. Στις εκθέσεις αυτές
δεν αναφέρεται ποτέ ο Εβραϊκός πληθυσμός, γιατί στρατιωτικά δεν είχε καμιά
σημασία. Το σύνολο των Εβραίων της Πελοποννήσου, (άνδρες, γυναίκες, παιδιά και
γέροντες) ήσαν λιγότεροι από 2000. Ο Ελληνικός ανδρικός πληθυσμός υπολογιζόταν
σε 65-90.000 από τους οποίους 20-25.000 αξιοπόλεμοι. (Μαζί με τους
Μανιάτες).
Ακόμα και οι νεώτεροι «μελετητές» δεν έχουν αναφέρει ποτέ
περισσότερους από 4000 Εβραίους στην Πελοπόννησο στην αρχή του αιώνα. Επομένως
πώς βρέθηκαν οι 5000 στην Τρίπολη για να του σφάξει ο Κολοκοτρώνης; πηγη
Το διαβάσαμε από το: ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ