Ορμώμενος από τις συνεχείς λιποθυμίες μαθητών και την εν
γένει κατάσταση που επικρατεί στη χώρα καθώς και την ανικανότητα της
ελληνικής κυβέρνησης να αντιταχθεί στις ορέξεις των Τροϊκανών και της παρέας
τους, ο κ. Κιούσης με επιστολή του στέλνει το δικό του μήνυμα...
Όλη η επιστολή..
Όλη η επιστολή..
«Όταν χιλιάδες συμπολίτες μας στα όρια της φτώχειας απλώνουν
το χέρι για λίγα πορτοκάλια εμείς δεν μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να
διοργανώνουμε Συνελεύσεις.
Όταν στα σχολεία σκελετωμένα παιδιά αδυνατούν να
παρακολουθήσουν τα μαθήματα τους εμείς δεν μπορούμε να μιλάμε για τρόπους
ανάκτησης χαμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων μας.
Όταν νέοι άνεργοι άνθρωποι πεθαίνουν από διοξείδιο
του άνθρακα στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν εμείς δεν μπορούμε να
εκλιπαρούμε υπουργούς για το δικαίωμα μας στην δεύτερη εργασία.
Όταν η επίθεση που δεχόμαστε από τις δυνάμεις της
αντίδρασης βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη δεν μπορούμε να καλλιεργούμε
αυταπάτες συνεργασιών μαζί τους.
Ο λαός πεινάει και εξαθλιώνεται καθημερινά. Μια ματιά
δίπλα μας, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι το επιβεβαιώνει. Μόνο όσοι ζουν σε
πολυτελή σαλόνια ή με κλειστά μάτια δεν το αντιλαμβάνονται.
Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι επιτακτική η δημιουργία ενός
ευρύτατου αγωνιστικού μετώπου, με την συμπόρευση όσων καταλαβαίνουν την ανάγκη
ενός προσανατολισμού ενάντια στην πολιτική της εξαθλίωσης, την ανατροπή της κι
όχι τον καλλωπισμό της.
Μ' όλες εκείνες τις μαχόμενες δυνάμεις που προτάσσουν την
σωτηρία του λαού, και όχι του ευρώ και των τραπεζών, και έχουν σαν στόχο την
επιβολή ενός άλλου δρόμου με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων και της
κοινωνικής πλειοψηφίας.
Είμαστε σε πόλεμο και πρέπει να συγκροτηθεί αποφασιστικό
κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, αγώνα και ανατροπής, σε συνεργασία με το εργατικό
λαϊκό κίνημα ικανό να προκαλέσει ρωγμές, και την ανατροπή της τρικομματικής
χούντας.
Μπορούμε και πρέπει να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία για
μιαν άλλη, μετωπική, συγκρουσιακή πορεία, αναγνωρίζοντας έτσι τον εαυτό μας ως
ένα βήμα ελπίδας προς τα μπροστά κι όχι το τέλος της διαδρομής.
Ας αφήσουμε για αργότερα Γενικές Συνελεύσεις και ας
κατέβουμε στον δρόμο εκεί που πραγματικά πρέπει να χτυπάει η καρδιά όλων μας.
Ας κάνουμε Συνέλευση στο πεζοδρόμιο μαζί με τον ελληνικό λαό που υποφέρει. Τα
δικά μας αιτήματα είναι και δικά τους.
Είναι η ώρα να το πράξουμε τώρα.»