Ἡ εἰκόνα συνδυάζει τρία γεγονότα: Τήν σταύρωση, τήν
ἀποκαθήλωση-ταφή καί τόν ἐπιτάφιο θρῆνο τῆς Παναγίας. Ἡ Πάναγνη Μητέρα μέ
ἔκδηλη θλίψη καί ψυχικό πόνο, ἁπλώνει τό ἀριστερό χέρι της στόν ὦμο τοῦ Χριστοῦ
καί μέ τό δεξί πιάνει ἁπαλά τό ταλαιπωρημένο μπράτσο Του. Τό πρόσωπό της γεμάτο
στοργή καί ἀπύθμενη μητρική ἀγάπη ἀκουμπάει τό μάγουλο τοῦ Υἱοῦ της, σάν νά
θέλει νά τό φιλήσει γιά τελευταία φορά, ἐνῶ ἡ κίνησή της αὐτή φανερώνει τόν
ψυχικό δεσμό πού εἶχε ἡ Μάνα μέ τόν Υἱό της σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας
ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας δεσμός πού τώρα βίαια σπάει, γιά νά ἀνασυσταθεῖ μετά τήν
τριήμερη ταφή καί Ἀνάστασή Του.
Οἱ πόνοι καί οἱ θλίψεις τῆς Παναγίας εἶναι ἀνάλογοι μέ τή
γνώση πού εἶχε γιά τήν ἄπειρη ἀξιότητα τοῦ ἐνσαρκωμένου Λόγου. Ἐπειδή Τόν
γνώριζε περισσότερο, Τόν ἀγαποῦσε καί περισσότερο, ἀπ’ ὅσο Τόν γνώριζαν και Τόν
ἀγαποῦσαν ὅλοι οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό καί ἔπασχε στό Πάθος τοῦ Υἱοῦ της
περισσότερο ἀπό ὅσο ἔπασχαν ὅλα μαζί τά κτίσματα: «Καί τή δική σου ψυχή θά
διαπεράσει ρομφαία».
Ἡ Παναγία μετά τόν σωματικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ἔκλαιγε μέ
μεγάλη ὀδύνη καί θρηνοῦσε βαριά. Παρόλο πού γνώριζε καλύτερα ἀπό τόν καθένα τήν
Θεϊκή φύση τοῦ μοναχογιοῦ της καί τό γεγονός πώς ἦταν ἀθάνατος, ἐπικράτησε μέσα
της ἡ ἀνθρώπινη, εὐάλωτη φύση τῆς μητέρας καί ξέσπασε σέ θρῆνο.
Μέ βαρύ πένθος ἀπευθύνεται στό Ἰησοῦ καί Τοῦ
ἐξομολογεῖται...τόν πόνο της. Ὁμολογεῖ πώς αἰσθάνεται μόνη
χωρίς τήν παρουσία Του, γεμάτη λύπη, πίκρα, ὀδύνη, θλίψη, δυστυχία καί ἀβάσταχτο
πόνο. Τόν παρακαλεῖ νά ἐκπληρώσει τήν ὑπόσχεσή Του, δηλαδή νά μεταβεῖ στόν Ἅδη,
νά λυτρώσει τούς πιστούς Του καί μετά την παρέλευση τριῶν ἡμερῶν νά ἀναστηθεῖ
καί νά ἐπιστρέψει Ἀναγνώριζε πώς σταυρώθηκε καί πέθανε γιά τήν σωτηρία τῶν
ἀνθρώπων, ὅμως ὁ πόνος τῆς μητέρας ἐκείνη τήν χρονική στιγμή ἦταν μεγαλύτερος.athanasiou