Του Μιχάλη Ιγνατίου
Η κυρία Μαρία Ρεπούση, ιστορικός κατά δήλωσή της και
βουλευτής με την υποστήριξη 1670 Ελλήνων πολιτών, είναι για πολλούς ανθρώπους η
εικόνα και «ενσάρκωση» της λέξης «πρόκληση». Με όλη τη σημασία της λέξης…
Υπό οποιαδήποτε οπτική γωνία αναλυθούν οι απόψεις της,
γεγονός είναι πως ό,τι εκστομίζει αυτή η κυρία, προσβάλλει τα αισθήματα της
πλειοψηφίας των Ελλήνων, την ιστορική μας μνήμη και την αδιαμφισβήτητη
διϋποκειμενική γνώση. Το χειρότερο όλων, είναι ότι όσο με ενοχλεί η
φασιστική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, άλλο τόσο δεν αντέχω τις
αμπελοφιλοσοφίες της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ, η οποία στοχεύει να αλλάξει την
ελληνική ιστορία και μάλιστα προς όφελος των εχθρών της -και δεν έχει το θάρρος
να το παραδεχθεί.
Τις προθέσεις ,βέβαια, πρέπει να τις αναζητήσουμε στο
επιστημονικό πεδίο και όχι κάπου αλλού. Είναι κάτι που δεν αποτελεί δική μας
υπόθεση. Εμπίπτουν στην μεγάλη εκείνη κατηγορία των εθνομηδενιστικών παραδοχών,
οι οποίες συνήθως προορίζονται όχι για τα ισχυρά κράτη αλλά τα κράτη-θύματα των
αξιώσεων, που στην περίπτωσή μας έχει η ηγεμονική Γερμανία.
Στην προσπάθειά της να «στρογγυλοποιήσει» τα ιστορικά
γεγονότα, παρουσιάζει την παραποίηση της ιστορίας ως παγκόσμια κίνηση για
να έρθουν κοντά οι πρώην εχθροί. Όσοι καταβροχθίζουν τα ιδεολογήματα και
θεωρήματα της δυτικής εθνομηδενιστικής βιβλιογραφίας, στην καλύτερη περίπτωση,
πιστεύουν ότι με το να αποδομήσουν τα έθνη και τα κράτη θα επέλθει η ειρήνη
στον κόσμο. Αυτό που «επιτυγχάνουν», βέβαια, είναι το μεταμοντέρνο ροκάνισμα
των κοινωνιών-θυμάτων και κατεδάφιση των κρατών τους. Ήδη από πολύ καιρό τα
μεταμοντέρνα ιδεολογήματα αποτελούν κύριο όπλο στην φαρέτρα του οπλοστασίου των
ηγεμονικών δυνάμεων.
Για μένα, και για πολλούς άλλους ανθρώπους, δεν έχουν
καμία σημασία πλέον οι δηλώσεις και οι πράξεις της, διότι ό,τι λέει και
πράττει, πηγάζει και οφείλεται στην «ανάγκη» της να προκαλέσει για να γίνει
θέμα και θέαμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και στα υπόλοιπα Μέσα Ενημέρωσης, που
της φέρθηκαν –όλα τα προηγούμενα χρόνια- έντονα και απροκάλυπτα υποστηρικτικά
από το φόβο μην δεν είναι τα ίδια «πολιτικά ορθά». Η κυρία Ρεπούση
χρησιμοποίησε τον «έρωτα» των ΜΜΕ για να προωθήσει τις ιδέες της, που είναι
επικίνδυνες για την Ελλάδα. Αυτό έκανε και το πρωί της Κυριακής στην εκπομπή
των συναδέλφων Μανώλη Αναγνωστάκη και Ιορδάνη Χασαπόπουλου, οι οποίοι, όμως,
την έβαλαν στη γωνία. Παρά τον έντονο εκνευρισμό της, το χαμόγελό της πρόδιδε
την αυτοικανοποίησή της, για το γεγονός ότι της δόθηκε η δυνατότητα να
επαναλάβει το ανιστόρητο «διάγγελμά» της.
Το γεγονός και μόνο ότι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα
κατάντησε να ασχολείται με τις οριακές μηδενιστικές, για την Ελλάδα, θέσεις της
κυρία Ρεπούση, κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το δείκτη της παρακμής της
νεοελληνικής κοινωνίας.
Ειδικός δεν είμαι, άρα αδυνατώ να ψυχολογήσω ανθρώπους,
που «την έχουν δει» ειδικοί επί των πάντων. Αλλά έχω καταλήξει στο
συμπέρασμα ότι η κυρία Ρεπούση πρέπει να πιστεύει πως είναι μία celebrity, ένα
«μοντέλο της πολιτικής», όπως τα κορίτσια της μόδας, που ανοίγουν το στόμα τους
και η κίνηση αυτή καθ’ αυτή γίνεται είδηση στα έντυπα και τις εκπομπές της
«σόουμπιζ». Δεν θα έλεγα πως είναι η «Πετρούλα» της πολιτικής, διότι η
κυρία Ρεπούση έχει μυαλό, και καταναλώνει φαιά ουσία για να παραποιεί την
ελληνική ιστορία, πάντα με στόχο την πρόκληση και την εξυπηρέτηση των απέναντι.
Δεν κρίνουμε τις προθέσεις βεβαίως, που δεν τις γνωρίζουμε, αλλά τα
αποτελέσματα που είναι εξόφθαλμα και πασίδηλα.
Δεν θα αναζητήσω τις τυχόν διασυνδέσεις της με οργανώσεις
που ασχολούνται με την προστασία, κατ’ επιλογήν και κατά περίσταση, των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διότι όταν πρόκειται για τους φιλοαμερικανούς
δικτάτορες, οι οργανώσεις αυτές αυτοφιμώνονται, ενώ όταν οι δικτάτορες δηλώνουν
αντιαμερικανοί, τους κατατροπώνουν.
Ο τρόπος σκέψης της μου θυμίζει τα εγχειρίδια των
καθοδηγουμένων από τη Δύση μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ), που υπάρχουν μόνο
επειδή χρηματοδοτούνται από τα κράτη και ψευτοαριστερούς πολυεκατομμυριούχους
της Αμερικής και της Βρετανίας. Οι απόψεις της είναι ταυτόσημες με αυτούς
που στην Ουάσιγκτον τους χαρακτηρίζουν βαποράκια της λεγόμενης «αριστερής»
αμερικανικής διανόησης, η οποία -επειδή έχει η ίδια ανύπαρκτη ιστορία-
προσπαθεί να ισοπεδώσει την ιστορία και τον πολιτισμό των υπολοίπων λαών.
Είναι πολύ εύκολο για την κυρία Ρεπούση να
«κατασκευάζει» και να διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα. Αν πάρουμε ως παράδειγμα
την καταστροφή της Σμύρνης και επειδή η ίδια δεν έζησε τα γεγονότα για να τα
περιγράψει, θα μπορούσε να καταφύγει σε αυτόπτες μάρτυρες και, μάλιστα, στους
αγαπημένους της Αμερικανούς διπλωμάτες. Η μαρτυρία του προξένου Χόρτον στο
πόνημά του THE BLIGHT OF ASIA, δεν μπορεί να διαψευστεί από «διαμετρήματα» του
βεληνεκούς της κυρία Ρεπούση. Οι ανατριχιαστικές περιγραφές του Αμερικανού
προξένου «για τη συστηματική εξολόθρευση των χριστιανικών πληθυσμών από τους μωαμεθανούς»
κονιορτοποιούν τις απόψεις της, που αν και ιστορικός είναι ανιστόρητες.
Η αλήθεια, βέβαια, καταμαρτυρήθηκε και από χιλιάδες
πρωτογενείς εξιστορήσεις των ίδιων των θυμάτων, από κινηματογραφικές και
φωτογραφικές απεικονίσεις και από χιλιάδες αντικειμενικούς ιστορικούς. Αυτά
όλα, όμως, δεν συγκινούν το νεοελληνικό εθνομηδενιστικό κίνημα. Πιστοί
στον σκοπό της πνευματικής αποδόμησης προς άλλα τυρβάζουν.
Η δημοσιογραφική έρευνα για την κυρία Ρεπούση προκαλεί
κατάθλιψη για το γεγονός ότι μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου
συμπεριφέρεται αδιάντροπα έναντι της ελληνικής ιστορίας.Η ζημιά που προκαλεί η
εν λόγω κυρία στην Ελλάδα, είναι τεράστια. Ουσιαστικά προσφέρει βέλη στην
φαρέτρα της Τουρκίας, η οποία στις ανιστόρητες θεωρίες της κ. Ρεπούση βρίσκει
τον καλύτερο σύμμαχο.
Οι γραφικοί εθνικιστές τύπου Χρυσής Αυγής δεν είναι μόνο
επικίνδυνοι. Καλλιεργούν μίσος για τον συνάνθρωπο, και αυτοί που έχουν
μίσος στην καρδιά τους, είναι οτιδήποτε άλλο από άνθρωποι. Την ίδια στιγμή όσοι
προκαλούν την ιστορική μνήμη, συντηρούν τον αρρωστημένο εθνικισμό και ρίχνουν
νερό στο μύλο της ρατσιστικής ναζιστικής οργάνωσης. Όταν το αντιληφθεί η κυρία
Ρεπούση, είμαι βέβαιος πως θα νοιώσει την ανάγκη να απολογηθεί για τα βλακώδη
θεωρήματά της.
Υστερόγραφο: Επειδή, ίσως, μερικοί εντοπίσουν πίκρα
και οργή σ’ αυτό το κείμενο, λόγω της στάσης της κυρία Ρεπούση έναντι του
φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, είμαι υποχρεωμένος να καταθέσω πως η υποστήριξή της
στο ρατσιστικό κείμενο του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ ήταν πταίσμα μπροστά
στις απόψεις της για την ελληνική ιστορία. πηγή
ΠΗΓΗ: pentapostagma.gr