Είναι εντυπωσιακό ότι στο πρώτο της report για τις
εξελίξεις στην Τουρκία η διεθνής τράπεζα των τραπεζών Goldman Sachs, πέραν
των οικονομικών εκτιμήσεων, φροντίζει με σαφήνεια να διαχωρίσει τις διαδηλώσεις
στην Κωνσταντινούπολη, στην Άγκυρα, στη Σμύρνη και σε πολλές άλλες πόλεις της
Τουρκίας από την επονομαζόμενη Αραβική Άνοιξη και όσα έχουν προηγηθεί στην
Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία.
Του Μενέλαου Τασσιόπουλου (Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»)
Γιατί η Τουρκία δεν πρέπει να συγχέεται με τις χώρες των
Αράβων και ό,τι συμβαίνει εκεί; Ας δούμε κάποιες αρχικές παραμέτρους. Η
Τουρκία δεν υπήρξε ποτέ εθνικό κράτος, όπως θα ήθελε ο Κεμάλ και οι οπαδοί του. Είναι
αυτό που έχει απομείνει από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που
αποτέλεσε συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μια χώρα πολυεθνική,
πολυθρησκευτική, πολυπολιτισμική από την ίδια της τη φύση και συγκρότηση στις
χιλιετίες και όχι μόνον στους αιώνες.
Το εγχείρημα του Κεμάλ υπήρξε από την αφετηρία του
ανιστόρητο. Η Τουρκία, όπως ονομάστηκε, δεν μπορούσε να μετατραπεί σε εθνικό
κράτος, γιατί πολύ απλά δεν είχε ούτε μπορούσε να έχει εθνική συνοχή. Οι
γενοκτονίες που αποφασίστηκαν σε βάρος Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων, οι ελίτ του
στρατού, των διπλωματών, των δικαστών και των καθεστωτικών που επιβλήθηκαν, οι
συνθήκες μόνιμου πραξικοπήματος που κυριάρχησαν δεν στάθηκαν ικανές να
ενοποιήσουν σε εθνική δομή το «μωσαϊκό» των χριστιανικών και ισλαμικών δυναστειών
και λαών του Βυζαντίου.
Η Τουρκία ήταν και έμεινε διχασμένη οικονομικά, κοινωνικά,
πολιτιστικά, πολιτικά στο δυτικό κομμάτι της, που βλέπει στη θάλασσα ή στην
Ευρώπη, και στο ανατολικό κομμάτι της, που αποτελεί την ασιατική ενδοχώρα. Μια
πρώην αυτοκρατορία, με δεδομένα εθνικού κράτους, που στις δεκαετίες και στον
χρόνο που είχε στη διάθεσή της, μετά τη δεκαετία του 1920, δεν κατόρθωσε να
βρει τον προσανατολισμό της.
Υπέκυψαν σε εθνικιστικά αντανακλαστικά, θέλοντας πρόσκτηση
του (πολυεθνικού) Βυζαντίου στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα ο Κεμάλ να
αποκτήσει επιχείρημα υπέρ της ανατροπής του συγκεκριμένου σχεδιασμού των
Μεγάλων Δυνάμεων και της προώθησης ενιαίου, εθνικιστικά υστερικού, εθνικού
κράτους από τις παρίες της Βυζαντινής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στους
Τούρκους, τόσο στο δυτικό όσο και στο ανατολικό κομμάτι.
Από εκεί και πέρα οι κεμαλικοί προσπαθούσαν να πάρουν το
ελληνικό αρχιπέλαγος για να κάνουν τα δύο μέρη ισοδύναμα , με ανακατάληψη
(ζωτικός χώρος) στη συνέχεια τη Βαλκανική. Οι Νέο-Οθωμανοί στη συνέχεια
υπό τον πλέον σπουδαίο ηγέτη τους Ερντογάν , επιχείρησαν να επιστρέψουν στην
αυτοκρατορία και τη μεγάλη Ανατολή, ως σουνήτικο πολιτικό θρησκευτικό Χαλιφάτο
με επιρροή σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο.
Στην Ασία, τον Καύκασο, την Αφρική. Έχοντας μάλιστα
ευλογία των Δυτικών, απέναντι στην Τζιχάντ. Όλα καταρρέουν στην Συρία και τώρα
στους δρόμους της Πόλης. Η Τουρκία είναι ένα «διχασμένο κορμί» όποια και
να είναι η πολιτική τύχη του Ερντογάν, που σημειωτέον απέδειξε ήδη ιστορικά ότι
δεν είναι Μεντερές. defence-point.gr