Οι συγκυρίες και ο
μοχλός πίεσης για τους Αμερικανούς.
Έπειτα από την (προσωρινή;) απομάκρυνση της Gazprom από
την ΔΕΠΑ και την πώληση της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους, οι πόρτες του Λευκού Οίκου
ανοίγουν...διάπλατα για τον Αντώνη Σαμαρά. Στην Αθήνα ελπίζουν
η Ελλάδα να πάρει επιτέλους κάτι από τους Αμερικανούς, οι οποίοι βλέπουν την
χώρα μας αλλά και την Κύπρο ως μοναδικούς προβλέψιμους παράγοντες στην
φλεγόμενη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Είμαστε για όλους τα «καλά παιδιά», μιας και οι
κυβερνώντες αναγκαστικά λειτουργούν βάσει των επιταγών από το εξωτερικό και
κινούνται σε προκαθορισμένα όρια. Αν και διαφωνώ κάθετα με την μονόπλευρη
εξωτερική πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια, όπως άλλωστε γνωρίζετε
αυτοί που διαβάζετε με συχνότητα τα άρθρα μου, μου αρέσει να βλέπω πάντα
διεξόδους παρακολουθώντας τις συγκυρίες.
Η προβλεψιμότητα της ελληνικής πολιτικής θα μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ μας, με το σκεπτικό ότι στην ευρύτερη περιοχή τα πράγματα είναι πολύ ρευστά και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια που μπορεί να οδηγηθούν τα γεγονότα. Το σχέδιο για την χώρα μας προβλέπει, όπως και για τις γύρω χώρες, διάλυση και διαμελισμό. Ωστόσο, Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν μαζί, μέχρι στιγμής, το τελευταίο αποκούμπι σταθερότητας στην Αν. Μεσόγειο στην περίπτωση ενός νέου Ανατολικού Ζητήματος. Βέβαια με τον καταιγισμό υφεσιακών μέτρων που ανακοινώνονται, κανείς δεν γνωρίζει τι θα προκύψει μετά το καλοκαίρι. Τα σενάρια εκλογών δίνουν και παίρνουν, ειδικά μπρος στο ενδεχόμενο κοινωνικών αντιδράσεων.
Υπάρχουν τεράστια γεωοικονομικά συμφέροντα, που αφορούν στα κοιτάσματα και τις ιδιωτικοποιήσεις στον ελληνικό χώρο. Επιπλέον το Ισραήλ βλέπει Ελλάδα και Κύπρο ως πύλη εισόδου για την εξαγωγή του ενεργειακού του πλούτου στην ΕΕ. Η Ρωσία δε, μολονότι σε ενεργειακό επίπεδο δεν έχει βρεθεί ακόμα ο τρόπος συνεργασίας με την σφηνωμένη στην αμερικανική σφαίρα επιρροής Ελλάδα, δεν εγκαταλείπει τις δυνατότητες πρόσβασης στην Αν. Μεσόγειο που προσφέρει το Αιγαίο καθώς και τις διευκολύνσεις που απολαμβάνει στην Κύπρο σε σχέση με ελλιμενισμό πλοίων και ίσως σύντομα με προσγειώσεις μαχητικών αεροσκαφών.
Μένει να δούμε εάν ο πρωθυπουργός στο ταξίδι του στην Ουάσινγκτον θα χρησιμοποιήσει το ανέλπιστα χρήσιμο χαρτί των «καλών παιδιών που δεν τα βρήκαν με τους Ρώσους», οι οποίοι από την άλλη δεν εγκαταλείπουν τις επιδιώξεις τους στην Ελλάδα. Ο μοχλός πίεσης για την Ουάσινγκτον είναι ένας και λέγεται Ρωσία, γι” αυτό η Αθήνα οφείλει να κρατήσει «ζεστούς» τους Ρώσους επενδυτές. Άσχετα εάν θα προχωρήσουν κάποια πράγματα ή όχι.
Στην πολιτική οφείλεις να διεκδικείς! Αυτό στην Ελλάδα σπάνια το βλέπουμε από πολιτικούς…Θα το δούμε τώρα; pygmi.gr