To πόσο αρρωστημένος
είναι αυτός ο κρατικός μηχανισμός δεν χρειάζεται να το διαπιστώσουμε από την
απελευθέρωση της συμμορίας του ΙΚΑ Καλλιθέας.
Ούτε από τον μαφιόζικο τρόπο με τον οποίο μοιράζεται η
μηντιακή και επιχειρηματική τράπουλα. Στην περίπτωση της Ελλάδας του 2013,
ισχύει περισσότερο από ποτέ το ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Με απλά λόγια τα κεφάλια του τόπου (πρωθυπουργοί πρώην και
νυν, υπουργοί πρώην και νυν, βουλευτές, τοπικοί άρχοντες, κλπ και όσοι
ετοιμάζονται να μας κυβερνήσουν) έχουν προσωπικές νοσηρές σχέσεις με βρώμικα
συμφέροντα, με φυγόδικους επιχειρηματίες, και με έναν επιχειρηματικό υπόκοσμο ο
οποίος δεν διστάζει να συστήνει ακόμη και τρομοκρατικές οργανώσεις νοικιάζοντας
γραφιάδες προκηρύξεων και εκτελεστές συμβολαίων.
Αν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έχουν την δύναμη να αντέξουν
την αιματοχυσία που πλησιάζει, αν είναι αποφασισμένοι να αφήσουν τα παιδιά
τους- τα αγόρια και τις κόρες τους- να κουβαλάνε στους ώμους τους το θανατικό
που οι ίδιοι ετοιμάζονται να προκαλέσουν μέσα από το πάρε-δώσε με σκοτεινά και
βρώμικα συμφέροντα ας συνεχίσουν το ίδιο βιολί, μην αναλαμβάνοντας την ευθύνη
να απελευθερώσουν την Δικαιοσύνη από το παρακράτος που την ελέγχει, την
εκβιάζει, κλπ)
Ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Κουβέλης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Καμμένος, ούτε ο Μιχαλολιάκος, ούτε ο Κουτσούμπας (που είναι και επίκαιρος) μπορούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.
Ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Κουβέλης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Καμμένος, ούτε ο Μιχαλολιάκος, ούτε ο Κουτσούμπας (που είναι και επίκαιρος) μπορούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.
Οδηγούν την χώρα στην αιματοχυσία έχοντας- ο καθένας
από τους ολίγιστους πολιτικούς ηγέτες που μας έταξε η ιστορία σ΄αυτή την
συγκυρία- στο μυαλό του το πως θα επιβιώσει η δική του οικογένεια, το δικό
του σπιτικό. Ούτε καν το όνομά τους δεν είναι πλέον σε θέση να
υπερσπισθούν. Έχουν χάσει το στοίχημα της ιστορίας.
Επιλέγουν λοιπόν να επιβιώσουν οχυρομένοι πίσω από επιχειρηματικές
συμμορίες τύπου Κολομβίας που στήνουν μπίζνες (κανάλια, εργολαβίες, δημόσια
έργα κλπ) σαν παπατζήδες στην Ομόνοια μιας άλλης εποχής.
Είναι δε τόσο κοντόφθαλμοι που δεν βλέπουν την κόλαση που πλησιάζει από την οποία και οι ίδιοι δύσκολα θα γλιτώσουν.
Είναι δε τόσο κοντόφθαλμοι που δεν βλέπουν την κόλαση που πλησιάζει από την οποία και οι ίδιοι δύσκολα θα γλιτώσουν.
Μια πιο εκλεπτυσμένη περιγραφή αυτής της κατάστασης δίνει και το editorial του Θανάση Μαυρίδη στο Capital με τίτλο "Άρχισαν τα όργανα".
Γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναρωτιούνται αν τελικά είναι τόσο κακό να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Μας προειδοποιούν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο δάνειο και γενικώς εκδηλώνουν την δυσαρέσκειά τους με κάθε τρόπο. Οι προθέσεις τους είναι ξεκάθαρες.
Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι τα πράγματα για μας θα γίνουν πολύ δύσκολα αμέσως μετά από τις γερμανικές εκλογές. Αν κάποιοι στην Αθήνα πιστεύουν ότι όλα αυτά τα δημοσιεύματα είναι μέρος μιας παρτίδας πόκερ, θα πρέπει να τους πληροφορήσουμε ότι η κυρία Μέρκελ δεν συμπαθεί τα χαρτοπαίγνια...
Η Γερμανία έχει το δικό της πλάνο για την δική της Ευρώπη και το πλάνο αυτό δεν συμπεριλαμβάνει την Ελλάδα. Εκτός αν καταφέρουμε το ακατόρθωτο, όπως επιμένουν να μας ζητούν. Ξέρουν, όμως, ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη δίχως νέες επενδύσεις και δίχως ένα νέο "σχέδιο Μάρσαλ". Από την στιγμή, λοιπόν, που δεν είναι διατεθειμένοι να βάλουν το χέρι τσέπη, τα υπόλοιπα είναι λόγια ανούσια. Την συνέχεια την γνωρίζουμε...
Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι για πολλούς και διαφόρους λόγους θα γλιτώσουμε την... εξορία, το καλύτερο σενάριο για μας φαίνεται να είναι μία μικρή ετήσια βοήθεια που απλά και μόνο θα μας επιτρέπει να κρατιόμαστε ακόμη από το σχοινί και να μην χαθούμε μεμιάς στα φουρτουνιασμένα κύματα.
Κι έτσι επανερχόμαστε και πάλι εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Στο πως εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα αξιόπιστο εθνικό πρόγραμμα για την έξοδό μας από την κρίση. Η Ευρώπη δεν θα κάνει την δική μας δουλειά. Αλλά δεν είναι και βέβαιο ότι βρίσκεται σε θέση να βοηθήσει. Είναι πολύ πιθανό η γερασμένη Ευρώπη να βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με τους δικούς της εφιάλτες, με τον μεγαλύτερο όλων να είναι το τραπεζικό της σύστημα.
Ας υποθέσουμε ότι οι φόβοι μας για έναν νέο κύκλο κρίσης στην Ευρώπη είναι υπερβολικοί κι ότι όλα εξελίσσονται θετικά. Τότε ο εύκολος δρόμος για την Ελλάδα θα είναι να προχωρήσει η πολιτική ένωση της Ευρώπης και μία ΕΚΤ με αρμοδιότητες FED να δανειστεί για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη του δοκιμαζόμενου νότου. Είναι μία λύση που δεν πρόκειται να δεχτεί η Γερμανία, αφού η αποδοχή της σημαίνει παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην νέα κεντρική κυβέρνηση και στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.
Ο δύσκολος δρόμος για μας, αλλά και ο μόνος που μπορούμε σε κάθε περίπτωση να ακολουθήσουμε, είναι να φροντίσουμε μόνοι μας να δημιουργήσουμε μία πραγματικά ισχυρή χώρα σε όλα τα επίπεδα. Να συμφωνήσουμε σε ένα εθνικό σχέδιο δράσης και να εκμεταλλευτούμε κάθε πιθανότητα που υπάρχει. Είτε πρόκειται για τον τουρισμό και το real estate, είτε για την ενέργεια και τον ορυκτό μας πλούτο. Είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, το οποίο, όμως, απαιτεί να μην χάσουμε το πλεονέκτημα της χώρας - μέλους της ΕΕ. Για όσο καιρό τουλάχιστον θα υφίσταται η ΕΕ.