Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη κι άλλος στης
Σύρας τα στενά αίμα και δάκρυα πίνει...
Αυτό το άσμα πάει γάντι για την σημερινή ευρωπαική
πραγματικότητα με την μόνη διαφορά ότι το ακροστίχιο το εφάρμοσαν μόνο για την
Ελλάδα.
Μήπως τα λέμε αυτά γιατί ζηλεύουμε που οι Γερμανοί έχουν και την κότα και το
αυγό? Και φυσικά τους ζηλεύουμε γιατί έχουν
έναν ηγέτη που ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα τους ενώ εμείς με τους
δικούς μας τρώμε συνέχεια ομελέτες δανεικές με τσόφλια και κινδυνεύουμε να
χάσουμε και το κοτέτσι που έμεινε δίχως κότες. Εδώ πρέπει να θυμηθούμε και την
πρόρρηση του Ισαποστόλου και Εθνάρχη μας
Πατρο- Κοσμά «θα
σας βάλλουν φόρο στις κότες και τα παράθυρα».
Σαν Έλληνες
διακατεχόμασθε από αγνά αισθήματα απέναντι σε οποιοδήποτε λαό. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί εν
γνώσει μας να τσαλαπατάει την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια και τα στοιχειώδη δικαιώματα μας.
Η ανοχή προς το υφιστάμενο πολιτικό δυναμικό της χώρας μας
παίρνει τέλος. Αν κύριοι δεν μπορείτε να
διαπραγματευθείτε για το μέλλον μας καλύτερα να παραιτηθείτε, μέχρις
εδώ και μη παρέκει την στιγμή μάλιστα
που το γεωπολιτικό –γεωοικονομικό τοπίο έχει ξεκαθαρίσει πλέον μετά και τις
πρόσφατες Γερμανικές εκλογές.
Πριν ένα χρόνο η κ. Μέρκελ έβαζε πλάτες για την εκλογική
νίκη του κ. Ομπάμα και φέτος ο κ. Ομπάμα έβαζε πλάτες για την επανεκλογή της κ.
Μέρκελ. Τι ωραία ατμόσφαιρα! Τι σύμπνοια! Με την μόνη διαφορά ότι όλα αυτά
γινόταν μπροστά στα μάτια ενός ημιθανούς ασθενή που βρισκόταν στο θάλαμο της
οικονομικής καταστολής και εξαθλίωσης που εξακολουθεί να ψευτοζωεί με τα σωληνάκια του ΔΝΤ και της ΕΕ . Για
ποίον ασθενή μιλάμε? Μα φυσικά για την
αφεντιά μας που βρέθηκε στο κρεβάτι του Εθνικού ψυχορραγήματος.
Έτσι μαζί με τα συγχαρητήρια στην κ. Μέρκελ, άντε και καλά
περαστικά μας, σχήμα λόγου φυσικά.
Λένε ότι ο ΘΕΟΣ
χαρίζει σε κάθε άνθρωπο μόνο αυτό που μπορεί να αντέξει σαν δοκιμασία. Κατ αντιστοιχία αυτό ισχύει και
σε ένα δοκιμαζόμενο Έθνος και μάλιστα σαν το δικό μας που με δόλια μέσα το
έβαλαν στην εντατική των πειρασμών.
Πιστεύεται αν σαν
Έθνος μπορούμε να σηκώσουμε περισσότερο βάρος που έρχεται με την τρίτη
επανεκλογή της κ. Μέρκελ ? Η απάντηση βγαίνει αβίαστα και από χείλη νηπίων και γερόντων και
είναι ένα νέο μεγάλο ΟΧΙ, παρόμοιο με το ΟΧΙ των Ελλήνων στον
φασιστικό- ναζιστικό άξονα τον Οκτώβρη
του 40.
Σαν Έθνος φτάσαμε στο ΑΜΗΝ
των δοκιμασιών και το ξέρουν καλά οι Γερμανοί και οι οικονομικοί συνεταίροι
τους. Άρα από εδώ και πέρα πιστεύω ότι θα αλλάξουν όλες οι οικονομικές και
πολιτικές στρατηγικές αποφάσεις των
πατρώνων μας.
Δεν πρόκειται να μας χαρισθούν ούτε για ένα δεκάλεπτο, αλλά θα γίνουν σκληρότεροι στο πρόγραμμα
των μεταρρυθμίσεων για να διαπιστώσουν πειραματικά και για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ,
πότε ένα Έθνος μπορεί να σβήσει από τον χάρτη αποκλειστικά με οικονομικό
θάνατο.
Μετά από τρία και μισό χρόνους αργού θανάτου, θα τους
χαρίσουμε αυτή την ευχαρίστηση?
Η νεκρανάσταση του
Ελληνικού Έθνους που πιστεύει στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ
και ζει μέσα σε αυτήν τελικά θα τους τρομάξει...και όχι μόνο αυτό διότι και
άλλες οικονομικές συγκυρίες θα τους προσγειώσουν στην οικονομική πραγματικότητα την οποία και αυτοί βιώνουν σήμερα εικονικά.
Τι είναι η Γερμανία? Είναι το κέντρο της Ευρωπαικής Οικονομίας. Αυτό το κέντρο βάρους ισορροπεί
την ανάπτυξη του αποκλειστικά στην παραγωγή και στην διάθεση βιομηχανικών
αγαθών και εν μέρει σε πολυσύνθετα τραπεζικά προιόντα.
Έχει πρώτες ύλες η
Γερμανία? Όχι και
γι αυτό φρόντισαν να φτιάξουν για την χώρα αυτή «τις κατάλληλες πρώτες ύλες»
που δεν είναι τίποτε άλλο από το κοινό νόμισμα του Ευρώ.
Δικαιολογημένα θα αναρωτηθείτε αν η Χώρα αυτή «καίει ΕΥΡΩ»
για να κινήσει τις βιομηχανίες της. Φυσικά δεν καίει Ευρώ, αλλά μαζεύει Ευρώ «καίγοντας»τις χώρες κατεξοχήν του νότου.
Στην πρώτη δεκαετία της κυκλοφορίας του αυτό το νόμισμα
έδωσε αυτό που μπορούσε να δώσει. Ιδιαίτερα σε εμάς έδωσε μια απέραντη και
ακατανόητη εικονική πραγματικότητα
που ξεπερνούσε το όριο της βλακείας και της μειοδοσίας.
Για να συνεχίσει να υφίσταται το κοινό νόμισμα στο
πλανητικό καλάθι του συναλλάγματος έπρεπε επειγόντως να βρεθούν «ασθενείς». Και
αμέσως βρέθηκαν με την κλινική εισαγωγή της Ελλάδας στην εντατική των μνημονίων.
Ο ασθενής αυτός ήταν έτοιμος να αρρωστήσει πριν
καν αρρωστήσει και για αυτό σήμερα απορούμε για το ξαφνικό
κακό που μας βρήκε.
Όμως το νόμισμα αυτό για να συνεχίσει την ομαλή πορεία του
«έπρεπε να έχει και τον Γερμανό του» και τον βρήκε στο πρόσωπο της κ. Μέρκελ
και της ομάδας των στενών συμβούλων της.
Να γιατί στην χρονική αυτή συγκυρία η χώρα αυτή διαθέτει και το Αυγό και την Κότα και
το παραπάνω ερώτημα που τέθηκε σχήμα λόγου λύνεται πολύ εύκολα. Αυτό όμως προς
το παρόν γιατί δεν μπορεί να τραβήξει σε μάκρος άλλο η πλάνη των λαών με το σερβίρισμα ξεφτισμένων
σεναρίων πλασματικής οικονομικής εικονικότητας.
Ακόμη και τα ίδια τα τραπεζικά προιόντα –εργαλεία των
νεοποχιτών έχουν εξαντληθεί και τώρα παίζουν τα ρέστα τους που και αυτά δεν αντιστοιχούν σε πραγματικές
αξίες.
Σήμερα η κ. Μέρκελ στηρίζει το ευρώ. Η κότα σφίγγεται για να βγάλει το αυγό που
πολλές φορές ραγίζει η σπάζει, αλλά όμως πρέπει να φάει και καλαμπόκι για να
στυλωθεί.
Που θα βρουν καλαμπόκι όλες οι κότες του Βορρά? Μα φυσικά
στον ηλιόλουστο νότο με τα πλούσια ενεργειακά
αποθέματα της Ασθενούς κατά τα άλλα Ελλάδος που αντιστοιχούν μάλιστα σε
πραγματικές αξίες που οι Γερμανοί της βλέπουν μόνο στον ύπνο τους.
Είναι κρίμα τώρα που μας έκαναν οικονομικά ετοιμοθάνατους
με την εξαθλίωση και την δυσπραγία να μαθαίνουμε πρώτη φορά ότι είμασθε κάτοχοι μίας τεράστιας περιουσίας και
η θλίψη να γίνεται μεγαλύτερη όταν μας
πληροφορούν ότι αυτή την περιουσία
δεν θα την πάρουν τελικά οι φυσικοί απόγονοι μας αλλά οι πρώην κατακτητές μας.
Στην Ελλάδα το σχέδιο της Παγκοσμιοποίησης επιθυμεί
διακαώς να πάρει σάρκα και οστά, όμως μόνο με τα οστά του θα απομείνει γιατί ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ θα
του καταφάγει τις οικονομικά
αιμοδιψείς σάρκες του. Και αυτό θα το
δούμε σύντομα κατά τον πνευματικό νόμο που γράφτηκε για τους ισχυρούς της γης
από αψευδή Ευαγγελικά χείλη
«Κάθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς,
πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς» [Λουκ. α' 45-54]
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ