Έρχονται
δύσκολοι καιροί, απ' όλες τις μεριές θα μας χτυπάνε. Και θα αντέξουν μόνο
αυτοί, πού μάθανε νωρίς να αγαπάνε.
Θέτω, ένα δικό μου προσωπικό δίλημμα.
Η στάση μου στην σημερινή πραγματικότητα, ως Έλληνα και Χριστιανού ορθόδοξου, ποιά πρέπει νάναι;
Η προσευχή η το μαχαίρι;
Τό ένα, μου ζητάει να πολεμήσω, όλους αυτούς που χρόνια τώρα καταστρέφουν, ό,τι και όσους αγαπάω.
Τό άλλο μου ζητάει να τούς αγαπήσω, ακόμα κι άν με σταυρώνουν.
Η ευτυχής, "δυστυχία" τού Χριστιανού, είναι ότι πρέπει πάντα και σε κάθε του δίλημμα, να σκέφτεται:
Τί θά 'κανε ο Χριστός στή θέση μου;
Λίγο αν Τόν πιστεύεις και ξέρεις τα όσα είπε και κυρίως όσα είναι, τό δίλημμα απαντιέται.
Θέλει πολύ περισσότερη δύναμη, το να αγαπάς, απο το να μισείς.
Τό να υπομένεις την αδικία, απο το να εκδικείσαι.
Τό να συγχωρείς καί να συμπονάς, τον εκτελεστή σου.
Αλλά κυρίως θέλει ακλόνητη πίστη στόν Χριστό καί τούς
αρχαγγέλους Του, πού είναι καθημερινά δίπλα μας και δίνουν, τίς δικές μας μάχες.
Πιστέψτε με και μην φοβάστε.
Είναι πολύ περισσότεροι και δυνατώτεροι οί φωτεινοί
άγγελοι τού Θεού, από τούς ήδη ηττημένους και πανικόβλητους, άγγελους του
σκότους και τούς γήινους εκπροσώπους τους.
Τελικά απαντάω ως εξής στο δίλημμα:
Μαζί σου Χριστέ μου.
Μόνο δυνάμωσε την φτωχή μου πίστη καί δείξε μου για λίγο
τίς ουράνιες δυνάμεις Σου, να παρηγορηθώ καί να πάρω το κουράγιο και την δύναμη
που χρειάζομαι για να συνεχίσω.
Αμήν!
Σταμάτης Σπανουδάκης