Αυτές τις μέρες ζήσαμε το αποκορύφωμα της υποκρισίας, της
ασχετοσύνης και της εκτός πραγματικότητας λειτουργίας ενός κοινοβουλίου που
έχει ήδη εξευτελιστεί καθώς λειτουργεί χωρίς βουλευτές, με προεδρικά διατάγματα
και με διάφορες θεατρικές παραστάσεις χωρίς ακροατήριο, παρά μόνο τους ίδιους
τους «ηθοποιούς» να καμαρώνουν την μαύρη του κατάντια. Αν αυτή είναι
δημοκρατία, τότε οι ίδιοι είναι εξωγήινοι και ο λαός τους ζει κάπου στο
φανταστικό υπερπέραν.
Επί τρεις μέρες συζητήσεις επί συζητήσεων, διαξιφισμοί, διάφορα λεκτικά κόλπα και υποκριτικές κορώνες, θεατρικά σκετς, σε μια αίθουσα που συχνά ήταν με άδεια έδρανα, χαρακτήρισαν το δράμα αυτής της χώρας που βουλιάζει στην ένδεια και στην ανεργία, ενώ οι νέοι της φεύγουν μαζικά σε άλλες πατρίδες. Όχι μόνο δεν συναισθάνονται το τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά είναι και ικανοποιημένοι γιατί το μόνο που βλέπουν είναι ο καθρέπτης των «κατορθωμάτων» τους και σαν ξιπασμένοι πετεινοί κοκορεύονται ότι νίκησαν οι μεν του δε και οι δε τους μεν. Εντυπωσιακό είναι πως την επομένη όλοι είναι νικητές, όλοι θριάμβευσαν, όλοι κατατρόπωσαν τον αντίπαλο, όλοι επέτυχαν με την λεκτική τους ευφράδεια αυτό που σκόπευαν, δηλαδή τον αφανισμό του άλλου. Αλλά ο κύριος αφανισμένος είναι ο κοσμάκης που δεν έχει την δυνατότητα ούτε να τους παρακολουθεί στο ξέφρενο ολίσθημα τους γιατί είναι ήδη στον πάτο και ψυχορραγεί. Την ίδια ώρα το «τέρας» της τρόικας ανενόχλητο καγχάζει ειρωνικά βλέποντας τους κοινοβουλευτικούς τσαρλατάνους να ξοδεύονται στις κοκορομαχίες τους ενώ ετοιμάζει τα καινούργια εθνοκτόνα μετρά χωρίς κανένα έλεος, χωρίς καμία αιδώ, χωρίς καμία διάκριση για ένα κόσμο απροστάτευτο που η ηγεσία του το μόνο που ξέρει είναι να παίζει επικοινωνιακά μονόπρακτα σε άδειες αίθουσες.
Αυτό το κοινοβούλιο υποτίθεται ότι είναι το κοινοβούλιο των Ελλήνων, ότι είναι το κοινοβούλιο της ελληνικής δημοκρατίας. Αυτό το κοινοβούλιο έχει καταντήσει να είναι το κοινοβούλιο των εξωγήινων πολιτικών, των υποκριτών που έχουν τόσο μεγάλες τσίμπλες στα μάτια τους που τους βολεύει να μην βλέπουν τίποτα, ή να βλέπουν αυτό που οι ίδιοι θέλουν, αυτό που τους βολεύει να βλέπουν, τους κλέφτες και τους απατεώνες να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι, να βλέπουν την μεγάλη «ανάπτυξη» της οικονομίας και τους πολίτες αυτής της χώρας να πλέουν στα πελάγη της ευτυχίας γιατί τους «έσωσαν» από το ναυάγιο που… οι ίδιοι τους οδήγησαν.
Αλλά το μεγάλο δυστύχημα δεν είναι αυτοί και η μαύρη τους κατάντια, δεν είναι οι «κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι» των δικών τους ανομημάτων. Tο μεγάλο δράμα αυτής της χώρας είναι ότι δεν εμφανίζεται ένα φως να δώσει έστω και κάποια ελπίδα στον άρρωστο. Δεν κινείτε κάνεις, ούτε από την ακαδημαϊκή κοινότητα, ούτε από την εκκλησιαστική πλευρά, ούτε από τις ένοπλες δυνάμεις, ούτε από το δικαστικό σώμα. Όλοι έχουν πιει το αμίλητο νερό ενώ βλέπουν την χώρα να γκρεμίζεται σε ένα μαύρο βάραθρο.
Αλλά αν νομίζουν ότι έτσι, με τα επικοινωνιακά τους μονόπρακτα μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση της άκρατης υποκρισίας και ουσιαστικής ασέλγειας πάνω στο κατάντημα της πατρίδας μας, τότε καλύτερα θα είναι να εξαφανιστούν για πάντα από την ιστορία σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ο τόπος αυτός επέζησε και από χειρότερες καταστάσεις και χωρίς αυτούς και όπως είπε κάποιος γέροντας, «έχουν αυτοί τα σχέδια τους έχει όμως και Ο Θεός τα δικά του».
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος