“Πριν μερικά χρόνια, όταν ήμουν νέος στο επάγγελμα,
εκτελούσα πτήση Αθήνα-Αμερική. Πάνω από τον Ατλαντικό συνέβη μια μηχανική βλάβη
που δεν μπορούσα να την διορθώσω. Τρομαγμένος ζήτησα από τους επιβάτες να
προσευχηθούν ο καθένας στον αγαπημένο του άγιο, γιατί βρισκόμασταν σε μεγάλο
κίνδυνο και δεν υπήρχε εκεί κοντά στεριά για αναγκαστική προσγείωση. Μετά από
λίγο βλέπω κάποιον νέο να επιδιορθώνει την βλάβη με δεξιοτεχνία και γρήγορες
κινήσεις.
Κοιτάζω καλύτερα και μένω εμβρόντητος: ο νέος είχε φτερούγες! Σκέφτηκα πως ήταν ο φύλακας άγγελός μου. Μια ανεξήγητη δύναμη με κράτησε και δεν λιποθύμησα. Έπειτα από λίγο εξαφανίστηκε και διαπίστωσα με ανομολόγητη χαρά ότι το αεροπλάνο δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα!
Κοιτάζω καλύτερα και μένω εμβρόντητος: ο νέος είχε φτερούγες! Σκέφτηκα πως ήταν ο φύλακας άγγελός μου. Μια ανεξήγητη δύναμη με κράτησε και δεν λιποθύμησα. Έπειτα από λίγο εξαφανίστηκε και διαπίστωσα με ανομολόγητη χαρά ότι το αεροπλάνο δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα!
Έσπευσα και το ανακοίνωσα στους επιβάτες… Τότε με πλησίασε
κάποια κυρία που είπε με σεμνότητα και ενώπιον όλων:
-Αυτός που είδες, παλικάρι μου, δεν ήταν ο φύλακας άγγελός
σου αλλά ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης. Εγώ κατάγομαι από την Σύμη και αυτόν
παρακάλεσα.
Έτσι, λοιπόν, συνεχίζει ο πιλότος, φτάνοντας τώρα εδώ και
βλέποντας την εικόνα του Αρχαγγέλου, πέρασαν αστραπιαία στο μυαλό μου όλες
εκείνες οι δραματικές στιγμές και από την χαρά μου λιποθύμησα…
Από το βιβλίο Από τα
θαύματα του Πανορμίτη Ι.Μ. Χατζηφώτη