Ένα μαύρο σύννεφο πύκνωσε πάνω από τη Γηραιά Ήπειρο:
Ευρωσκεπτικιστές και ακροδεξιοί εθνικιστές κατήγαγαν εντυπωσιακές
εκλογικές νίκες και αξιοσημείωτη αύξηση των ποσοστών τους. Η ΕΕ γέμισε με
παράσιτα μέσα στο σπίτι της. Στο σαλόνι, εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Στη Γαλλία και τη Βρετανία νίκησαν τα πλέον αντιδραστικά
και αντιευρωπαϊκά κόμματα, προκαλώντας πολιτικό σεισμό. Συνολικά, οι επικριτές της ΕΕυπερδιπλασίασαν τις έδρες τους, αξιοποιώντας την
ψήφο διαμαρτυρίας κατά της λιτότητας και της ανεργίας.
Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελείναι μία εξαιρετικά ευφυής γυναίκα, με δύναμη και εξουσία πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά πράγματα.
Την περίοδο της κρίσης έχει πρωταγωνιστήσει και εν πολλοίς έχει επιβάλει την ατζέντα της σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Μία ατζέντα σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχείας, μία λιτότητα διαρκείας που προκαλεί πολλαπλήκοινωνική ασφυξία -κυρίως στον Νότο, αλλά όχι μόνο- και μετατρέπει τον κατά τα άλλα ενοποιητικό οργανισμό της ΕΕ σε αποκρουστικό πυρηνά επιβολής σκληρών μέτρων που απωθεί τους πολίτες.
Η πρωθιέρεια της προτεσταντικής ηθικήςστην ευρωπαϊκή οικονομία δήλωσε ότι εξεπλάγη και απογοητεύθηκε από τη δύναμη των ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων στις ευρωεκλογές. "Είναι αξιοσημείωτο και λυπηρό", δήλωσε.
Η ίδια έχει δηλώσει πεπεισμένη ευρωπαίαουκ ολίγες φορές και θεωρεί -το πιστεύει βαθύτατα- ότι με την πολιτική που εφαρμόζει το Βερολίνο συνδράμει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο να διατηρήσει και να μεγαλώσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Πλην όμως φευ. Πολλοί έχουν αποκαλέσει τη σημερινή ΕΕ "γερμανική Ευρώπη"- έναν υπερεθνικό οργανισμό που ξέχασε την επί της ουσίας αλληλεγγύη και συνοχή, δίνοντας έμφαση σε λογικές τιμωρίας των "απείθαρχων τεμπέληδων του Νότου".
Αυτό -προφανώς- γέννησε σκληρές διαχωριστικές γραμμές, λειτούργησε φυγόκεντρα στους πολίτες πολλών χωρών.
Στους νότιους διότι νιώθουν ότι είναι τα θύματα της
τιμωρίας. Στους βόρειους διότι θεωρούν ότι είναι τα θύματα των νοτίων.
Τα παιδιά των "παιδιών του Μάη του 68" ψήφισαν σκοτάδι, ανοίγοντας σειρά ρωγμών στο λίκνο του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, προκαλώντας πολιτικές εκρήξεις στην 5η Γαλλική Δημοκρατία.
Οι τελευταίοι ηγέτες των Ηλυσίων είχαν γίνει εκουσίως ακόλουθοι του Βερολίνου. Ο Σαρκοζί ως άτυπος εκπρόσωπος της Μέρκελ και ο Ολάντ ως ηγέτης χωρίς άποψη- άχρωμος και άοσμος.
Η καγκελάριος απλώς λυπήθηκε. Μπορεί να υπέστη και σοκ.
Και επισήμανε ότι εναπόκειται στακαθιερωμένα κόμματα της ΕΕ να κερδίσουν τους απογοητευμένους ψηφοφόρους.
Πως θα γίνει αυτό; Με τη "βελτίωση τηςανταγωνιστικότητας", κατά το πάγιο δόγμα Μέρκελ- αυτό που καθήλωσε τους μισθούς στη Γερμανία επί δεκαετίας (και βάλε), αυτό που οδήγησε σε ακραίες περικοπές μισθώνστην Ελλάδα και αλλού, χάριν του "αγίου δισκοπότηρου" της πολιτικής του Βερολίνου.
Η καγκελάριος θεωρεί, επίσης, ως απάντηση στην επέλαση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη τις "θέσεις εργασίας και την ανάπτυξη". Χωρίς να εξηγεί το πως, εκτός κι αν εννοεί με την παραπάνω μέθοδο της "τυφλής ανταγωνιστικότητας".
Στα λόγια της δεν διακρίνονται ούτε καν ψήγματα μεταμέλειας για τη σκληρή και απωθητική πολιτική της, την ευρω-πολιτική που κατ' αρχάς ενδιαφέρεται για την εξασφάλιση των εθνικών συμφερόντων με την ταυτόχρονη -ψευδεπίγραφη- επίκληση του κοινού ευρωπαϊκού δρόμου.
Δεν έστειλε μήνυμα αναστοχασμού, διάθεση -έστω- κάποιων αλλαγών για να σωθεί η παρτίδα, να μπει ένα φρένο στους κλυδωνισμούς που απειλούν πλέον ευθέως το οικοδόμημα που είχαν οραματιστεί μεγάλοι ευρωπαίοι ηγέτες.
Η ΕΕ αυτή τη στιγμή έχει γίνει απωθητική. Κυρίως για τους νέους ανθρώπους, αυτούς που δεν έζησαν καν τα απόνερα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ζουν τον "πόλεμο" της κρίσης, με την ανεργία και τη λιτότητα να τους κόβουν την ανάσα.
Η Α. Μέρκελ λυπήθηκε. Μόνο. Ίσως διότι έπεται η αυτονόητη αντίδραση των εταίρων της, που βλέπουν το τρένο να χάνεται. Ίσως διότι για να σωθεί η ΕΕ πρέπει να αλλάξει άρδην η ίδια...