Οι
πρώτες δηλ οι παρελάσεις της υπερηφάνειας
έγιναν και γίνονται υπέρ “του δικαιώματος στην ισότητα και του σεβασμού
της διαφορετικότητας”.
Οι πρώτες γίνονται με χαμόγελα… οι δεύτερες δηλ οι Λιτανείες- ¨παρελάσεις της ταπείνωσης¨ θα γίνονται με δάκρυα σαν ¨έκτακτη
πνευματική ανάγκη επιβίωσης του Έθνους ¨
που θα πρέπει να διαχειριστεί
αποκαλυπτικά και επικίνδυνα γεγονότα που μαύρισαν ήδη τον ορίζοντα του.
Μήπως τα προηγούμενα χρόνια των ¨παχέων
αγελάδων¨ αλλά και σήμερα ακόμα η
καθημερινότητα δεν¨ παρελαύνει¨ περήφανα
και με κομπασμό στις φαρδιές λεωφόρους της ασυδοσίας και της τρυφής;
Να τι
έπεται…
"Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται,
ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν"
Τι είναι λοιπόν η υπερηφάνεια που σήμερα
όπως είπαμε παραπάνω ¨παρελαύνει¨;
Η υπερηφάνεια είναι άρνησις του
Θεού, εφεύρεσις των δαιμόνων, εξουδένωσις των ανθρώπων, μητέρα της κατακρίσεως,
απόγονος των επαίνων, απόδειξις ακαρπίας, φυγαδευτήριο της βοηθείας του Θεού,
πρόδρομος της παραφροσύνης, πρόξενος πτώσεων, αιτία της επιληψίας, πηγή του
θυμού, θύρα της υποκρίσεως, στήριγμα των δαιμόνων, φύλαξ των αμαρτημάτων,
δημιουργός της ασπλαχνίας, άγνοια της συμπαθείας, πικρός κριτής, απάνθρωπος
δικαστής, αντίπαλος του Θεού, ρίζα της βλασφημίας. ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ (Διά
την «ακέφαλον» υπερηφάνειαν) Κλίμαξ
του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου
Αφού λοιπόν ¨ζήσαμε¨ τις παρελάσεις υπερηφάνειας μήπως ήρθε ο καιρός εκ των πραγμάτων, των
αναγκών και των στερήσεων να δοκιμάσουμε ¨τις παρελάσεις ταπείνωσης και
προσευχής¨ που δεν είναι τίποτε άλλο από τις γνωστές σε όλους μας Λιτανείες;
Tί είναι όμως η Λιτανεία;
Προέρχεται δε, από το ουσιαστικό «Λιτή» = δέηση, παράκληση και δηλώνει την
ενέργεια του «λιτανεύει», δηλαδή, την πάνδημο παράκληση προς επέμβαση Θεού,
σε περιόδους επιδημίας, ανομβρίας, πολεμικής επιβουλής βλ. Βυζάντιο με την
τακτική και έκτακτη λιτάνευση των ΘΕΙΩΝ
Σεβασμάτων,των Αγίων Είκόνων, Ιερών Λειψάνων και την περιφορά του ΤΙΜΙΟΥ
και ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
¨Σου ήρθε από κάπου η κακή σκέψη ότι με
τις λιτανείες «τα άγια χάνουν την αγιοσύνη τους και εκτίθενται στον χλευασμό». Όχι
μόνον κατ’ αυτό τον τρόπο τα άγια δεν χάνουν την αγιοσύνη τους, αλλά ακριβώς με
τα άγια, αγιάζεται εκείνο που με τις αμαρτίες των ανθρώπων έχασε την αγιότητά
του. Η λιτανεία αποτελεί την πνευματική
στρατιωτική εκστρατεία ενάντια στις κακές δαιμονικές δυνάμεις, ενώ ο λαός κατά
την λιτανεία, μοιάζει σαν στρατός του Θεού. Αν τώρα κάποιος χλευάζει τις
λιτανείες, σημαίνει κάτι; Ο άνθρωπος που είναι κενός από το Πνεύμα του Θεού,
χλευάζει με τον ίδιο τρόπο και τους ναούς, και αυτούς που βρίσκονται μέσα σ’
αυτούς τους ναούς, καθώς και την πίστη και την προσευχή γενικά. Σημαίνει κάτι
αυτό; Μήπως αυτό μπορεί να φοβίσει τους «σταυροφόρους», οι οποίοι πολεμούν
ενάντια στις αόρατες δυνάμεις, που είναι φοβερότερες από τους άθλιους χλευαστές;
Αντιθέτως, εκείνοι που χλευάζουν τα άγια, χλευάζουν την ίδια τους την ευτυχία¨
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές
επιστολές Β’, Εκδόσεις «Εν πλω», 2008 http://www.alopsis.gr
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1822-1956) είναι επίκαιρος και
προτείνει ένα πνευματικό αντίδοτο… για τις δύσκολες ημέρες μας…
¨Οι παλλαϊκές προσευχές ποτέ δεν γίνονται
χωρίς να έχουν ευεργετικές συνέπειες, ιδιαίτερα
όταν συνδέονται με τη μετάνοια και την παράδοση στο θέλημα του Θεού. Ο λαός
αισθάνθηκε τη χρησιμότητα των λιτανειών, γι’ αυτό και αγαπά τις λιτανείες. Εάν
δεν είχαν αμέτρητες φορές οι λιτανείες φέρει τη βροχή σε περιόδους ξηρασίας,
και δεν άμβλυναν το δρεπάνι του θανάτου σε περιόδους μαζικών θανάτων, και δεν
επέστρεφαν την ειρήνη σε ταραγμένες εποχές, τότε θα αγαπούσε τόσο πολύ ο λαός
τις λιτανείες, και θα βαστούσε με τέτοιο ζήλο τους ΣΤΑΥΡΟΥΣ, στα χωριά και τις
πόλεις;¨
Ήρθε
ο Καιρός για Παρελάσεις Ταπείνωσης ;
Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας