“Ἄρον ἄρον ἕνωσον αὐτούς”

(ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ   ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ   ΜΗΝΑ)

Ἐπανέρχεται στίς ἡμέρες μας καί ἀπό ἐπίσημα χείλη ἡ παλιά θεωρία περί τῆς δῆθεν ἀναγκαίας  ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν ¨ἄρον ἄρον ἕνωσον αὐτούς¨, ἐξαιτίας τάχα τοῦ κινδύνου τῆς ἀπειλῆς γενικῆς σφαγῆς τῶν πιστῶν, ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Βλέπε Συρία. Βεβαίως ὅμως καί πρόκειται γιά ἑνότητα ἐκτός τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Ἀληθείας. Πῶς νά ἑνωθοῦν Ὀρθόδοξοι μέ αἱρετικούς, τό Φῶς μέ τό σκοτάδι, ὁ Χριστός μέ τόν Βελίαλ, ὁ πιστός μέ τόν κατ᾿ οὐσίαν ἄπιστο, ἀφοῦ διαστρέφει τό δόγμα; (Β΄Κορ. στ΄, 14-15).

Ἀντίθετα μάλιστα ἀπό τήν μέ προϋποθέσεις ποθητή ἑνότητα, παραβλέπουν τό χάσμα καί τήν ἄβυσσο πού χωρίζει τή Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική, δηλ. Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό ὅλες τίς ἔξω ἀπό Αὐτήν ἀνθρώπινες θεωρίες καί αἱρέσεις, καί ὁμιλοῦν γιά «Ἕνωση» μέ βάση «κάποια πράγματα πού μᾶς ἑνώνουν», τά κοινά. Εἶναι αὐτό τό σύνηθες παλαιό ἐξέραμα-τεχνική  αὐτῶν πού δέν ἔχουν γευθεῖ τήν Καινή Κτίση, τήν ἀναγέννηση ἐν Χριστῷ, τόν Πολύτιμο Μαργαρίτη. Ὁ  Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης πού κοιμήθηκε τό 1994, ἔλεγε: «Στή Νέα Ἐποχή ὅλα κινοῦνται μέσα σέ πλάνη καί ἀπάτη... Τώρα ὅμως τί γίνεται; Ἐκτός πού δίνουν μερικοί δικές τους ἑρμηνεῖες, φοβοῦνται καί αὐτοί σάν κοσμικοί, ἐνῶ ἔπρεπε νά ἀνησυχοῦν πνευματικά καί νά βοηθοῦν τούς Χριστιανούς, βάζοντάς τους τήν καλή ἀνησυχία, καί νά τούς τονώνουν στήν πίστη, γιά νά νιώθουν θεϊκή παρηγοριά. Ἀπορῶ, δέν τούς προβληματίζουν ὅλα αὐτά τά γεγονότα πού συμβαίνουν; Γιατί δέν βάζουν ἔστω ἕνα ἐρωτηματικό γιά τίς ἑρμηνεῖες τοῦ μυαλοῦ τους; Καί ἄν ἐπιβοηθοῦν τόν Ἀντίχριστο γιά τό σφράγισμα, πῶς παρασύρουν καί ἄλλες ψυχές στήν ἀπώλεια; Ἡ Γραφή, ὅταν λέη «... ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς», ἐννοεῖ ὅτι θά πλανηθοῦν αὐτοί πού τά ἑρμηνεύουν μέ τό μυαλό.».

Ἐν τούτοις, ἄς δεχθοῦμε καλοπροαίρετα νά τό συζητήσουμε. Γιά ποιά ἑνότητα ὁμιλοῦν; Μέ ποίους; Μ’αὐτούς πού ἀρνοῦνται τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων τοῦ Μεσσίου, ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως, ἀδιαιρέτως, ἀναλλοιώτως καί ἀθετοῦν τίς Οἰκουμενικές Συνόδους βλασφημοῦντες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον; Μέ ἐκείνους ποῦ ἀρνοῦνται στόν Χριστό ἄλλοτε τή Θεία καί ἄλλοτε τήν ἀνθρωπίνη Του φύση; Πού «χειροτονοῦν» γυναῖκες καί ἄνδρες ὁμοφυλόφιλους; Πού ἀρνοῦνται τήν Στρατευομένη ἐπί τῆς γῆς Ἐκκλησία, τά μυστήριά Της καί τούς Ἁγίους Της; Πού χλευάζουν  τήν Ἀειπάρθενον Θεοτόκον Μαριάμ;

Ὑπάρχουν καί ἄλλα πολλά ἀβυσσαλέα πού χωρίζουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί Παράδοσιν ἀπό τήν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καί τόν τῦφο τῶν αἱρεσιαρχῶν· θά ἐχρειάζετο ὁλόκληρη πραγματεία γιά νά ἀναφερθοῦμε καί νά ἀναλύσουμε ἔστω καί δι’ὀλίγον.Ἔγκυροι Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι καί Δογματολόγοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς τά ἔχουν ἐπαρκῶς ἀναλύσει καί ἐπισημάνει. Ἐνδεικτικά ἀναφερόμαστε στόν Μέγα Νηπτικό Θεολόγο καί Πατέρα μας Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἀνακεφαλαιώνει ὁλόκληρον τήν πρό αὐτοῦ Ὀρθόδοξον Παράδοσιν καί μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προφυλάσσει, διορατικά,προορατικά καί προφητικά μέ τά γραφόμενά του, ἀπό τήν πλάνη καί τό δόλο τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ὁμολογουμένως εἶναι ἡ χειρότερη ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος: « Ὅσοι παραδέχονται πράγματα σύμφωνα μὲ τὶς γνώσεις τους νομίζουν ὅτι καὶ ἡ θεωρία τοῦ Θεοῦ εἶναι θέμα γνώσεως καὶ ὄχι θείας ἀποκαλύψεως. Αὐτή(ἡ γνῶσις) εἶναι ἐκείνη ποὺ προκάλεσε ἀρχικῶς στὸν Ἀδὰμ τόν ἔρωτα τῆς ἰσοθεΐας.                                                                                                                      
Ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει τὸ ἀδιαμφισβήτητο τῆς ἀλήθειας τῶν πρός τό συμφέρον μας ἀποκαλύψεων ἀπό τοὺς θεόπνευστους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται τό ἀκατάληπτο τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ στά κτίσματα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ λέχθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν Ἰώβ(Ἰὼβ λη΄, 41), ἀλλὰ νομίζει ὅτι κατεννόησε μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὴν κοσμικὴ σοφία τὴν καθολικὴ ἀλήθεια, οἰκοδόμησε, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, τὸν οἶκο τῆς γνώσεως πάνω στὴν ἄμμο ἤ καλύτερα πάνω σὲ ἀλλεπάλληλα κύματα, ἀφοῦ ἐμπιστεύεται ἕνα τόσο σπουδαῖο πρᾶγμα σὲ στροφὲς λόγων, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν φύσι τους ἀντιμάχονται πάντοτε μὲ τὶς στροφὲς ἄλλων λόγων... Ἕνας τέτοιος σοφὸς λοιπὸν θὰ παρομοιασθῇ μὲ ἀνόητο.      

Ποιὸ εἶναι τό ἀποτέλεσμα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὁμολογία; Τὶ ἄλλο βέβαια ἐκτός ἀπό τό ὅτι  τελειότητα σωτήρια στή γνῶσι καὶ στὰ δόγματα εἶναι αὐτό, τὸ νὰ ἔχουμε τὴν ἴδια πίστι μὲ τοὺς προφῆτες, τοὺς ἀποστόλους, τοὺς πατέρες, μὲ ὅλους γενικὰ ἐκείνους, μὲ τοὺς ὁποίους μαρτυρεῖται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι μίλησε γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὰ κτίσματὰ του;  

Ἐκεῖνα ὅμως ποὺ ἀποσιωπήθηκαν ἀπὸ τὸ Πνεῦμα, καὶ βρέθηκαν ἀπὸ ἄλλους, καὶ ἀληθινὰ ἀκόμη ἄν εἶναι, εἶναι ἀνώφελα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς· γιατὶ τίποτε ἀπὸ τὰ ὠφέλιμα δὲν παραλείπεται στὴ διδασκαλία τοῦ Πνεύματος.» (ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, σελ.231-232: «Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, 2,1 ΕΠΕ 2,286 Ε.Χ.1,502-504»).

Ἄς συνέλθουν, λοιπόν, ὅλοι ὅσοι  μέ ἰδιοτέλεια καί σκοπιμότητα ζητοῦν νά ἑνώσουν τό Φῶς μέ τό σκότος, τό ψεῦδος μέ τήν Ἀλήθεια. Χρειαζόμαστε ὅλοι τήν παραδεδομένη ἀλήθεια πού μᾶς παρεδόθῃ ἐν Χριστῷ ἀπό τούς Ἁγίους Προφῆτας, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Ἁγίους Ὀρθοδόξους Πατέρες μας. Ὁ Κύριος εἶπε: «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται[1]». Ἄς προσέλθουν, λοιπόν, στό Ἅγιο Ὀρθόδοξο Βάπτισμα[2] καί ἄς λάβουν καί τήν Χάριν ἀπό τό Ἅγιον Χρῖσμα καί ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει, μετά πολλῶν δακρύων, νά ἐπιτευχθεῖ καί ἡ ἐν Χριστῷ Ἁγία Ἑνότητα· ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν μπορεῖ καί δέν ἐπιτρέπεται ἔναντι οἱουδήποτε κινδύνου νά κάνει πίσω στά παραδεδομένα, οὔτε κεραία! Τό πανάμωμο αἷμα μυριάκις μυρίων Ὀρθοδόξων Μαρτύρων διαχρονικά φωνάζει καί καταγγέλλει: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα»(Ἰωσήφ Βρυέννιος).

Δέν ἤξεραν οἱ ἅγιοι τέτοιες πολιτικές διπλωματίας ἀγορᾶς καί πώλησης ψυχῆς· εἶχαν τό ἀνάστημα, τό σθένος καί τό φρόνημα σάν κοῦκοι νά φέρνουν τήν ἄνοιξη! Εἴθε!

Υ.Γ. : Φαίνεται πώς ἡ κατρακύλα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ἡ ἔσχατη πλάνη της νά προσκυνήσει τόν Ἀντίχριστο σπρώχνουν στήν ἄβυσσο τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς καί σωματικῆς αὐτοκτονίας τούς ἀνθρώπους, ὅπως ἐπίσης καί στήν καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος χώρου πού δι’ὀλίγον φιλοξενούμεθα. Ὁ ἔχων νοῦν Χριστοῦ νοείτω. Στῶμεν καλῶς, ἀδελφοί. Στῶμεν μετά φόβου. Ἀμήν.

---

[1] (Μάρκ.,ιστ΄,16)

[2] «Ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀνέβηκε ἀμέσως ἀπὸ τὸ ὕδωρ· καὶ ἰδού, τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί»· ὁ δὲ Λουκᾶς λέγει ὅτι εἶχε ἀνοιχθῇ ὁ οὐρανός, ὅταν ἀκόμη προσευχόταν ὁ Χριστός...» (Λουκ. 1,41). Πραγματικὰ καὶ βαπτιζόμενος καὶ κατεβαίνοντας καί ἀνεβαίνοντας ἀπὸ τὸ ὕδωρ προσευχόταν, διδάσκοντας ἐμπράκτως ὅτι, ὄχι μόνο ὁ ἱερεὺς καὶ τελεστὴς τῶν μυστηρίων πρέπει νὰ προσεύχεται, ἀλλὰ καὶ ὁ τελούμενος πρέπει νὰ κάνῃ τοῦτο σὲ κάθε τελετή·.... «Ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀμέσως ἀνέβηκε ἀπὸ τὸ ὕδωρ καὶ ἰδοὺ ἀνοίχθηκαν γι’αὐτόν οἱ οὐρανοί»· Βλέπετε ὅτι τὸ ἅγιο βάπτισμα εἶναι πύλη τῶν οὐρανῶν ποὺ εἰσάγει ἐκεῖ τοὺς βαπτιζομένους; Διότι δὲν εἶπε ἁπλῶς «ἀνοίχθηκαν», ἀλλὰ «ἀνοίχθηκαν γι’αὐτὸν οἱ οὐρανοί»· ὅλα δὲ ὅσα ἔγιναν σ’αὐτὸν, γιὰ μᾶς ἔγιναν. Γιὰ μᾶς λοιπὸν ἀνοίχθηκαν δι’ αὐτοῦ οἱ οὐρανοί, ποὺ ἔχοντας ἀνοικτὲς τὶς πύλες προσμένουν τὴν εἴσοδό μας...» (ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, Σελ.199-200, παράγρ.11 καί 14)