Τι
θα κάνει η Δύση; Πιθανώς να χαρεί αν είναι «δικός» της.
Σίγουρα όμως θα λυπηθεί αν συμβεί το αντίθετο. Προσεγγίζουμε το θέμα
αυτό γιατί όλους μας έκανε εντύπωση το “ευσυγκίνητο μέχρι λυγμών” του Προέδρου
Πούτιν λίγα 24ωρα πριν κατά την ανάκρουση του Εθνικού ύμνου της Ρωσίας στην πρωτεύουσα της Μογγολίας και δεν ήταν η
πρώτη φορά.
Πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος
αυτός όταν στην πλάτη του “φορτώθηκε” επί
χρόνια οικειοθελώς την κοινωνική αναμόρφωση της Ρωσίας και
επιβαρύνθηκε ψυχολογικά με τον
πολύπλευρο πόλεμο που δέχεται εδώ και δεκαετία από τους εξωτερικούς κυρίως
αντιπάλους του;
Στην μετά Γιέλτσιν εποχή ο πρώην
πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών φρόντισε να κλείσει όλες τις κερκόπορτες της
Ρωσικής αυλής. Κάτι που δεν ήταν αρεστό σε αυτούς που έδωσαν την συγκατάθεση
τους να ανέβει στις σκάλες της εξουσίας.
Και τότε άρχισαν οι εντός τρομοκρατικές δολιοφθορές και ο
γύρω- γύρω πόλεμος βλ Τσετσενία, Απχαζία-Οσετία ( Γεωργία) μέχρι τις ημέρες μας
στην Αν. Ουκρανία.
Η Ρωσία του Πούτιν μετρούσε τα θύματα των
τρομοκρατικών επιθέσεων της βλ Μετρό και Θέατρο Μόσχας, σε αεροδρόμια,
απάνθρωπο μακελειό μικρών παιδιών στο Μπεσλάμ κ.α.
Τότε ευθυγραμμιζόμενη με τις επιταγές της
κοινής πολιτικής γραμμής με την Δύση
αυτά τα συνυπολόγιζε στο σύνολο των θυμάτων της Παγκόσμιας τρομοκρατίας και
ενεργούσε εναντίον αυτής.
Όμως ήταν έτσι;
Η Ρωσία ¨γεύτηκε¨ και έμαθε τι πάει να
πει τζιχάντ στην Τσετσενία για αυτό και οι πρώτοι νεοαφιχθέντες τζιχαντιστές
στην Συρία ήταν από την μαρτυρική αυτή περιοχή πέριξ του Καυκάσου.
Οι διπλωματικές ικανότητες του κ. Πούτιν
δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τις ¨πνευματικές αγκυλώσεις¨ των αντιπάλων του γιατί
στο πρόσωπο του έβλεπαν ¨το κάτι παράδοξο
άλλο¨.
Και ημέρες ολυμπιακής εκεχειρίας κατά την
έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών αγώνων στο Σότσι ξέσπασε η ¨ουκρανική άνοιξη¨
με τα γεγονότα του Κιέβου.
Η πολιτική ζωή του Πούτιν είχε καλές και
κακές στιγμές.
Οι περισσότερες όμως ήταν οι κακές γιατί
η κυβερνητική διαδρομή του ήταν ¨ματωμένη¨
από τους εφιάλτες δεκάδων θυμάτων τρομοκρατικών επιθέσεων.
Ο Πούτιν είχε να διαχειριστεί στις
θητείες του τέτοια οδυνηρά γεγονότα που το σύνολο τους ξεπερνούσε
το αντίστοιχο τριών αμερικάνικων προεδρικών περιόδων αρχής γενομένης για αυτές από τους δίδυμους Πύργους στην Νέα Υόρκη.
Πως άντεξε αυτός ο άνθρωπος και πώς αντέχει;
Ο πρώην πράκτορας που αλλοιώθηκε
πνευματικά και έγινε συνειδητό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής ζωής.
Ο άνθρωπος που προσεύχεται μυστικά στα ¨μαρτύρια¨
δηλ στους τόπους των μαρτυρίων των Αγίων Ρώσων Νεομαρτύρων και Ομολογητών.
Ο άνθρωπος που δείχνει ευθαρσώς τον
Σταυρό που φοράει στο CNN.
Ο άνθρωπος που ανάβει κανδήλι μπροστά
στις εικόνες του και τις θυμιάζει και
υποδέχεται σαν μικρό παιδί κάθε Ιερό Σέβασμα Της Ορθοδοξίας.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος με αυτές τις
¨παραξενιές¨ είναι ασυγχώρητος από τους
G7 γιατί γίνεται ¨κακό υπόδειγμα¨ για ένα Λαό που έκαναν τα πάντα επί
70 χρόνια για να τον κρατήσουν μακριά
από αυτό στο οποίο ανήκει δηλ την Ορθοδοξία.
Ο Πούτιν ¨κλαίει¨ γιατί του έχουν σπάσει τα νεύρα οι πρώην
φίλοι του πολιτικοί ηγέτες στην Δύση.
Η φράση που ακούστηκε τις προάλλες από
τον ίδιο και διαψεύσθηκε - ¨Αν ήθελα να
εισβάλω σε 2 εβδομάδες θα έφτανα στο Κίεβο¨
δεν αποκωδικοποιήθηκε σωστά. Δηλ. σαν να
τους έλεγε
- ¨αν ήθελα μπορούσα να το κάνω παρ όλες
τις εισηγήσεις - πιέσεις τύπου Ντούγκιν ¨
-¨γιατί δεν θέλω να δω άλλο αίμα αθώων¨
- ¨ γιατί δεν θέλω να χαθούν ψυχές και η
δική μου ψυχή¨
Που να καταλάβουν τα ¨ζωντόβολα¨ της
Δύσης ότι οτιδήποτε φέρει έστω και μικρό ψήγμα Ορθοδοξίας συμβάλει στο καλό της Παγκόσμιας Ειρήνης.
Αυτοί φαίνεται να έχουν τα δικά τους σχέδια για Παγκόσμια
Ειρήνη.
Σήμερα βιώνουμε ένα κλεφτοπόλεμο δηλώσεων
και κυρώσεων από τις εκατέρωθεν αντιμαχόμενες πλευρές.
Τι θα κάνουν;
Μάλλον θα αρχίσουν να μαθαίνουν να
προσεύχονται…
Ότι δηλ. συμβαίνει σήμερα και με εμάς
τους Ορθόδοξους Έλληνες που μας έφεραν στα ίδια νέο-κομμουνιστικά πρότυπα της
πάλαι ποτέ Σοβιετίας με τα γνωστά αδιέξοδα που βιώνουμε.
Φυσικά η πονηριά απεργάσθηκε στις μέρες
μας ένα σχέδιο, αν και δύσκολο, να χωρίσει τους Έλληνες σε fun και αντί fun του
Πούτιν λες και ο Πούτιν είναι σημείον
αναφοράς.
Η
ιστορική πολιτική ζωή της Ρωσίας ανέκαθεν
φημιζόταν για τα Δημοκρατικά ελλείμματα της. Σήμερα είναι ο Πούτιν,
αύριο μπορεί να είναι κανένας στρατηγός, μεθαύριο ¨ο ΘΕΟΣ να βάλλει το χέρι¨
του.
Που
να ξέρουν όμως οι πνευματικές
συμπληγάδες του Δυτικού ορθολογισμού ότι
¨ Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον, ο
αυτός και εις τους αιώνες¨ και η
Ορθοδοξία πορεύεται εις τους αιώνες Οικουμενικά και όχι με τα δικά τους κέφια
οικουμενιστικά.
Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας