O Ισραηλινός Πρέσβης στην Άγκυρα το 1953, Maurice Fisher,
αξιολογώντας τις εξαιρετικές, τότε, σχέσεις της χώρας του με τη Τουρκία
υπογράμμισε ότι, παρά ταύτα, αυτές παραμένουν εύθραυστες και ότι μπορεί να
αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη. Ιδού πως διατύπωσε αυτή του την ανησυχία
ο Ισραηλινός αξιωματούχος σε μήνυμα του προς το κέντρο στις 16 Αυγούστου:
“Οι σχέσεις μας με την Τουρκία είναι εξαιρετικά καλές
τελευταία …[όμως] αυτές οι καλές σχέσεις μπορεί να χειροτερεύσουν από την μια
στιγμή στην άλλη και θα πρέπει να πάρουμε μαθήματα από την πικρή εμπειρία
άλλων. Οι Τούρκοι δεν έχουν φθάσει ακόμη στο επίπεδο εκείνο κατά το οποίο, σε
περίπτωση διαφωνίας με άλλο κράτος, θα μπορούσαν να σταθμίσουν αντικειμενικά
τις θέσεις και των δυο πλευρών. Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο μία αρχή: σε
οποιαδήποτε σύγκρουση με κάποιον ξένο, είτε άτομο, είτε εταιρεία, είτε κράτος,
ο Τούρκος έχει πάντα δίκιο.” (Παραθέτω, ειδικά για τους καλοθελητές-νεροκουβαλητές,
το απόσπασμα στα αγγλικά και την πηγή του: “Our relations with Turkey have been
extremely good of late…[but] these good relations could deteriorate overnight,
and we should learn from the bitter experience of others. The Turks have yet to
achieve a standard by which, in the event of disagreement with another state,
they can weigh up the positions of both sides. For them, there exists one sole
principle: in any conflict with a foreigner, whether a private individual, a
company or a state, the Turk is always right.» Maurice Fisher, Israeli minister
to Ankara, to Foreign Ministry, 16 Aug.1953, Israeli State Archive, ISA,
2536/12/B.)
Εάν στην παραπάνω εκτίμηση του αξιόλογου Ισραηλινού
διπλωμάτη προστεθεί και η σημερινή ισλαμική-τζιχαντιστική συνιστώσα, κάτι
που την δεκαετία του 1950 δεν λαμβάνονταν υπόψη διότι οι Δυτικοί προπαγάνδιζαν
την Κεμαλική Τουρκία ως “κοσμικό μοντέλο”, τότε το μέγεθος των παραισθήσεων των
ισλαμιστών της Άγκυρας παίρνει σουρρεαλιστικές διαστάσεις. Οι Τούρκοι δεν έχουν
απλά πάντα δίκιο ως ληστρικοί κατακτητές. Το έχουν και με την ευλογία και βούλα
του Αλλάχ ως ορθόδοξοι, δηλαδή, σουννίτες μουσουλμάνοι!
Το τζιχαντιστικό δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου και η Μεγάλη
(Buyuk) Τουρκία έχουν πάντα δίκιο. Έχουν δίκιο που θέλουν την ανατροπή του
Αλαουϊτικού καθεστώτος της Συρίας. Αλλά είχαν δίκιο και πριν, όταν το
υποστήριζαν και συναγελάζονταν μαζί του, ένα καθεστώς το οποίο ο Αχμέτ (
a.k.a “Μηδενικά Προβλήματα”) Νταβούτογλου περηφανευόταν ότι το επισκεφθηκε 62
φορές! Ναί είχε δίκιο το τζιχαντιστικό δίδυμο και όταν το 2011 δια στόματος του
αρχιτζιχαντιστή Ερντογάν βροντοφώναζε, αρχές Μαρτίου, ότι το ΝΑΤΟ δεν είχε
καμιά δουλειά να βομβαρδίσει την Λιβύη και να ανατρέψει τον Καντάφι. Και είχε
δίκιο 20 μέρες αργότερα, όταν η Σμύρνη μετετράπη σε Νατοϊκό αρχηγείο για τους
βομβαρδισμούς της Λιβύης!
Στη περίπτωση του Άσσαντ το δίδυμο είχε δίκιο, λέει, διότι
συμβούλεψε τον Άσσαντ ότι έπρεπε να “φύγει” αλλά αυτός τους αψήφισε. Αν είναι
ποτέ δυνατόν να έκανε λάθος το δίδυμο! Στην περίπτωση του Καντάφι η αλλαγή, σε
20 μέρες, έγινε αφού στο μεσοδιάστημα ο αλάθητος Ερντογάν επισκέφθηκε τα
κλεπτοκρατικά (Σουννιτικά) καθεστώτα του Περσικού Κόλπου. Εκεί οι σουννίτες
ομοϊδεάτες του τον εξαγόρασαν, κυριολεκτικά. Ο Eρντογάν στήριζε τον Καντάφι,
που λίγο καιρό πριν τον τίμησε ως Μεγάλο (Buyuk) Υποστηρικτή των Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων, για τα 3.5 δις δολλάρια ετησίως που οι Τουρκικές επιχειρήσεις
κέρδιζαν με κατασκευές στην Λιβύη. Οι σουννίτες του Κόλπου του προσέφεραν
ετησίως 15 δις, αν εγκατέλειπε τον Καντάφι. Αυτό το ποσό εισέρχεται πλέον
“μαύρο” στη Τουρκία ετησίως και χρηματοδοτεί τον κατασκευαστικό τομέα που
ελέγχει προσωπικά ο ίδιος ο Ερντογάν. Είναι με τα μαύρα αυτά δις που ο ίδιος
και το σινάφι του πλουτίζουν και ελέγχουν την τουρκική οικονομία. Και είναι
αυτά τα 15 δις που εμφανίζονται στο ετήσιο ΑΕΠ της Τουρκίας κάτω από την στήλη
ΔΙΑΦΟΡΑ, ακριβώς διότι είναι τα κατάμαυρα αργύρια των κλεπτοκρατών σεϊχηδων του
Περσικού Κόλπου για τον ισλαμιστή Ιούδα.
Έχουν δίκιο και για τους Κούρδους. Άσπρος σκύλος, μαύρος
σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά. Είναι όλοι τους τρομοκράτες. Και ναι, μόνο οι
Ισραηλινοί ξέρουν να σκοτώνουν, όπως δήλωσε κατάμουτρα στον αποσβολωμένο
Ισραηλινό Πρόεδρο Πέρες, ο Ταγίπ (a.k.a. “ένα λεπτό- vun minut”) Ερντογάν το
2009 στο Νταβός. Για να τον υποδεχθούν, στη επιστροφή από το Νταβός στο
αεροδρόμιο της Πόλης, χιλιάδες εκστασιασμένοι μουσουλμάνοι. Επειδή βροντοφώνησε
την αλήθεια και το δίκιο, απέναντι στον “τσίφτη” Εβραίο Πρόεδρο.
Τέλος οι μουσουλμάνοι, κατά το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου,
δεν είναι τρομοκράτες, δεν σκοτώνουν και αφού δεν σκοτώνουν δεν είναι δυνατόν
να είναι γενοκτόνοι. Και το καθημερινό μακελειό στη Μέση Ανατολή και παλαιότερα
στο Νότιο Σουδάν, όπου σφαγιάζονταν καθημερινά χριστιανοί από τζιχαντιστές; Όλα
αυτά που συμβαίνουν, πώς εξηγούνται; Εδώ η παραίσθηση είναι πράγματι αδύνατο να
εξηγηθεί, αλλά θα προσπαθήσω. Το κλειδί της κατανόησης βρίσκεται στο θεόπνευστο
Κοράνι, τον άκτιστο Λόγο του Θεού που μόνο ορθόδοξοι (σουννίτες) πιστοί, όπως
το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου γνωρίζουν, διότι με τη πίστη τους μόνο
αυτοί έχουν αντιληφθεί την “μοναδικότητα”, το tawhid, του Αλλάχ. Όλοι οι
υπόλοιποι είναι “κιαφίρ” δηλαδή , άπιστοι, ακόμη και αυτοί που
αυτοπροσδιορίζονται ως μουσουλμάνοι αλλά δεν είναι ορθόδοξοι σουννίτες. Και ως
τέτοιοι είναι “υπάνθρωποι”. Η ζωή τους δεν λογαριάζεται. Αν
δολοφονούνται, λιθοβολούνται, σκλαβώνονται, καρατομούνται, αυτό δεν έχει
σημασία. Μπροστά στον Θεό σημασία έχει τι συμβαίνει στην “κοινότητα των
πιστών”, την σουννιτική Ούμμα. Μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να
αντιληφθούμε την συμπεριφορά του τουρκικού τζιχαντιστικού διδύμου, αλλά και
γιατί έχουν ως ομοϊδεάτες τους και βοηθούν τους τζιχαντιστές του Χαλιφάτου της
Μέσης Ανατολής.
Από το 1953 πέρασε κυριολεκτικά μισός αιώνας για να
εκτιμηθεί ορθά από το ισραηλινό κράτος η αξιολόγηση του Πρέσβη
Fisher. Και έπρεπε να μεσολαβήσουν δεκάδες προσβολές και ταπεινωτικές
αντισημιτικές συμπεριφορές από τους Τούρκους, που κλιμακώθηκαν επί εξουσίας των
ισλαμιστών Ερντογάν-Νταβούτογλου, για να εγκαταλείψει η Ιερουσαλήμ την πολιτική
του κατευνασμού της Άγκυρας. Και το έπραξε τελικά το 2010 όταν αντέδρασε
δυναμικά στους παλικαρισμούς της Άγκυρας στη Μεσόγειο. Η ιστορική ειρωνεία
είναι ότι το 2010, στο γνωστό αιματηρό επεισόδιο στη Μεσόγειο με το Μαβί
Μαρμαρά, είναι η συμβουλή της πρεσβείας του Ισραήλ στη Άγκυρα της
δεκαετίας του 1950 που ακολούθησε η κυβέρνηση. Κατά μια έκθεση προς το Κέντρο
“πάνω απ´όλα αυτοί [οι Τούρκοι] σέβονται την δύναμη και όσο πιο απροκάλυπτα
αυτή εκδηλώνεται, τόσο περισσότερο τους αρέσει, την εκτιμούν και την
κατανοούν”. Το Μαβί Μαρμαρά δεν επαναλήφθηκε παρά τις αμέτρητες απειλές τις
Άγκυρας. Αλλά ούτε και έχει τολμήσει η Τουρκία, με τον μεγαλύτερο νατοϊκό
στρατό στη Ευρώπη, να επιτεθεί εναντίον της Συρίας. Αντίθετα ζήτησε και πήρε
αρωγή από το ΝΑΤΟ για προστασία από μια… αιμάσσουσα Συρία. Απαιτεί επιπλέον την
ανατροπή του Άσσαντ αλλά θέλει να την κάνει ο… Ομπάμα από την άλλη πλευρά του
Ατλαντικού. Θέλει επίσης ζώνες απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία, αλλά από τη
…αμερικανική αεροπορία!
Και στη Κύπρο έχουν δίκιο οι Τούρκοι. Δεν υπάρχει λένε
τέτοιο κράτος. Αφού είναι ανύπαρκτο πώς είναι δυνατό να έχει… ΑΟΖ ; Παράλογο
δεν είναι να γίνεται τόση φασαρία επειδή βγήκε το “Βάρβαρος” σεργιάνι στην
Μεσόγειο; Άδικο δεν είναι; Αν υπάρχει Κύπρος δεν υφίσταται παρά ως σατραπεία
της Άγκυρας. Αυτή είναι η αντίληψη τους. Και επειδή η αντίληψη αυτή συγκρούεται
με τα πράγματα, όπως στην Συρία και αλλού, το κυπριακό κράτος έχει επιπλέον
πλεονεκτήματα έναντι της Άγκυρας. Και ακριβώς επειδή είναι κράτος και όχι
μασκαραλίκι ή σατραπεία κανενός, μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την
Άγκυρα σε κρατικό και σε επίπεδο διεθνών θεσμών και οργανισμών. Εκεί ούτε καν ο
“μοναδικός” Θεός που επικαλείται το τζιχαντικό δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δεν
δύναται να βοηθήσει, εξαφανίζοντας ή ακυρώνοντας το κυπριακό κράτος. Έστω και
αν αυτό δεν διαθέτει ισχύ και δύναμη, όπως π.χ. το Ισραήλ.
ΠΗΓΗ: PHILENEWS.COM, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ