Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ο Χίτλερ είχε μελετήσει τη
δράση του Κεμάλ κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο και είχε επηρεαστεί δραματικά από
τον τρόπο με τον οποίο ο σφαγέας του Ελληνισμού – και όχι μόνο – «καθάρισε»
κάτι ενοχλητικές μειονότητες που ζούσαν, επί δεκάδες αιώνες στα εδάφη που
σήμερα ανήκουν στην Τουρκία. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Χίτλερ και Γκέμπελς
θαύμαζαν τον Κεμάλ για την ικανότητά του να καταστήσει πραγματικότητα το
«εθνικιστικό όνειρο».
Οι στενοί στρατιωτικοί δεσμοί μεταξύ Γερμανίας και
Τουρκίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους, όπως και η
κοινή μοίρα των ηττημένων που υπέστη τόσο η Γερμανία, όσο και η Τουρκία, μετά
το πέρας του πολέμου αυτού.
Έτσι στα μάτια των υπέρ-εθνικιστών Γερμανών, η νίκη των
Τούρκων κατά των Ελλήνων και η τακτική της εθνοκάθαρσης που ακολούθησε ο Κεμάλ,
αποτελούσαν οδηγό, καθοδήγηση για το πώς και αυτοί όφειλαν να κινηθούν στην
προσπάθεια αποκατάστασης του πρότερου μεγαλείου.
Η ναζιστική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», έγραφε το
1921: «Σήμερα οι Τούρκοι είναι το πιο ζωντανό έθνος. Το γερμανικό έθνος δεν
έχει άλλη επιλογή από το να αντιγράψει τις τουρκικές μεθόδους, μια μέρα».
«Έτσι», αναφέρει ο συγγραφέας, «οι Γερμανοί άρχισαν να λένε, αφού αν ανατράπηκε
η Συνθήκη των Σεβρών γιατί δεν μπορεί να ανατραπεί και η Συνθήκη των
Βερσαλλιών;».
Ένα δε από τα πολλά σημεία σύγκρισης Χίτλερ και Κεμάλ ήταν
η θεωρία της φυλετικής καθαρότητας και η εκκαθάριση των «παρασιτικών»
μειονοτήτων. Ο Χίτλερ δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του για την γενοκτονία των
Αρμενίων και των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου που διέπραξαν οι Τούρκοι.
Όχι τυχαία, ο συγγραφέας μελετά συγκριτικά τις γενοκτονίες
που διέπραξαν οι Τούρκοι, με πρωτεργάτη τον Κεμάλ, με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων
από τον Χίτλερ και καταλήγει στο συμπεράσματα πως τα κοινά σημεία είναι
υπερβολικά πολλά για να αγνοηθούν.
Επίσης, ο Κεμάλ αποτέλεσε τον πρώτο «φύρερ» του 20ου
αιώνα, πριν καν ο Χίτλερ φανταστεί, καν, πως θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο. Ο
ίδιος έλαβε τον τίτλο ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), ο οποίος είναι σαφώς
παραπλήσιος με τους αντίστοιχους τίτλους του Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Ο ίδιος ο Χίτλερ, μιλώντας στις αρχές της δεκαετίας του
1920, περιγράφει τον Κεμάλ ως ένα «φωτεινό αστέρι στο σκοτάδι της εποχής μας».
Το 1938 έλεγε: «Ο Κεμάλ ήταν ο δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής
και εγώ ο δεύτερος».
Ο Γερμανός καθηγητής δεν σφάλει καθόλου στα συμπεράσματά.
Ο 20ος αιώνας είδε πράγματι τέσσερις μεγάλους εγκληματίες, τον Χίτλερ, τον
Στάλιν, τον Πολ Ποτ και τον Κεμάλ. Αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο, είτε
αρέσει στους Τούρκους, είτε όχι.