Αφιέρωμα στον νέο
άγιο της εκκλησίας
Άνθρωποι που τον γνώρισαν αναφέρονται στη θυσιαστική του
αγάπη για τον κόσμο, στην εγκαρτέρηση και την ελπίδα που μετέδιδε, στις
θαυματουργικές του επεμβάσεις, στην αγάπη του για το οικουμενικό πατριαρχείο
και την Ελλάδα, στην προφητεία του για το δόσιμο της Κωνσταντινούπολης στους
Έλληνες.
Κείμενα
Πατήρ Βασίλειος Καλλιακμάνης
Αθανάσιος Ρακοβαλής
Γεώργιος Μαρτζέλος
Αλέξανδρος Κοσματόπουλος
Πατήρ Βασίλειος Καλλιακμάνης
Αθανάσιος Ρακοβαλής
Γεώργιος Μαρτζέλος
Αλέξανδρος Κοσματόπουλος
Επιμέλεια
αφιερώματος, εισαγωγή
Στέλιος Κούκος
skoukos@makthes.gr
Στέλιος Κούκος
skoukos@makthes.gr
Η
εισαγωγή του αφιερώματος
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ
Αύρες αθανασίας νόμιζες πως σκόρπισε η είδηση της επίσημης
αγιοκατάταξης του γέροντα Παϊσίου.
Η ατμόσφαιρα δεν ήταν μόνο πλημμυρισμένη με ανθρώπινη
συναισθηματική συγκίνηση και χαρά, αλλά ένιωθες πως υπήρχε κάτι πολύ
περισσότερο. Ούτε βέβαια έμοιαζε με μια κατάσταση δικαίωσης και επιτυχίας, αφού
κάτι τέτοιο αφορά πράγματα του κόσμου τούτου, δηλαδή την πλήρη ματαιότητα που
είναι αφορμή για μια μελλοντική αποτυχία. Κοντολογίς δεν υπήρχε και δεν
διακυβευόταν καμία ταπεινή ή άλλου είδους ευτελής ικανοποίηση ή κάποιο
αντίστοιχης διάστασης κέρδος.
Πιο πολύ έμοιαζε με αντίδωρο και ψήγμα παραδείσου που
μοιραζόσουν με πολλούς άλλους, εντελώς δωρεάν και κατά χάριν! Ήταν ένα κέρασμα,
μια παραδεισιακή ευλογία από τον ερημίτη που αποχωρίστηκε από τους πάντες για
να βρίσκεται μαζί με όλους. Και αυτό εκδηλωνόταν με το πνευματικό του ενδιαφέρον
για τον κόσμο και τους ανθρώπους, με τη θυσιαστική και δίχως όρια αγάπη του.
Αυτός ήταν ο τρόπος της ζωής και της ύπαρξής του. Αυτός είναι και ο τρόπος των
αγίων, ο τρόπος και ο δρόμος της όντως αγάπης!
Έτσι μας έκανε δικούς του, με μόνη συναλλαγή να υιοθετήσει
τα προβλήματα και τους προβληματισμούς μας, τα αδιέξοδα και τις νεανικές
ερωτικές μας απογοητεύσεις, τις πληγές και τις αποτυχίες μας, τους πόνους και
τις αρρώστιες μας, όλη τελικά την ύπαρξή μας. Και ένιωθες πως σε ενσωματωνόταν.
Δεν σε φορτωνόταν απλά στις πλάτες του.
Και στα ανείπωτα ήταν πράγματι το μοναδικό και έσχατο καταφύγιο. Κάποιες βραδιές μπορούσαν να ξημερώσουν μόνο με τη σκέψη πως την άλλη μέρα θα μπορούσες θα βρεθείς στην αυλή του κελιού του στην Παναγούδα, που ήταν η σύνοψη όλου του Περιβολιού της Παναγίας.
Και στα ανείπωτα ήταν πράγματι το μοναδικό και έσχατο καταφύγιο. Κάποιες βραδιές μπορούσαν να ξημερώσουν μόνο με τη σκέψη πως την άλλη μέρα θα μπορούσες θα βρεθείς στην αυλή του κελιού του στην Παναγούδα, που ήταν η σύνοψη όλου του Περιβολιού της Παναγίας.
Και να που τώρα ήλθε η στιγμή που ο συναρμοσμένος με όλον
τον κόσμο και την κτίση πιάνει επίσημα και αισίως λιμάνι αιωνιότητας και
αγιότητας. Και ας το είχε πιάσει βεβαίως από καιρού. Απλώς τώρα σφραγίστηκαν
και τυπικά τα "χαρτιά του". Πλέον στην Πόλη και το οικουμενικό
πατριαρχείο πολιτογραφήθηκε πολίτης της
Άνω Πόλης και του Άνω Άθωνα, του Άνω Περιβολιού της Παναγίας και της Άνω
Παναγούδας!
Τα διαπιστευτήριά του τα είχε δώσει προ πολλού, έχοντας γίνει ο ίδιος παρανάλωμα προσφοράς, πράγμα που όλος ο κόσμος το διαβεβαίωνε, όπως απαιτεί η τάξη της αγιοκατάταξης.
Τα διαπιστευτήριά του τα είχε δώσει προ πολλού, έχοντας γίνει ο ίδιος παρανάλωμα προσφοράς, πράγμα που όλος ο κόσμος το διαβεβαίωνε, όπως απαιτεί η τάξη της αγιοκατάταξης.
Και έτσι οι τυμπανοκρουσίες και οι δοξολογίες μέσα στην
καρδιά του Ιανουαρίου μας έφεραν στον νου τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, που είχε
προβλέψει τη δική του αγιοκατάταξη και τις τυμπανοκρουσίες μέσα στην καρδιά του
χειμώνα. Τον λευκοφορεμένο, αναστάσιμο, ρώσο "Άγιο της χαράς", που
τον εμπιστεύονταν ακόμη και τα άγρια θηρία, όπως η αρκούδα που είχε υπό την
προστασία του.
Αλλά και ο δικός μας νέος άγιος, όταν βρέθηκε μπροστά του
μια αρκούδα, έβγαλε από το σακίδιό του έναν άρτο και της έδωσε. Η αρκούδα τότε
πήρε τον άρτο και έφυγε ευχαριστημένη. Και όταν τον ρωτούσαν τον γέροντα Παΐσιο
αν έγινε κάτι τέτοιο, αυτός για να κρύψει το έκτακτο αυτό γεγονός έλεγε, αν
πεινά η αρκούδα και της δώσεις έναν άρτο, δεν θα τον πάρει;
Το προσφυγόπουλο από τα Φάρασσα της Καππαδοκίας, που ήλθε
νεογέννητο στην Ελλάδα κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, μαζί με μιαν άλλη
κορυφή της σύγχρονης ορθόδοξης πνευματικότητας, τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη,
έμελλε να σηκώσουν στις πλάτες τους ως
άλλοι Άτλαντες τις πληγές και τα βάσανα του σύγχρονου κόσμου, και ιδιαίτερα του
ελληνισμού.
Οι δύο αυτοί νέοι άγιοι του σύμπαντος κόσμου αποτελούν
πλέον παρακαταθήκη αιωνιότητας και αθανασίας, γεύση παραδείσου και σύνδεση με
το επέκεινα, διαρκή παρηγοριά και παραμυθία. Μοναδικά υποδείγματα και
παραδείγματα βίου, που η επίκληση και η καταφυγή σ' αυτούς ανατρέπει κάθε
είδους αντιξοότητα...