Νομίζω στην Πόλη θα επιστρέψουμε. Σήμερα, αύριο, σε δέκα ή
σε χίλια χρόνια. Θα το δείχνει ζωντανά η τηλεόραση, το διαδίκτυο, ή κάποια
συσκευή του μέλλοντος που θα έχουν γεννήσει οι καιροί. Όλοι θα κοιτούμε
και θα κλαιμε. Απίστευτο, θα λέμε. Θα βγάλουν σημαίες τα νοικοκυριά. Θα χτυπάνε οι καμπάνες
όλη μέρα. Θα γελάνε τα πρόσωπα δακρύζοντας, αλλά όχι για χαρά προσωπική.
Θα είναι μια χαρά σαν πλημμύρα, κάτι σαν αγκάλιασμα κοινό
με τους γειτόνους, τους φίλους και τους όλους. Και ξένο που θα βρίσκεις στον
δρόμο, θα αγκαλιάζεσαι μαζί του και θα κλαίς, και θα λες «δε σε ξέρω, αδερφέ
μου, καθόλου, αλλά πήραμε πίσω την Πόλη!». Απίστευτο, θα λες. Και θα
κλαις. «Τὴ ὑπερμάχω», θα ακούγεται παντού. Δοξολογίες, Θείες Λειτουργίες,
αντίδωρα. Θα κάνουν τον σταυρό τους οι Έλληνες και ξανά «Τὴ ὑπερμάχω Στρατηγῷ».
Θα μπούνε οι Έλληνες στα αμάξια τους και όλοι θα πηγαίνουν
προς τα βόρεια. Θα αδειάσει για λίγο η Ελλάδα γιατί όλοι θα πηγαίνουν
στην Ελλάδα. Γιατί όλοι θα θέλουνε ετούτο, το φυσικό: να πάνε γιορτάσουνε στην
Πόλη, στην πρωτεύουσα. Ο Κρητικός, ο Καλαματιανός, ο Παριανός, ο Κεφαλλονίτης,
ο Λαρισαίος, ο Κοζανίτης, ο Θεσσαλονικιός, ο Ναουσιώτης. Δε θα κρατιέται ο
Έλληνας να φύγει βιαστικά για τους ναούς του.
Θα λειτουργήσει η Αγία Σοφία. Θα μπούνε τα στρατά καμαρωτά
κι ο Πατριάρχης μπροστά με τον Σταυρό. Μέσα σε λίγα λεπτά θα ακουστεί
«Ευλογημένη η Βασιλεία».
…………
Και άλλα θα μπορούσαμε να γράψουμε για εκείνην την
αξέχαστη ημέρα. Τότε που οι Έλληνες θα βιάζονται να μπούνε στα αμάξια για την
Πόλη.
Ίσως εμείς. Ίσως τα παιδιά μας. Ίσως κάποια γενιά
μελλοντική. Νομίζω στην Πόλη θα επιστρέψουμε και θα είμαστε οι Έλληνες
πνευματικοί, στην πράξη Ορθόδοξοι Έλληνες και έτοιμοι πια για την Πόλη, άξιοι
πια για την Πόλη.