Οι υπάλληλοι του Ινστιτούτου έκαναν μια λεπτομερή ανάλυση
της πληροφοριακής πολιτικής των 60 χωρών του κόσμου το 2014. Με βάση τα
υποβληθέντα στοιχεία καθαρά εμφανίζεται η ενεργή αντιρωσική προπαγάνδα, γίνεται
ένας ομαδικός πληροφοριακός πόλεμος κατά της Ρωσίας, αναφέρει η διαδικτυακή
έκδοση «Politikus.ru».
Η ανάλυση του ποιος είναι «φίλος» και ποιος είναι «εχθρός» για τη Ρωσία, και ποιος «ούτε φίλος, ούτε εχθρός» έγινε στο περιβάλλον δύο παραγόντων: δείκτης επιθετικότητας και αριθμός δημοσιεύσεων το μήνα. Ο δείκτης επιθετικότητας δείχνει πόσες φορές ο αριθμός αρνητικών δημοσιεύσεων σχετικά με τη Ρωσία υπερβαίνει τον αριθμό των ουδέτερων δημοσιεύσεων. Θεωρείται ότι τον πληροφοριακό πόλεμο κάνουν εκείνες οι χώρες στις οποίες για 1 ουδέτερη δημοσίευση είναι 5 και περισσότερες αρνητικές δημοσιεύσεις.
Την πρώτη θέση στην εχθρική αποδοχή της Ρωσίας με τα αποτελέσματα του 2014 κατέχει η Γερμανία, είναι αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής: για 1 ουδέτερη δημοσίευση είναι 7,5 αρνητικές, ενώ ο αριθμός των αρνητικών δημοσιεύσεων το μήνα υπερβαίνει τις 500. Ενώ ο δείκτης της επιθετικότητας της Γερμανίας από το 2010 έως το 2012 δεν έχει υπερβεί το 1, είναι ένα κανονικό φαινόμενο για τη Δύση, δηλαδή μπορούμε να πούμε ότι η στάση της Γερμανίας προς τη Ρωσία ήταν αρκετά θετική, то 2013 έγινε μια φανερή αλλαγή στην πολιτική της Μέρκελ.
Είναι φανερή η άνευ προηγουμένου άνοδος της αρνητικής τάσης και μπορούμε να το σχολιάσουμε μόνο με το γεγονός ότι άρχισε ένας πολύπλευρος διευρυμένος πόλεμος των ΜΜΕ της Γερμανίας κατά της Ρωσίας. Ποια θέματα άραγε ενδιαφέρουν τους γεωπολιτικούς μας αντιπάλους; Στην πρώτη θέση είναι το ουκρανικό ζήτημα, μετά, με μεγάλη διαφορά, είναι η οικονομία και το κλίμα της Ρωσίας. Η Γερμανία το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ της διαμορφώνει λόγω των εξαγωγών σε χώρες της Νότιας Ευρώπης και σε μέγιστο βαθμό τη συμφέρει να αυξήσει την εξαγωγική της βάση με προσέλκυση της Ουκρανίας (είναι 40 εκατομμύρια καταναλωτές).
Για το λόγο αυτό οι οικονομολόγοι «ουρλιάζουν» ότι μειώνονται οι εξαγωγές και παραπονούνται ότι η Μέρκελ τους χαλάει όλο το παιχνίδι. Το θέμα της Κριμαίας στη Γερμανία δεν ακούστηκε και πολύ δυνατά, όμως πολύ σκληρά και με κακία. Πρέπει επίσης να πούμε ότι εάν νωρίτερα οι ρώσο-γερμανικές σχέσεις ήταν περιθωριακό στο πληροφοριακό πεδίο της Γερμανίας, τώρα πολύ ενεργά συζητούνται στο εσωτερικό περιβάλλον.
Με μικρή διαφορά από τη Γερμανία ακολουθούν οι ΗΠΑ: για 1 ουδέτερο άρθρο είναι 6 αρνητικά. Ο σταθμός CNN γυρίζει για τη Ρωσία 362 ρεπορτάζ ετησίως. Είναι ένας πολύ μεγάλος αριθμός. Το 2013 μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ κάπως εμφανίστηκε κάποια προσέγγιση. Όμως μόλις τέθηκε το ζήτημα της Ουκρανίας, αμέσως οι ΗΠΑ οι οποίες λειτουργούν στα πλαίσια του δόγματος του Μπζεζίνσκι, ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτραπεί η ένωση της Ρωσίας με την Ουκρανία ούτε στα πλαίσια των αρχικών διαδικασιών, με ζήλος άρχισαν να διαμορφώνουν την εσωτερική κοινή γνώμη ότι η Ρωσία είναι κατακτητής, η Ουκρανία πρέπει να παραμείνει ανεξάρτητη κ.α.
Χρησιμοποιοώντας τα ΜΜΕ γίνεται η προπαγάνδα και όταν επιτυγχάνεται ένα αποτέλεσμα, γίνεται η δημοσκόπηση της κοινής γνώμης πρώτα ανάμεσα στο κοινό και έπειτά στην ελίτ. Ο εισηγητής παράθεσε ένα ενδιαφέρον παράδειγμα: το 1993 οι ΗΠΑ ρωτούσαν το κοινό, αν πρέπει να ασχοληθούν με τη φυσική εξόντωση του Φιντέλ Κάστρο; Σχεδόν 100 % του πληθυσμού των ΗΠΑ απάντησαν, ναι, το θηρίο αυτό πρέπει επιτέλους να βρεθεί τη φυλακή. Η αμερικανική ελίτ όμως είπε, όχι, με τίποτε.
Με την Ουκρανία την ίδια χρονιά του 1993 συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο: κανένας δεν ήξερε προς τα πού πέφτει η Ουκρανία αυτή (μια την βάζανε στον Καναδά, μια στην Ινδία) και ο λαός των ΗΠΑ ήταν αδιάφορος, αν υπάρχει η Ουκρανία ή όχι, όμως 100 % της αμερικανικής ελίτ θεωρούσαν ότι πρέπει να αρχίσει ο πόλεμος με τη Ρωσία, αν με οποιοδήποτε τρόπο θα προσπαθήσει όχι να κατακτήσει, αλλά απλώς να κοιτάξει προς την Ουκρανία. Δεν πρέπει να αφήσουν τη Μεγαλη Ρωσία να αναγεννηθεί, για το λόγο αυτό είναι δυνατό και πρέπει να γίνουν τα πάντα δυνατά, μέχρι και το πυρηνικό χτύπημα, αρκεί να μην γίνει κάτι τέτοιο.
Από τα αποτελέσματα της ανάλυσης προκύπτει ότι το ουκρανικό θέμα με τεράστια διαφορά απέχει από το επόμενο σε ενδιαφέρον των Αμερικανών θέμα, το θέμα των ρώσο-αμερικανικών σχέσεων. Το πρόβλημα της Κριμαίας βρίσκεται στην 3η θέση.
Έπειτα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Οι ΗΠΑ, μάλιστα, είναι η μοναδική χώρα η οποία τόσο υψηλά ανέβασε το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι και τους συκοφαντούσε. Το γεγονός αυτό αιτιολογείται με το ότι οι Αμερικάνοι αγαπούν τον αθλητισμό, τους αρέσει να διαβάζουν για τον αθλητισμό, γι’ αυτό είναι εύκολο και άνετο θέμα για τις συκοφαντίες κατά της Ρωσίας: το θέμα της δήθεν διαφθοράς κατά την ανέγερση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο από τις κυρώσεις. Κι αν στη Ρωσία θα γίνει κάποιο μεγάλο αθλητικό γεγονός, εχθρός νούμερο ένα στο πληροφοριακό αυτό πεδίο θα γίνουν οι ΗΠΑ.
Γαλλία. Τα θέματα που συζητούνται σε γαλλικά ΜΜΕ είναι, βεβαίως, η Ουκρανία (η Γαλλία προσπαθεί να κρατηθεί ανάμεσα στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γι’ αυτό στηρίζει τη Γερμανία σε όλα) και η κατάσταση γύρω από τα ελικοπτεροφόρα «Mistral». Τα ζήτημα αυτό έγινε τόσο επίκαιρο που η εξέλιξη της κατάσταση βγήκε στη 2 θέση, έχοντας υποχωρήσει λίγο στο πρόβλημα της Ουκρανίας. Ο εισηγητής αποκάλεσε την κατάσταση με τα «Mistral» «απαράδεκτη πολιτική κωμωδία», παρόμοιες με την οποία δεν έχουν ξανασυμβεί στην ιστορία.
Είναι η σκληρότατη παράβαση των κανόνων εμπορίου όπλων. Αναφέρθηκε το εξής ιστορικό παράδειγμα: τη στιγμή της προετοιμασίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Χίτλερ πούλησε το ημιτελειωμένο καταδρομικό στην ΕΣΣΔ και ταυτόχρονα δεν έχει προβάλει καμία πολιτική απαίτηση. Το εμπόριο όπλων είναι ένας ειδικός κλάδος στις διεθνείς σχέσεις και μια σκληρή και άνευ προηγουμένου παράβαση των κανόνων αυτών από τη Γαλλία, όπως είπε ο εισηγητής, «θα της θυμούνται για πολύ καιρό ακόμα».
Μεγάλη Βρετανία. Η παρακολούθηση των ΜΜΕ δείχνει ότι για 1 ουδέτερη δημοσίευση στον ποιοτικό Τύπο (παραδείγματος χάριν, Financial Times) είναι 86 (!) αρνητικές. Το γεγονός αυτό όμως αφορά της υπόθεση του Λιτβινένκο: η Ουκρανία δεν έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τη Μεγάλη Βρετανία, η αντίδραση είναι πολύ χαλαρή, για το λόγο αυτό η γενική εικόνα είναι ομαλή. Στην υπόθεση της Κριμαίας η Μεγάλη Βρετανία επίσης σχεδόν δεν έχει αντιδράσει.
Πολωνία: 4 αρνητικά άρθρα είναι για ένα ουδέτερο. Γράφουν για τη Ρωσία λίγα πράγματα, με ιδιαίτερη κακία όμως: είναι ένας κακόλογος πληροφοριακός νάνος.
Στο συμπέρασμα αναφέρθηκε ότι ένας τέτοιος όγκος κριτικής της Ρωσίας, μια τέτοια αύξηση των αρνητικών πιέσεων, τέτοιου είδους επιδεικτικές παραβάσεις της δημοσιογραφική ηθικής σχετικά με τη Ρωσία οδήγησαν στη διάβρωση της εμπιστοσύνης του αναγνώστη στα δικά του ΜΜΕ στις δυτικές χώρες. Άρχισε η διάλυση της εντύπωσης για τα ΜΜΕ ως ένα θεσμό της δημοκρατικής κοινωνίας. Τα ΜΜΕ άρχισαν να χάνουν τους αναγνώστες τους, προς τους εκδοτικούς οίκους άρχισαν να έρχονται θυμωμένα γράμματα.
Παραδείγματος χάριν, το ΥΠΕΞ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας καθημερινά λαμβάνει από 10 έως 15 επιστολές διαμαρτυρίας λόγω της αντιρωσικής καμπάνιας στον Τύπο. Ο δυτικός αναγνώστης ένιωσε ότι το γεγονός πως ο Τύπος είναι ανεξάρτητος και πάντα λέει την αλήθεια, είναι ένα όμορφο παραμύθι. Προς το παρόν δεν υπάρχουν διευρυμένες και ενεργές αντιδράσεις πολιτών προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά αρχίζουν να εμφανίζονται και να αναπτύσσονται, είναι γεγονός.
Σε μία από τις συνεντεύξεις του ο διευθυντής του Ρωσικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών Λεωνίδ Ρεσσέτνικοφ επισήμανε: «Πρέπει να κατανοήσουμε γιατί είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουμε με την Ευρώπη. Πρώτον, ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ, δεκάδες χιλιάδες χώρες είναι απλώς καθοδηγούμενα προτεκτοράτα». Όχι μόνο οι χώρες της Βαλτικής, η Πολωνία, η Σλοβακία, η Τσεχία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.α., αλλά και «οι κύριες δυτικοευρωπαϊκές χώρες επίσης βρίσκονται υπό έναν μεγάλο πολιτικό και οικονομικό έλεγχο των ΗΠΑ. Παρά τη θέληση του ίδιου του Βερολίνου ή του ίδιου του Παρισιού, χωρίς να μιλάμε για τη Ρώμη ή τη Μαδρίτη, οι οποίες είναι άκρως δυσαρεστημένες με την πίεση αυτή σχετικά με τη Ρωσία, είναι αναγκασμένες οι χώρες αυτές να τηρούν μια σειρά και να ακολουθούν τις ΗΠΑ».
Όπως λέει ο Ρεσσέτνικοφ, τώρα της Ευρώπης ηγούνται οι ημι-αξιωματούχοι, ήμι-διανοούμενοι, ημι-μορφωμένοι. Όλοι τους παίζουν το ρόλο της μαριονέττας. Μόλις εμφανίζεται κάποιος λίγο-πολύ ανεξάρτητος πολιτικός, αμέσως αρχίζουν να τον συκοφαντούν, επικρίνουν, οποιαδήποτε ελάχιστη προσπάθεια ανεξαρτησίας διακόπτεται, ο αρχηγός εξουδετερώνεται. Μπορούμε να παραθέσουμε παραδείγματα του Μπερλουσκόνι, του Στρος-Καν, του Σαρκοζί. Ο Πούτιν επίσης ενοχλεί. Όσον αφορά στην σημερινή πολιτική καμπάνια ενάντια στη Ρωσία, με το παράδειγμα των ΗΠΑ μπορούμε να επισημάνουμε ότι σήμερα 19 % από τους Αμερικάνους θεωρούν ότι η Ρωσία είναι ο εχθρός αρ. 1,μετά ακολουθεί η Βόρεια Κορέα – 18 %.
Ενώ τρία χρόνια πριν μόλις 2 % είχαν την άποψη αυτή. Ακόμη χειρότερα είναι τα στατιστικά για τον Πούτιν. Τρία χρόνια πριν – 14 %, ενώ τώρα 85 % από τους Αμερικάνους βλέπουν τον Πούτιν αρνητικά. Με άλλα λόγια εάν στη Ρωσία 85 % από τον πληθυσμό στηρίζουν τον Πούτιν (ιδιαίτερα μετά την Κριμαία), τα ίδια 85 % των Αμερικάνων που παράφαγαν την αντιπουτινική και αντιρωσική προπαγάνδα, στηρίζουν την κυβέρνησή τους σε θέμα διοργάνωσης σε μας ενός Μαϊδάν τύπου πλατεία Μπολότναγια-2.
Σκεφτείτε όσοι προσπαθούν να διοργανώσουν το πρόγραμμα «Ρωσία χωρίς τον Πούτιν»! Η αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να βασίζεται στην κοινή γνώμη σε αυτή την αντιρωσική καμπάνια. Και εδώ δεν τους χρειάζεται η Ουκρανία, πρέπει να δημιουργήσουν στον πληθυσμό τους τις προϋποθέσεις για να αποσταθεροποιήσουν τη Ρωσία, βασιζόμενοι στην κοινή γνώμη, και να πετύχουν τη διάλυσή της με το σενάριο της Σοβιετικής Ένωσης. Εδώ μπορούμε άνετα να παραθέσουμε τα λόγια του διευθυντή του Ρωσικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών:
«Νομίζω ότι τώρα, στην κατάσταση αυτή στην οποία βρέθηκε η Ρωσία, στην
κατάσταση στην οποία βρέθηκε η ηγεσία μας, χρειάζονται διαδηλώσεις και πρώτα
από όλα με ένα και μόνο σλόγκαν: «Να ενωθούμε στη μάχη κατά των ΗΠΑ και της
Δύσης που προσπαθεί να διαλύσει τη Ρωσία και να εκθρονίσει τον Πρόεδρό μας!»
δεν χρειάζεται να κάνουμε τώρα διαδηλώσεις για άλλα θέματα. Έτσι ανοίγουμε το
μέτωπό μας στον εχθρό και ελαττώνουμε τις δυνάμεις μας σε μια αλυσίδα την οποία
είναι εύκολο να σπάσει κανείς». briefingnews.gr